Krótkie wspomnienie Heleny Raj sprzed wydarzeń sierpniowych z pobytu w stoczni w Gdyni, w lipcu 1980 r. Autorka opisuje swoje wrażenia z dziwnie cichej, smutnej stoczni i nienormalny spokój panujący w zakładach – pomimo godzin pracy i dni roboczych.
Anonimowa praca nadesłana na konkurs dotyczący wspomnień z wydarzeń sierpniowych, w których autorka – pisząca pod pseudonimem „Warszawianka” – wyraża ekstatyczną radość z powodu zwycięstwa ludzi pracy, z zaangażowaniem nawołując Polaków i Polki do gorliwej modlitwy. Poza tymi apelami dokument zawiera barwne opisy doświadczeń mistycznych autorki – m.in. spotkań z Matką Boską, snów, jak również spotkania z szatanem.
Anonimowa praca nadesłana na konkurs dotyczący wspomnień z wydarzeń sierpniowych, w których autorka – pisząca pod pseudonimem „Warszawianka” – wyraża ekstatyczną radość z powodu zwycięstwa ludzi pracy, z zaangażowaniem nawołując do gorliwej modlitwy. Poza apelami o szczerą modlitwę dokument zawiera opisy doświadczeń mistycznych autorki – m.in. spotkań z Matką Boską, snów, jak również spotkania z szatanem. Bogate i barwne zapiski uniesień religijnych.
Wspomnienie Zofii Wojtkowiak tylko na wstępie dotyczy wydarzeń sierpniowych. Później autorka pisze zupełnie nie na temat i nie do końca zrozumiale, ale bardzo ciekawie.
Mieczysława Drążkiewiczowa rozpoczyna swoje wspomnienia od informacji, że 28 grudnia 1918 r. zgłosiła się na kurs ratowniczo-sanitarny. Szkolenie prowadził lekarz Kazimierz Bross, który był również inicjatorem powstania oddziału Polskiego Czerwonego Krzyża w Opalenicy. Na czele PCK, podczas powstania wielkopolskiego, stanęła jego żona, Janina. Zajęcia teoretyczne i praktyczne odbywały się w domu doktora Brossa. Szpital funkcjonował w budynku przedszkola.
Anna Kaźmierczakowa wspomina powstańczą działalność Aleksandry Bukowieckiej. Przed wybuchem powstania w 1918 r. Bukowiecka współorganizowała w Cichowie tajne narady, w których brali udział m.in. księża, lekarze i przedstawiciele ziemiaństwa. Podczas tych spotkań omawiano plany przejęcia niemieckich placówek pocztowych, kolejowych i urzędów. W listopadzie 1918 r. w majątku Cichów zgromadzono i ukryto sporo broni oraz amunicji, które później przekazano na front. Bukowiecka brała czynny udział w organizacji walk powstańczych i zginęła podczas drugiej wojny światowej w Forcie VII w Poznaniu.
Relacja Agnieszki Mikus z powstania wielkopolskiego, wysłana do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Poznaniu, będąca odpowiedzią na ogłoszenie zamieszczone na łamach „Gazety Poznańskiej”, w którym pojawił się apel skierowany do sanitariuszek i pielęgniarek. Wspomnienie Mikusowej dotyczy spraw związanych z organizowaniem szpitala (w budynku szkoły) podczas powstania wielkopolskiego. Autorka wraz z dwiema przyjaciółkami pracowała tam przez rok, do chwili wyzwolenia Rawicza. Mikus podaje również informacje, dotyczące jej życia osobistego – w 1903 r.
Waleria Solińska zdaje relację z działalności tajnego harcerstwa prowadzonego przez Hoppe-Przybyszewską w Inowrocławiu. Autorka została harcerką przed wybuchem powstania wielkopolskiego (1918-1919). Przeszła przeszkolenie w zakresie udzielania pierwszej pomocy, uczyła się języka polskiego i historii, a także, jak podkreśla, przyswoiła wiedzę na temat patriotyzmu. Według niej Polacy i Polki stawiali w tym czasie sprawy kraju nad interesy osobiste.
Waleria Solińska opisuje przebieg walk rozgrywających się w Inowrocławiu podczas powstania wielkopolskiego (1918-1919). Autorka zdaje szczegółową relację ze zwycięskich potyczek i przegranych bitew. Wspomina, że niemiecka ludność cywilna strzelała z okien swoich domów. „Fakt ten był prawdziwy, gdyż Niemiec Wajnert z ul. Poznańskiej wyszedł z kokardką biało-czerwoną i oznajmił naszym, że w jego domu są jajowate granaty ręczne” – zanotowała Solińska.
Helena Wróblewska wspomina kilka wydarzeń z okresu powstania wielkopolskiego (1918–1919), m.in. opisuje przemarsz wojsk niemieckich przez ulicę, przy której mieszkała. Odnotowuje odgłosy wystrzałów rozlegające się w okolicy. Podczas opisywanych wydarzeń autorka miał dziesięć lat, mieszkała w Inowrocławiu z wujkiem, dziadkiem i babcią. Napisała, że 19 listopada 1918 r. zmarł jej dziadek. Przypomina, że wuj jeszcze przed wybuchem powstania kupił strzelbę. W listopadzie 1918 r. wyszedł z domu ze sztandarem, na którym namalował orła białego, i recytował polskie wiersze na rynku w Inowrocławiu.