Dużo miejsca w dzienniku Pogonowska poświęca rodzinie, szczególnie problemom swojej córki i syna. Zmęczone wiecznymi kłótniami w domu dorosłe już dzieci poetki starają odnaleźć się za granicą, z dala od Warszawy: „Pawełek chce zostać zagranicą na zawsze. Boli mnie od tego serce. I boli mnie, że tu byłby, w jego zawodzie, kopany przez każdego. Lecz tam w świecie może pójść na byle jakie zarobki, może nie zrobić dyplomu, może się zdegradować. I co najważniejsze – gdzie dla niego byłby zdrowszy klimat psychiczny?” (k. 12r-12v).

Dwudziesty szósty tom dziennika Anny Pogonowskiej skupiony jest przede wszystkim na dwóch tematach: relacjach rodzinnych autorki i jej życiu literackim, przy czym w narracji dziennika dominują wątki rodzinne. Autorka stwierdza, że jej życie sprowadza się do problemów w relacjach z bliskimi: „Dawniej pisząc dzienniki nie zastanawiałam się co wybierać z mojego dziania się. Wartościowałam bez zahamowań. Obecnie nieprawdziwe i sztuczne wydają mi się teraźniejsze notatki.

Dziennik Anny Pogonowskiej z lat 1970–1971 to przede wszystkim zapis osobistych niepowodzeń oraz smutków autorki. W dzienniku nie sposób znaleźć jakichkolwiek wpisów, które świadczyłyby o pozytywnych aspektach jej życia a tym okresie, wszystkie zapiski zostały odmalowane w czarnych barwach, bez względu na to, czy dotyczą spraw rodzinnych, czy zawodowych. Pesymistyczny ton sygnalizują już pierwsze karty dziennika: „Wracam do domu wczoraj, szykuję dzieci na z trudem zorganizowane zabawy, sami spędzamy Sylwestra przy telewizorze, pozwalając się ogłupiać. Dzisiaj ogłupia prawie wszystko.

Dziennik otwiera wyznanie autorki, która stwierdza, że dalsze prowadzenie codziennych zapisków jest pozbawione głębszego sensu. Jej życie tak silnie splotło się z egzystencją dorosłych już dzieci, że wszelkie notatki siłą rzeczy musiałyby zawierać informacje o ich życiu prywatnym: „Nie wiem czy jeszcze jestem zdolna pisać jakikolwiek »journal intime« bo moje obecne życie wewnętrzne a także i to zewnętrzne to dzieci – ich kłopoty, ich ustawianie świata – a przecież mam prawo tylko do ekshibicjonizmów na swój temat. Moje uczucia to współczucia z nimi. Więc o czym tu gadać” (k. 2r).

Dziennik Anny Pogonowskiej z lat 1968–1969 nie oddaje w pełni wszystkich aspektów jej życia w tym okresie. Autorka stwierdza, że wpisuje do diariusza selektywne informacje, przez co staje się on bardziej relacją z jej marzeń niż rzeczywistego życia: „Ten mój dziennik tak właściwie fikcyjnie odizolowany od mej codzienności, odizolowany od najbardziej ważnych uczuć rodzinnych – na jakiej zasadzie go prowadzę? Marzenia?” (k. 13v). Dziennik otwiera jedna z ostatnich notatek na temat romansu autorki z młodszym od niej mężczyzną, określonym pseudonimem „Pe”.

Dziennik otwiera wyznanie autorki na temat kolejnego, dużo młodszego od niej mężczyzny, który wyraźnie się w niej zadurza. Pogonowskiej schlebia zainteresowanie mężczyzny, jej zadowolenie miesza się jednak ze wstydem: „I znów jest ten młody mężczyzna, obrzucający mnie wprost śmiesznie teatralnym wzrokiem. Kontekst rodzinny jest tak niezręczny. Nie przypuszczałam żeby ta skłonność była trwalsza. Ten aintelektualny, kulturalny, wdzięcznie bezpożyteczny, pięknie biologiczny i.t.d. Nic tu nie ma mądrego, wszystko zawstydzające.

Dziennik rozpoczyna się od notatek z wyjazdu do Ciechocinka, dokąd autorka udała się w połowie lipca 1964 r. Na wakacjach przebywa z siostrą i matką, najważniejszą częścią wyjazdu jest jednak jej spotkanie z kochankiem Stanisławem Dąbrowskim: „Kąpiel. Kolacja. Na dwóch łóżkach przedzielonych nocnym stolikiem. Metafizyka. Etyka. Uff. Ale naturalnie noc przeszła tak jak powinna przejść. Bardzo dobrze. Pięknie. Nazajutrz czytam jego ostatnie wiersze” (k. 1r-1v).

Kolejny tom dzienników Anny Pogonowskiej otwiera opis prób przystosowania się poetki do życia w Warszawie. Autorka, która od pewnego już czasu miała problemy finansowe, postanawia zrezygnować z utrzymywania się wyłącznie z pisania oraz wygłaszania odczytów na spotkaniach kulturalnych i poszukać pracy jako nauczycielka. Niestety, szybko orientuje się, że wykształcenie i zainteresowania literackie to za mało, aby podjąć pracę w szkole.

W dzienniku z lat 1959–1960 Pogonowska kładzie ciężar swojej opowieści na pracy literackiej oraz swoich relacjach z innymi poetami. W przeciwieństwie do poprzedniego tomu w dzienniku można jednak znaleźć więcej przemyśleń na temat ustroju komunistycznego, który, zdaniem Pogonowskiej, całkowicie niszczy polskie społeczeństwo: „Kiedyś powiedziałam bon mot, że obecne czasy nauczyły nas klasowej nienawiści. Nas t.j. inteligencję. Jesteśmy pariasami w stosunku do każdej pomywaczki czy parobka” (k. 13r).

Dziennik Anny Pogonowskiej z lat 1958–1959 niemal w całości poświęcony jest twórczości literackiej i relacjom autorki ze środowiskiem polskich pisarzy i poetów. Wątki związane z życiem rodzinnym diarystki są mniej liczne, występują niejako na drugim planie opowieści.