Jest to pierwszy list Hoffmanowej w nowym roku; od tej informacji go rozpoczyna, składając jednocześnie adresatom życzenia noworoczne. Kiedy zaczęła go pisać, odwiedzili Hoffmanów znajomi, przerywając jej. Poprzestaje zatem na krótkich życzeniach. Dziękuje Szyrmom za ich list i przesyła im korespondencję z Warszawy. Pisze, że dostała list od siostry (Aleksandry Tarczewskiej) datowany na 1 września, z którego wynika, że ktoś ją okłamał, iż Hoffmanowa brała udział w knuciu spisku mającego na celu zabicie cara Mikołaja.

Hoffmanowa rozpoczyna list od opisu rozczarowania, że nie dostała wiadomości od Szyrmów na dzień swoich imienin. Cieszy się jednak, że list w końcu dotarł. Nawiązując do poprzedniej korespondencji, dotyczącej poronienia Szyrmowej, wyraża wielką radość, że adresatka czuje się już dobrze. Pisze, że jest to prawdziwy cud pośród wszystkich trudności, jakie ich spotykają.

Hoffmanowa pisze, że bardzo ją zmartwił ostatni list, w którym Szyrmowie informowali o poronieniu. Słyszała, że poronienie wymaga większego odpoczynku niż poród. Kategorycznie prosi adresatkę, żeby o siebie dbała, oszczędzała się, a nawet wynajęła służącą. Obiecuje jej, że wkrótce będzie dla niej zatrudnienie w Towarzystwie Dobroczynności Dam Polskich. Pyta Szyrmów, którzy na emigracji znaleźli się w ciężkim położeniu finansowym i ciężko im było wyjść z tego impasu, czy nie chcieliby przyjąć z kasy Towarzytwa pomocy na edukację córek – około 20 lub 30 franków miesięcznie.

List rozpoczyna się wspomnieniem ostatniej wiadomości od Szyrmów. Hoffmanowa dziękuje za okazane zaufanie. Jest ono dla niej nowym dowodem ich przyjaźni, będzie się starała godnie odpowiedzieć. Pisze, że „ułatwienie tego interesu ciągnąć się jeszcze będzie zapewne kilka tygodni”. Spodziewa się jednak, że wszystko pójdzie pomyślnie. List nie wyjaśnia, o jakiego rodzaju „interes” chodziło. Autorka komentuje wieści o ciąży Józefy Szyrmowej. Podoba jej się sposób, w jaki mówi o swoim stanie.

Rękopis rozpoczyna się podziękowaniami za list, który Klementa Hoffmanowa otrzymała od Józefy Lach Szyrmy. Jego czytanie było – jak wyznaje autorka – wielką przyjemnością. Brakowało jej w nim jedynie obszerniejszych wiadomości o zdrowiu adresatki. Hoffmanowa pisze, że tęskni za towarzystwem Szyrmy, ponieważ ta jest jej przyjaciółką i można z nią rozmawiać o sprawach, których – zdaniem Hoffmanowej – nie rozumieją mężczyźni. Stwierdza, że Paryż to miłe miejsce do mieszkania, ponieważ przebywa w nim kilkanaście Polek, m.in.

Klementyna Hoffmanowa pisze, że list ten powinien zostać wysłany już dawno, lecz przesyła go dopiero teraz przez pana Hipolita Błotnickiego. Informuje, że jej mąż, Karol Hoffman, czuje się już dobrze po przebyciu choroby reumatycznej. Prosi o jak najszybsze doniesienia o stanie zdrowia Józefy Lach Szyrmy. Wspomina, że gości u siebie przyjaciela rodziny swojego męża. Pisze również, że boi się o drukarnię w Warszawie, która wciąż jest zapieczętowana, a władze chcą ją przejąć, uznawszy ją za własność emigrantów.

Hoffmanowa pisze, że wróciła ze wsi wcześniej niż planowała, ponieważ mąż zanadto za nią tęsknił i zaczął chorować. Przez pierwsze dwa dni po powrocie trudno jej było zaaklimatyzować się do życia w mieście, ale przekonanie o przywiązaniu męża sprawiło, że jej wcześniejszy powrót został jej wynagrodzony. Autorka bardzo lubi życie poza miastem. Zastanawiają się z mężem nad wynajęciem domu z ogrodem pod Paryżem. 

Klementyna Hoffmanowa wyraża ubolewanie z powodu przykrości, które spotkały Krystyna Lach Szyrmę, męża adresatki – Szyrma był krytykowany przez część emigrantów polskich w Paryżu jako zwolennik konserwatywnego obozu księcia Adama Czartoryskiego, m.in. za poparcie dla projektu włączenia polskich wojsk do Legii Cudzoziemskiej w Algierze, która brała udział w kolonialnych walkach przeciwko ruchom narodowo-wyzwoleńczym.

Hoffmanowa pisze, że dla córek adresatki do listu dołącza „Rozrywki” („Nowe Rozrywki dla Dzieci”), które właśnie wyszły z druku, i prosi o modlitwę, żeby Bóg pobłogosławił jej nowej pracy. Wyraża nadzieję, że nowe numery będą jeszcze lepsze. Prosi Szyrmów o opinię na temat swojego czasopisma oraz o uwagi, co jeszcze można by w nim umieścić. Zaznacza, że nie jest szczególnie zadowolona z ilustracji, które znalazły w numerze.

Hoffmanowa rozpoczyna list informacją, że przesyła go przez panią Filipowiczową, którą serdecznie im poleca jako zacną osobę. Jest Niemką, żoną Polaka i emigranta. Utrzymuje siebie, męża i córkę, grając na skrzypcach. Wkrótce udaje się do Anglii. Hoffamnowa prosi, aby adresaci wzięli ją pod swoją opiekę. Autorka informuje następnie Szyrmową, że na ostatni jej list w sprawie Towarzystwa (Towarzystwo Dobroczynności Dam Polskich) odpisze po naradzie na kolejnym zebraniu. Chciałaby, żeby gałąź tej organizacji utworzyła się w Anglii.