Działaczka społeczna. Dzieciństwo i młodość spędziła w majątkach matki w Żurawicy, Wysocku, Zarzycach i Oleszycach w Galicji. W 1838 r. przeniosła się wraz z rodziną do Kórnika, majątku odzyskanego przez jej rodzinę po zniesieniu sekwestru nałożonego przez władze pruskie za udział ojca Jadwigi, Tytusa, w powstaniu listopadowym. Otrzymała staranne domowe wykształcenie pod kierunkiem nauczycielek: Wandy Żmichowskiej i Angielki Anny Birt. Uczono ją literatury, historii, geografii, języków obcych (francuskiego, angielskiego), gry na klawikordzie oraz rysunku. W późniejszym okresie życia uczyła się także języka tureckiego, perskiego i szwedzkiego. W 1852 r. Jadwiga wyszła za mąż za Władysława Stanisława Zamoyskiego (brata jej matki; ślub po wcześniejszym uzyskaniu dyspensy papieskiej) i wraz z nim udała się na emigrację do Francji, gdzie Zamoyski zaangażował się w działalność Hotelu Lambert. Jadwiga wspierała aktywność polityczną i charytatywną męża. Wielokrotnie towarzyszyła mu w jego licznych podróżach związanych z działalnością Hotelu Lambert. W latach 1854–1855, w okresie wojny krymskiej, przebywała w Turcji, a w latach 1858–1859 – w Wielkiej Brytanii. Tłumaczyła, m.in. z języka tureckiego, redagowała listy, artykuły do prasy zagranicznej, mowy (np. do parlamentu angielskiego, wygłaszane przez angielskich, szkockich i irlandzkich sprzymierzeńców „sprawy polskiej”). W czasie powstania styczniowego dodatkowo służyła mężowi jako łączniczka między Paryżem a krajem (Poznaniem). Na emigracji urodziła dwóch synów: Władysława i Witolda, oraz dwie córki: Marysię, która zmarła przed ukończeniem dwóch lat, oraz Marię. Po śmierci męża w 1868 r. nadal mieszkała w Paryżu, gdzie udzielała się społecznie, m.in. pod kierunkiem zakonu księży oratorianów. Po śmierci brata, Jana Działyńskiego, w 1881 r. jej syn Władysław odziedziczył majątek rodzinny. Powróciła więc do kraju i zamieszkała w Kórniku. Tam, niemal natychmiast po powrocie, w 1882 r. założyła szkołę dla kobiet (Szkołę Domowej Pracy Kobiet), powszechnie nazywaną Zakładem Kórnickim. W 1885 r. – jako obywatelka francuska – została objęta rugami pruskimi i zmuszona do opuszczenia Kórnika. Szkołę przeniosła najpierw do Lubowli na Spiszu, a następnie do Kalwarii Zebrzydowskiej. Po nabyciu przez jej syna, Władysława, dóbr zakopiańskich szkołę przeniesiono do Kuźnic, gdzie działała aż do 1949 r. Zgodnie z zasadami francuskich księży oratorianów program szkoły łączył w sobie trzy cele: modlitwę, naukę, pracę. Nauczanie obejmowało oprócz lekcji z wychowania religijnego i zajęć praktycznych (szycie, haftowanie, gotowanie) także filozofię, literaturę, geografię, historię Polski, naukę śpiewu i rysunków. Jadwiga jeszcze kilkakrotnie wyjeżdżała do Paryża w związku z przygotowaniami do wydania wspomnień i korespondencji męża, które w latach 1810–1830 ukazały się w sześciotomowej edycji pt. Jenerał Zamoyski 1803–1868 nakładem Biblioteki Kórnickiej. Była autorką publikacji o tematyce religijno-wychowawczej, m.in. O wychowaniu (1903), oraz prac nieopublikowanych (Prince A. Czartoryski and Lord Dudley, La vie polonaise a l’Hotel Lambert au temps du prince A. Czartoryski). Pozostawiła po sobie spisane wspomnienia, które najpierw ukazały się drukiem w 1961 r. w Londynie, w opracowaniu Marii Czapskiej, a po raz drugi w 2013 r. w Kórniku, pod redakcją Edyty Bątkiewicz i Magdaleny Biniaś-Szkopek. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Jadwiga powróciła do Kórnika, gdzie pozostała do śmierci. W 1921 r. za zasługi dla kraju została odznaczona Orderem Odrodzenia Polski „Polonia Restituta” przez Naczelnika Państwa Marszałka Józefa Piłsudskiego, który odwiedził ją w Kórniku.