Poetka, działaczka emancypacyjna i oświatowa, nauczycielka, diarystka. Urodziła się w rodzinie ziemiańskiej. Uczęszczała do szkół w Warszawie, a w Genewie studiowała nauki przyrodnicze, dyplom ukończenia uczelni otrzymała 27 października 1897 r. Dużo podróżowała, przenosiła się między Warszawą, Krakowem, Lwowem, Zakopanem, Grodnem, Wilnem, Odessą, Rygą, Monachium, Florencją i Genewą. Ostatecznie w 1899 r. osiadła w Krakowie, gdzie mieszkała aż do śmierci. Nigdy nie założyła rodziny – istnieje przekonanie, że tęskniła za życiem rodzinnym, domem i dziećmi, marzenie to jednak nie doczekało się realizacji. Była płodną poetką, za życia wydała jednak tylko dwa tomy poezji: Z cyklu: Dzisiejszym dniom (1906), będący zapisem doświadczeń rewolucji 1905 r., oraz Dusze kobiece… Serca kobiece… (1909), podejmujący tematykę macierzyństwa, miłości, samotności. W 1909 r. opublikowała również poemat Bolesław Chrobry. W 1911 r., już po śmierci poetki, opublikowano tom Barwy duszy, który do druku przygotowała opiekunka spuścizny Kulikowskiej i jej długoletnia przyjaciółka – Helena Witkowska. Poza poezją Kulikowska pisała również dramaty. Wydała Mistrza Zenona (1899), a w rękopisach pozostały m.in. Król Mieszko II, Krzysztof Arciszewski, Władysław IV. W 1907 r. ukazała się jedyna powieść Kulikowskiej W promieniach. Ponadto na łamach prasy (m.in. „Kurier Lwowski”, „Krytyka”) publikowała reportaże z podróży, artykuły o tematyce społecznej i politycznej. Przez wiele lat była zaangażowana w nauczanie w pierwszym Gimnazjum Żeńskim w Krakowie, a także w działalność związaną z Uniwersytetem Ludowym w Galicji. Cierpiała prawdopodobnie na depresję, co bezpośrednio przyczyniło się do śmierci poetki 19 czerwca 1910 r. w wyniku samobójczego strzału z pistoletu w klatkę piersiową.
