Krytyczna refleksja Janiny Wiśniewskiej nad wydarzeniami sierpniowym i ruchem solidarnościowym. Autorka przygląda się emocjom i postawom społecznym: z zaangażowaniem, wyraźną złością i pogardą komentuje zryw robotniczy, odzew społeczeństwa i szuka prawdziwych przyczyn strajków. Tekst zapisany językiem bardzo emocjonalnym, z obecnością wątków antysemickich.
Marta Wiśniewska z Warszawy w czasie wydarzeń sierpniowych przebywała w Gdańsku na urlopie. Opisała krótką historię swoich nieudanych, przedwcześnie zakończonych wczasów – zamiast wakacyjnej nadmorskiej atmosfery zastała miasto niemal wymarłe, z niepokojącą ciszą, nieczynną komunikacją i wyczuwalnym wokół napięciem. Autorka była zła na stoczniowców, że popsuli jej urlop.
Krótka impresja na temat wydarzeń sierpniowych: pochwała strajkujących oraz nadzieje na lepszą przyszłość.
Autorka wspomina swoje wakacje w Bułgarii, podczas których dowiedziała się o strajkach na Wybrzeżu. W drobiazgowych zapiskach przedstawia okoliczności, trasę i perypetie towarzyszące wyjazdowi oraz emocje towarzyszące śledzeniu wydarzeń w kraju. Fragmenty dotyczą również opinii Bułgarów nt. ówczesnej sytuacji w Polsce. Język wypowiedzi autorki momentami emocjonalny, niestroniący od patosu.
Luźne refleksje gospodyni domowej z początku lat 80. XX w. nad panującą rzeczywistością polityczną, warunkami codziennej egzystencji, wywołane wydarzeniami sierpniowymi i nadzieją na zmianę ku lepszemu. Autorka snuje rozmyślania nad kondycją państwa, rolą i obowiązkami rządu, istniejącą niesprawiedliwością społeczną, dzieli się swoimi niepokojami i nadziejami odnośnie przyszłości.
Felicja Zarzeczańska opisała swoje emocje w czasie strajków na Wybrzeżu: z jednej strony odczuwała radość i fascynację zrywem robotniczym, z drugiej zaś (ponieważ pamiętała II wojnę światową) nasilający się podczas kolejnych dni protestów strach przed konfliktem zbrojnym.
Wydarzenia sierpniowe z perspektywy 47-letniej urzędniczki. Czesława Szynkowska opisuje strajkujący Gdańsk i panujące wówczas emocje dostrzegalne na ulicy, w pracy, w rodzinnym gronie. Autorka wspomina strach, niepokój i napięcie, które wraz z doniesieniami o kolejnych strajkach w całej Polsce, stopniowo przeradzały się w nadzieję, oczekiwanie i poczucie jedności, aż do euforii i wzruszenia, kiedy ogłoszono osiągnięcie porozumień i koniec strajku.
Stanisława Wasiakowa wspomina Sierpień ‘80, zadając sobie szereg pytań na temat reakcji władz i przyszłości, jednocześnie komentując ówczesne wydarzenia polityczne.
Trzeci tom pamiętników Ireny Stankiewiczowej rozpoczyna się od opisu pierwszych dni po wybuchu II wojny światowej. W tym czasie autorka jest m.in. zajęta poszukiwaniem mieszkania, które byłoby położone bliżej szkoły syna. Wspomina, że mieszkańcy Warszawy kopali schrony przeciwlotnicze w mieście. Przypomina o powszechnej radości na wieść o przystąpieniu Anglii i Francji do wojny. Notuje, że Armia Czerwona wkroczyła do Wilna 19 września 1939 r.
Joanna Rajecka wspomina dom rodzinny i wydarzenia z dzieciństwa, które miały wpływ na jej życie. Jako dziecko chciała zostać artystką, pisała wiersze, uczyła się grać na skrzypcach, ale rodzice nie wspierali jej, co sprawiło, że nie rozwinęła swoich zdolności. Ma żal do siebie i rodziny, że nie skończyła szkoły średniej i nie mogła podjąć studiów. Wychowała się w małej miejscowości Bitków w Karpatach Wschodnich (obecnie Ukraina). Życie rodziny zmieniło się, kiedy jej ojciec stracił pracę „za socjalizm”. Rajeccy przeprowadzili się do miasta, pogorszyła się ich sytuacja materialna.