Koleje przejść moich... to wspomnienia nieznanej z imienia i nazwiska autorki (z treści wynika, że nazywano ją Olesią) spisane w formie trzech listów do przyjaciółki, Józefy Dybowskiej, mieszkającej w majątku Rudzica Mińska. Listy nie posiadają dat, przypuszczalnie zostały wysłane. Brak wzmianek na temat wcześniejszego życia autorki, przytoczone wydarzenia rozegrały się w latach 1879–1882. Zachowane do dziś kartki to kopie wykonane przez księdza Klemensa Tracewskiego, u którego autorka mieszkała.

Zasadniczy temat wspomnień Justyny z Brześciańskich Skibickiej stanowi podróż. Autorka rozpoczyna ją w Krakowie i odbywa dalej przez miasta leżące na terenie dzisiejszych Niemiec (Berlin, Poczdam, Drezno, Lipsk, Frankfurt nad Menem, Moguncja, Kolonia, Koblencja, Trewir) i Francji (Metz, Thionville, Paryż, Wersal, Sèvres, Saint-Cloud, Grenoble, Fontainebleau, Montmorency, Lyon, Awinion, Aix-en-Provence, Dijon, Chalon-sur-Saône, Cannes, Nicea, Nancy), opisywane lub wzmiankowane na niespełna sześciu stronach.

Dziennik pisany od 05.08. do 08.10.1914 roku w Wolicy na Wołyniu i w Kijowie. Nie posiada numeru nadanego przez autorkę. 
Ten tom dziennika Adeli Kieniewicz zdominowany jest przez wydarzenia historyczne, czyli I wojnę światową.

Tom 83. według autorskiej numeracji, pisany w Dreźnie, Barcelonie, Paryżu, Warszawie, Dereszewiczach, Bryniowie, od 03/16.03. do 14/27.05.1914 (autorka podaje tu daty w obu stylach).

Dziennik pisany w Bryniowie, Dereszewiczach, Warszawie, Karlsbadzie, Połądze i na Żmudzi między 18.04 a 13.07.1910, opatrzony przez autorkę numerem 68.

Pierwsze partie dziennika, pisane w okresie Wielkanocy, to głównie rozważania pobożne i wanitatywne. Uderza jednak w nich pewna niekonsekwencja: samookreślenia autorki jako osoby niemal całkowicie oderwanej od ziemskich przywiązań i życia światowego przerywane są krótkimi wzmiankami o wybuchach gniewu na męża czy służącą, zazdrości na tle cudzych powodzeń towarzyskich itp. 

Dziennik pisany w okresie 16.01–17.04.1910, opatrzony przez autorkę numerem 67.

Ten tom dziennika Adeli Kieniewicz powstał w trzy miesiące zimy i początku wiosny 1910 roku w Bryniowie. Tylko kilka dni autorka spędziła w tym czasie w Warszawie i Wilnie. Oczywiście jak zawsze często odwiedzała sąsiedzki majątek rodzinny w Dereszewiczach. 

Dziennik składa się z trzech fragmentów, pisanych podczas trzech wizyt wakacyjnych (w czerwcu, lipcu i sierpniu 2013 r., łącznie nieco ponad dwa tygodnie) na Pomorzu Zachodnim, w miejscu znanym autorce z zeszłorocznych wakacji, oraz podczas trzech cyklów retreatów buddyjskich w Wildze latem 2013, 2014 i 2015 r. Autorka wraca na Pomorze ciekawa, jak po roku będzie wyglądała relacja, którą nawiązała z gospodarzami i do której odnosiła się w myślach przez cały rok jako do ważnego, wciąż wywierającego na nią wpływ doświadczenia.

Wpisy z sierpnia 2011 r. stanowią opisy kilku snów autorki „po spotkaniu z Tenzinem”, czyli letnim retreacie w Wildze z nauczycielem tradycji buddyzmu bon Tenzinem Wangyalem Rinpocze. Bezpośrednio po nich następuje wpis z lipca 2012 r., odnotowujący kolejne takie spotkanie. Dopiero w tym miejscu  zaczyna się właściwy dziennik, czyli bardzo intensywne (szesnaście gęsto zapisanych kart) notatki prowadzone od 08.08. do 22.08.2012 r. Wpisy te mają zupełnie inny charakter niż wcześniejsze notatki, rekapitulując prawie dzień po dniu niezwykle ważne dla autorki wydarzenia.

Kilka zapisków z lata 2017 r. (z czerwca i sierpnia) opatrzonych jest datami dziennymi, ale w większości są to notatki z nauk buddyjskich, dotyczących jogi snu, udzielanych online, a potem na kilkudniowym retreacie w ośrodku buddyjskim w Wildze. Zapis nauk kładzie nacisk na sens praktyki (jej związek z życiem codziennym i pokonywaniem trudności życiowych) oraz na jej poprawne wykonanie (zwłaszcza niewkładanie wysiłku w praktykę). Niektóre myśli i wskazówki mistrza zapisane większymi, drukowanymi literami, na przykład „REST, REST, REST”, „PAMIĘTAJCIE, NIE PRÓBUJCIE ZBYT MOCNO!...”.

Na początku zeszytu widnieje wpis, będący refleksją nad sensem powrotu do praktyki diarystycznej. Autorka wyraża, z jednej strony, z potrzebę namysłu nad sobą i skupienia się, a z drugiej –potrzebę notowania pomysłów literackich. Wątek introspekcji dotyczy znów stanów depresyjnych, nawet myśli samobójczych. Autorka szuka dróg wyjścia z depresji w oparciu o wątki psychoanalityczno-feministyczne (poszukiwanie własnej przyjemności czy „energii”, także poprzez twórczość literacką) i nauki buddyjskie.