W swojej pracy Autorka skoncentrowała się na przedstawieniu swoich przedwojennych i wojennych doświadczeń związanych z nauką i życiem młodzieży w getcie.

Tekst rozpoczynają wspomnienia z okresu przedwojennego i nauki w żydowskim gimnazjum w Będzinie. Autorka wspomina także tajne nauczanie w getcie i problemy związanie z kontynuacją nauki. Opisuje działalność młodzieżowych organizacji syjonistycznych, którym sympatyzowała i z którymi współpracowała.

Autorka poświęciła tekst kronikarskiemu zapisowi eksterminacji ludności żydowskiej oraz likwidacji getta warszawskiego.

Zapiski otwierają informacje dotyczące sytuacji w getcie warszawskim w 1942 roku (w tym selekcje i wywózki). Autorka odnotowała zabójstwa dokonane w nocy z 17 na 18 maja 1942 roku na działaczach społecznych działających w getcie. Opisała także zasłyszane wieści dotyczące zagłady na Kresach Wschodnich oraz w Kraju Warty, jak i historie dotyczące wywózek do obozów zagłady. Oddała generalną atmosferę strachu w getcie w trakcie akcji likwidacyjnej.

Autorka opisała wojenne losy swojej rodziny (opisane lata 1939-1944, tekst powstał w 1945 roku).

Wspomnienia z okresu okupacji, część II.

Tekst powstał pomiędzy rokiem 1961 a 1967, opisuje wydarzenia z okresu 1941-1945.

Autorka opisała swoje przeżycia na terenie III Rzeszy. Pracowała w fabryce broni w Gerze. Skoncentrowała się na różnorodnych postawach zarówno pracowników przymusowych, jak i Niemców. Opisała panujące między nimi relacje i nastroje w obu grupach. Tekst zamykają informacje o wyzwoleniu.

Wspomnienia z okresu okupacji, część I.

Tekst powstał pomiędzy rokiem 1961 a 1967, opisuje wydarzenia z okresu 1941-1945.

Autorka opisała grupę dywersyjną, powiązaną z działającą przed wojną Komunistyczną Partią Zachodniej Ukrainy, oraz akcje dywersyjne, w których brała udział lub o których słyszała. Zadania te wypełniała w okresie od 1941 roku, do swojego wyjazdu do Warszawy, który nastąpił na początku 1942 roku.

Test składa się z dwóch części, obejmuje lata 1939-1945, powstał w okresie od 1960 o 1961 w Thonon-les-Bains, we Francji.

Część I

Autorka spisała swoje wspomnienia w 1985 roku w języku angielskim. Tekst otwierają informacje dotyczące oblężenia Warszawy, w tym reakcje ludzi, przewidywania i nastroje panujące wśród warszawiaków. Irena sporo miejsca poświęciła opisowi śmierci jej pierwszego męża, który zmarł w szpitalu jesienią 1939 roku, w wyniku ran odniesionych w kampanii wrześniowej. W dalszej części wspomnień pojawiają się opisy dotyczące wprowadzana antyżydowskich praw i organizacji warszawskiego getta.

Autorka spisała wspomnienia po wojnie – adnotacja o miejscu powstania (Ramat Gan, dystrykt Tel Awiwu).

Tekst otwierają informacje o początku okupacji niemieckiej w Łodzi. Autorka poświęciła dużo miejsca organizacji getta oraz życiu w nim – warunki mieszkaniowe, głód, choroby, praca (resort krawiecki), konspiracyjne grupy młodzieżowe. Wspomniała deportację do Auschwitz oraz selekcję, którą sama przeszła, ale w której straciła rodzeństwo. Obszernie opisała także obóz pracy w Kudowie, do którego została wysłana z Auschwitz i w którym doczekała wyzwolenia.

Autorka opisała losy swoje i swojej rodziny, przebywającej w czasie okupacji w Łodzi. Tekst rozpoczynają informacje o początku wojny, okupacji, wprowadzeniu antyżydowskich praw i założeniu getta. Autorka poświęciła dużo miejsca warunkom życia w getcie – głód, choroby, epidemie, brak opału, przeludnienie, warunki mieszkaniowe, relacje międzyludzkie. Opisuje także zachodzące w getcie zmiany, takie jak zamykanie szkół czy pracę. Informuje o śmierci rodziców. Opisuje funkcjonowanie systemu dystrybucji żywności i kart żywnościowych.

Zapiski stworzone z myślą o przekazaniu ich dziecku Autorki. Cypora Jabłoń-Zonszajn rozpoczyna swoją narrację od likwidacji getta w Siedlcach (po tej akcji postanowiła uciec z getta z córką i oddać ją pod opiekę polskiej rodziny). Następnie przeszła do informacji o akcjach poszukiwawczych i obławach na Żydów ukrywających się „po aryjskiej stronie”. Tekst kończą informacje o utworzeniu małego getta. W pamiętniku znajduje się również relacja Maksa Bigelmana, Żyda, który uciekł z Treblinki i opowiadał o tym, co widział, chcąc ostrzec innych przed transportami.