Klementyna Hoffmanowa wyraża ubolewanie z powodu przykrości, które spotkały Krystyna Lach Szyrmę, męża adresatki – Szyrma był krytykowany przez część emigrantów polskich w Paryżu jako zwolennik konserwatywnego obozu księcia Adama Czartoryskiego, m.in. za poparcie dla projektu włączenia polskich wojsk do Legii Cudzoziemskiej w Algierze, która brała udział w kolonialnych walkach przeciwko ruchom narodowo-wyzwoleńczym.

Hoffmanowa pisze, że dla córek adresatki do listu dołącza „Rozrywki” („Nowe Rozrywki dla Dzieci”), które właśnie wyszły z druku, i prosi o modlitwę, żeby Bóg pobłogosławił jej nowej pracy. Wyraża nadzieję, że nowe numery będą jeszcze lepsze. Prosi Szyrmów o opinię na temat swojego czasopisma oraz o uwagi, co jeszcze można by w nim umieścić. Zaznacza, że nie jest szczególnie zadowolona z ilustracji, które znalazły w numerze.

Hoffmanowa rozpoczyna list informacją, że przesyła go przez panią Filipowiczową, którą serdecznie im poleca jako zacną osobę. Jest Niemką, żoną Polaka i emigranta. Utrzymuje siebie, męża i córkę, grając na skrzypcach. Wkrótce udaje się do Anglii. Hoffamnowa prosi, aby adresaci wzięli ją pod swoją opiekę. Autorka informuje następnie Szyrmową, że na ostatni jej list w sprawie Towarzystwa (Towarzystwo Dobroczynności Dam Polskich) odpisze po naradzie na kolejnym zebraniu. Chciałaby, żeby gałąź tej organizacji utworzyła się w Anglii.

List rozpoczyna się wyrazami zmartwienia, że autorka bardzo dawno nie otrzymała od Szyrmów żadnych wiadomości. Ze względu na to, że ich korespondencja nie przebiega płynnie, Hoffmanowa proponuje, aby odpisywać na list w ciągu trzech dni od jego otrzymania i nie pisać nowego, dopóki nie nadejdzie odpowiedź. W ten sposób utrzymany zostanie chronologiczny porządek korespondencji. Hoffmanowa do listu dołącza kartę pocztową z Warszawy i informuje, że przesyła kartkę do pana Jana od Szyrmowej z opóźnieniem, za co przeprasza.

Hoffamanowa odebrała poprzedni list od Szyrmów; pisze, że niepokoi się doniesieniami o pogorszeniu się stanu zdrowia dzieci i ciągłej chorobie adresatki. Martwi ją również nieregularność ich korespondencji; sama pisze bardzo często, ale boi się, że nie wszystkie listy docierają do celu. Będzie od teraz posyłać listy przez kogoś innego – nie przez Stanisława Małachowskiego, ale przez Hipolita Błotnickiego.

Hoffmanowa rozpoczyna list, pisząc, że choć wie, że dotrze on dopiero za kilka tygodni, cieszy ją, że nadarzyła się możliwość przesłania najszczerszych życzeń. Do listu dołącza prezent – kołnierzyki dla córek adresatki, które sama zrobiła. Autorka zawiadamia, że kilka dni temu odebrała list od Szyrmowej z informacjami o jej stanie zdrowia i martwi się jej trwającym ciągle kaszlem. Odpisze wkrótce obszerniej. Informuje, że ona i jej mąż wciąż cieszą się dobrym zdrowie. Pisze także, że wieści z Warszawy również są pomyślne. Kończy list pozdrowieniami od Hoffmana dla obojga Szyrmów.

Klementyna Hoffmanowa pisze, że zmartwiły ją doniesienia o chorobie Józefy Lach Szyrmy. Prosi ją, aby uważała na siebie, i poleca jej kilka sposobów na przeziębienie. Chwali listy, które od niej otrzymała. Cieszy się, że córki adresatki, Bożena i Czesława, chodzą do szkoły, gdzie nauczą się dobrze mówić po angielsku. Wspomina, że denerwują ją Polki posługujące się językiem francuskim; wolałaby, żeby popularność zyskał raczej angielski lub niemiecki.

Autorka rozpoczyna list od tłumaczeń, że zwlekała długo z kolejnym pismem do Szyrmowej, czekając na wieści z kraju i z Wrocławia. Wiadomości jednak nie nadchodzą, a ona tęskni za rozmową z adresatką.

Jest to pierwszy list do Szyrmów po operacji przebytej przez Hoffmanową. Autorka opisuje swoje dni po zabiegu. Pisze, że niewiele cierpiała, a mąż bardzo jej pomagał. Myśl, że pozbyła się poważnej choroby sprawiło, że ich życie stało się radosne. Autorka dziękuje adresatom za przesłanie materiałów do pracy. Dołącza do swojego listu kartkę od cioci z Wrocławia (Justyna Weigel z Czempińskich, siostra matki Hoffmanowej).

List zawiera krótką informację o stanie zdrowia Klementyny Hoffmanowej. Planowana operacja (wycięcie guza z piersi) odbyła się i przebiegła pomyślnie. Przeprowadzał ją lekarz Marcinkowski. Karol Hoffman pisze, że jego żona zniosła zabieg bardzo dzielnie, nie cierpi zbyt wiele i dobrze śpi. Stwierdza, że najgorsze prawdopodobnie już minęło.