Polski Czerwony Krzyż

Organizacja humanitarna. Założycielem i twórcą ruchu Czerwonego Krzyża był Henry Dunant (1828–1910), kupiec szwajcarski z Genewy, pierwszy laureat pokojowej Nagrody Nobla (1901). W Polsce organizacja powstała w 1919 r. jako Polskie Towarzystwo Czerwonego Krzyża. 18 stycznia 1919 r., z inicjatywy Stowarzyszenia Samarytanin Polski, zwołano naradę wszystkich istniejących na ziemiach polskich organizacji kierujących się w działaniu czerwonokrzyskimi ideałami. Organizacje te podczas narady odbywającej się pod patronatem Heleny Paderewskiej utworzyły PTCK. Pierwszym prezesem organizacji został Paweł Sapieha. W 1927 r. PTCK zmieniło nazwę na Polski Czerwony Krzyż, a prezydent Rzeczypospolitej wydał rozporządzenie z mocą ustawy nadające PCK uprawnienia stowarzyszenia wyższej użyteczności i przyjął patronat nad PCK. Ustalono, że w razie wojny PCK będzie podporządkowany Ministrowi Spraw Wojskowych. PCK rozszerzał swoją działalność programową i organizacyjną, w tym zwłaszcza szkolenia sanitarne, zakładanie drużyn ratowniczych, gromadzenie sprzętu itp. W 1935 r. powołano w Łodzi Centralną Stację Wypadkową z ośrodkiem przetaczania krwi, a w rok później przy szpitalu PCK w Warszawie utworzono pierwszy Instytut Przetaczania i Konserwacji Krwi. W 1939 r. PCK liczył ok. 850 tys. członków i członkiń, w tym ok. 50% stanowiła młodzież. Dysponował także dużą liczbą przeszkolonych pielęgniarek i ratowników oraz zapasami materiałów sanitarnych, sprzętem technicznym, prowadził 1300 placówek ochrony zdrowia i opieki społecznej.