Wspomnienia otwiera opis Warszawy widzianej oczami małej dziewczynki o imieniu Ewunia. Autorka opowiada o tym, gdy jako dziecko była uczona ostrożnego zachowania się na ulicach Warszawy. W dalszej części wspomnień pojawia się opis ulicy Marszałkowskiej z jej mieszkańcami i podwórkami: „Na dole różne pracownie: tapicer, pralnia chemiczna, A na górze mieszkania. - Czy dobrze tam mieszkać? Chyba nie, bo ściany są trochę krzywe i po wodę należy schodzić na podwórze.
Wspomnienia otwiera opis przedwojennej Warszawy jako miasta pięknego, z cudowną architekturą. Autorka opisuje powrót po wakacjach nad morzem do wojennej Warszawy. Opisuje liczne problemy, z jakimi się spotyka: kłopoty z transportem, kontrole, problemy z przemieszczaniem się. Zapisuje realia życia w trakcie wojny. Dużo miejsca poświęca temu, jak wyglądał wtedy handel. Przybliża sposób działania szmuglerów, podaje nawet ceny po jakich skupowane były futra z getta i za ile sprzedawane. W późniejszej części wraca jednak do opisu miasta: „Na ulicy Franciszkańskiej jakieś zamieszanie.
Wspomnienie rozpoczyna opis kończącego się lata, które autorka spędziła nad morzem. Opisuje opustoszałe plaże, z komunikatów prasowych wynika, że wybuch wojny jest już pewny. Decyduje się więc na powrót do stolicy: „Warszawa jest inna niż przed dwoma tygodniami, trudno o tragarza, taksówkę, na dworcu mundury, uzbrojeni strażnicy”. Wraz ze swoją przyjaciółką Misią zgłaszają chęć uczestnictwa na apelu Kobiecego Przysposobienia Wojskowego, lecz w zamian dostają jedynie prośbę o pozostawienie swoich danych i oczekiwanie na wiadomość o rozpoczęciu kursu. Zrezygnowane odchodzą.
Zasób składa się ze wspomnień wojennych Adama Uziembły, które zostały zredagowane oraz uzupełnione przez Anielę Uziembło, córkę autora. Wspomnienia rozpoczynają się od krótkiego życiorysu Adama Uziembły, który spisał swoją relację w latach 60. XX w.
Dzienniki Grażyny Bacewicz obejmują lata 1954–1956 i ukazują nieznaną stronę osobowości kompozytorki i skrzypaczki, która zmagała się z wieloma trudnościami, m.in. ze strony środowiska muzycznego. W nieregularnie prowadzonych zapiskach – dotyczących spraw prywatnych, wydarzeń kulturalnych, poglądów na sztukę, życia towarzyskiego, działalności zawodowej – pojawia się sporo skreśleń. Data pierwszego wpisu – 5 lutego – jest dniem urodzin kompozytorki, która w tym czasie skończyła czterdzieści pięć lat.
„Sklepy mojego dzieciństwa w większości nie istnieją, mieszkałam do powstania w dzielnicy dziś zamarłej i cichej – w dzielnicy Placu Teatralnego. Przejdźmy się drogą wspomnień, drogą dzieciństwa” w taki sposób autorka rozpoczyna swoje wspomnienia. Pamiętnikarka udaje się wraz z czytelnikiem na wędrówkę ulubionymi trasami w stolicy, po drodze opisując co widzi wokół. Jej opowieści znakomicie oddają klimat przedwojennej Warszawy, z bogactwem jej kawiarń, cukierni, sklepików.
Praca nadesłana na konkurs tygodnika „Stolica” pt. „Warszawa moich wspomnień”.
Pracę rozpoczyna opis historyczny ulicy Alberta I. Autorka w przypisach powołuje się na źródła historyczne, jest bardzo dokładna. Stosuje jednak barwne opisy życia nocnego ulicy, jej gwaru, przepychu. Przywołuje dawnych mieszkańców, wymienia przebudowy.
Po tej części Autorka wspomina początek okupacji. Zapisuje, że po utworzeniu dzielnicy żydowskiej część lokatorów zmuszona była się wyprowadzić a na ich miejsce przyszli „volksdeutsche”. Nadmienia też, że nic już nie było takie, jak wcześniej.
Praca nadesłana na konkurs tygodnika „Stolica” pt. „Warszawa moich wspomnień”. Autorka rozpoczyna relację od opisu swojego domu, mieszczącego się przy ulicy Grottgera. Wspomina okolice budynku, przywołując m.in. wrażenia zapamiętanych wówczas zapachów. Odtwarza dokładnie trasę przejeżdżających obok autobusów miejskich oraz swoją drogę z przystanku do domu. W tekście przedstawia okres września 1939 r. jako koniec pozytywnych wspomnień. Autorka emocjonalnie i plastycznie opisuje zniszczenia w swojej okolicy; jej zapis zawiera antropomorfizację (połamane drzewa jako martwi żołnierze).
Wspomnienia otwiera opis okolic Poczty Głównej przy Placu Napoleona w Warszawie wraz ze znajdującą się naprzeciw gmachu bombą przeciwlotniczą. Autorka wskazuje ją jako jedno z ulubionych miejsc spotkań młodzieży szkolnej przed wojną. Opisuje dalej obraz placu po kapitulacji wraz z informacją, że w miejsce bomby okupant wstawił mapę z sukcesami wojennymi nazistów. Dalej autorka opisuje początek powstania warszawskiego: „I nagle z ulicy Mazowieckiej padły pierwsze strzały, momentalnie cały plac opustoszał”. Opis powstania jest bardzo emocjonalny, autorka opisuje zasługi powstańców.
Praca nadesłana na konkurs tygodnika „Stolica” pt. „Warszawa moich wspomnień”. Zapis rozpoczyna przywołanie przez autorkę historii kościoła pw. św. Barbary. Pisze, że nie rozumie, dlaczego parafia nosi więcej niż jedną nazwę (chodzi o potoczne nazywanie jej „folwarkiem świętokrzyskim”). Autorka wspomina to, jak - jako mała dziewczynka - była prowadzona do kościoła przez swoją matkę. Opisuje ona miasto widziane oczami dziecka, dużą wagę przykładając do otaczających ją barw.