[Moja droga Jadziuniu, proszę cię, donieś mi...]

List Anny Potockiej do siostry, Jadwigi Zamoyskiej, to przede wszystkim kilka próśb zarówno osobistych, jak i odnoszących się do osób trzecich. Jedna z nich dotyczy sióstr felicjanek, które planują przyjechać do Paryża, by zbierać datki. Autorka listu uważa, że wybrały zły moment, ponieważ obecnie wiele klasztorów we Francji potrzebuje wsparcia. Obiecała im jednak, że zwróci się do Jadwigi Zamoyskiej z prośbą o wskazanie osób, do których mogłyby udać się po wsparcie. Twierdzi, że felicjanki pełnią bardzo ważną rolę – są „jedyną dźwignią oświaty i moralności naszego ludu”. Inna sprawa związana jest z dziećmi ze szkółki rzeźbiarskiej, którą założyła Potocka. Pisze ona, że wiele z nich potrafi rzeźbić piękne figury świętych, choć wcale się tego nie uczyły. Figury te sporządzone zostały w stylu bizantyjskim, ponieważ dzieci widziały wiele cerkiewnych obrazów i na nich się wzorują, ale Potocka dodaje, że ich wytwory są „niezmiernie oryginalne”. Przekonana jest, że mogłyby zostać docenione przez znawców. Prosi Zamoyską o przesłanie jej figurek i rysunków tworzonych w tym stylu, które posłużyłyby uczniom jako modele. Następną sprawą, z którą Potocka zwraca się do siostry, jest prośba o polecenie jej w Paryżu kogoś, z kim mogłaby listownie i w zaufaniu skonsultować problem zadłużenia u Branickich i kolejnej pożyczki. Pisze, że sprawa ta uniemożliwia leczenie jej męża, Stanisława Potockiego, nie tylko ze względu na koszty kuracji, lecz także przez ciągłe zmartwienia. Potocka boi się, czy już nie za późno na wyleczenie. Choroba nerkowa postępuje. Pisze, że jadą teraz do Poznania, później zaś do Berlina, a jeśli nie udadzą się do Poznania, wybiorą się do lekarza do Wiednia. Potocka prosi Zamoyską, żeby napisała, czy planuje wciąż wyjechać w środę po Wielkanocy z Paryża. Wyjaśnia, że pyta o to, ponieważ mieli z mężem plan, by zawieźć pięcioro młodszych dzieci (Marię, Pawła, Cecylię, Dominika, Antoniego) na Święta do Poznania, a potem do Warszawy, żeby mogły je poznać ich babcie. Jeżeli zatem w tym czasie Zamoyska nie przyjeżdża do Poznania, autorka wolałaby przełożyć tę podróż, ponieważ jest ona kosztowna i uciążliwa, a chciałaby, żeby dzieci poznały także Jadwigę. Dodaje, że jej dzieci wydają jej się warte poznania, choć przyznaje, że taka opinia wyrażona przez ich matkę może wydawać się niezbyt mądra. Prosi siostrę o informacje na temat Władysława Zamoyskiego (ma na myśli prawdopodobnie syna, nie męża, Jadwigi; Władysław Zamoyski w latach 1979–1981 odbywał podróż po Australii i Oceanii), kiedy otrzyma o nim jakieś informacje. Pisze, że w gazetach czyta obecnie wyłącznie doniesienia o katastrofach na morzu. Nie może spać z niepokoju o jego bezpieczeństwo. Kolejną sprawą poruszaną przez Potocką w liście do siostry jest sprawa Jana (prawdopodobnie chodzi o ich brata, Jana Kantego Działyńskiego). Prosi ją, żeby napisała, jak się „wykręcił z całej tej historii” (z listu nie wynika, o jaką historię chodzi; brakuje też daty, więc trudno ustalić, co miała na myśli Potocka). List kończy się wyznaniem, że autorka nie jest dziś zbyt chętna do pisania, ponieważ parę godzin temu zmarła w jej domu stara służąca, która od dawna już nie była w stanie pracować. Potocka pisze, że bardzo jej żal zmarłej kobiety. Na koniec informuje siostrę, że napisała już bardzo dużą część swoich pamiętników dla dzieci. Matka, Celestyna Gryzelda Działyńska, dała jej duże pliki jej starych listów, które teraz Potocka wkleja do książki, oszczędzając sobie wiele pracy. Pyta Zamoyską, czy ma jakieś jej listy, które mógłby jej się przydać, np. te, w których autorka opisała śmierć swoich dwóch synów (obaj nosili imię Piotr).