List rozpoczyna się od życzeń pomyślności i przychylności Boga dla księdza Michała. Autorka listu życzy sobie również, żeby „nauka katolicka jak najbardziej się pomnażała”. Maria Szendzielosz prosi księdza o skreślenie kilku zdań w odpowiedzi, co obrazuje jak ważną duchową rolę musiał pełnić w jej życiu. Jednocześnie stwierdza, że ponieważ jest zdrowa i wszystko układa się pomyślnie, nigdy sama nie napisałaby listu jako pierwsza, gdyby nie prośba od adresata, aby czasem dała w ten sposób znak życia. Wspomina o pogodzie, jaka teraz panuje oraz śle pozdrowienia dla gospodarzy i księdza.

Zasób stanowi przykład praktyki piśmienniczej kobiet z niższych klas społecznych. Choć o autorce niewiele wiadomo, na podstawie tego krókiego dokumentu można zrekonstruować niektóre informacje na temat jej położenia społecznego oraz tego, jak wyglądało życie służących, gdy osiągały wiek podeszły i nie mogły już pracować. Miejscowość Domb, której nazwę, po niemiecku zapewne, wpisuje w liście Franciszka Pollok, to prawdopodobnie Dąb - jedna z najstarszych dzielnic Katowic, do końca XIX w. funkcjonująca jako oddzielna gmina.

Swoje wspomnienia autorka rozpoczyna od wyjaśnienia, iż treść jej tekstu nie będzie miała charakteru naukowego. Chodzi jej raczej o rodzaj wspomnień napisanych z pozycji dziecka, któremu dane było przeżyć szczęśliwe dzieciństwo. Zdaniem pamiętnikarki takie doświadczenie jest kapitałem na całe życie.

Spuścizna autobiograficzna Kamili Bystrzonowskiej nie stanowi jednorodnej całości, nie jest to również pełen zbiór diarystycznych zapisków autorki. W ośmiu zachowanych zeszytach znajdują się dzienne notatki z kilku okresów: od 29 września 1836 r. do 15 września 1837 r., od 25 czerwca 1844 r. do 3 września 1845 r. i od 1 stycznia 1867 r. do 14 czerwca 1868 r. Zeszyty szósty, siódmy i ósmy zawierają zapiski i rozmyślania o charakterze religijnym, m.in. notatki z rekolekcji księdza Etienne wygłoszonych w 1862 r., wypisy z książek, np. L’homme religieux.

Motto: „Quel doit être le but d’un journal? Conserver les bonne pensées que Dieu nous suggère”. Zgodnie z mottem umieszczonym na karcie tytułowej treść dziennika skoncentrowana jest na rozmyślaniach religijnych autorki (odniesienia do codzienności są minimalne). W każdej notatce powraca wyznanie wiary i potwierdzenie ufności Bogu. Jak odnotowuje autorka w 1878 r. (brak dokładnej daty dziennej), „Jestem katoliczką, kocham swoją religię i jestem pewna, że to jedyna dobra religia, prawdziwa, zesłana ludziom przez samego Boga” (k. 11r, tłum. Emilia Kolinko).

Jest to próba kategoryzacji i pewnego porządkowania i podziału na stopnie zaangażowania w dążeniu do uzyskania (jak to określa autorka) łaski wiary.

Praca podzielona na rozdziały i podrozdziały, a każdy rozdział reprezentuje kolejny stopień.

Podrozdziały naprzemiennie występują jako: „Chrystus” i „Dusza”. W kilku miejscach, kilkakrotnie w każdym rozdziale pojawia się podrozdział noszący tytuł „odpowiedź Chrystusa” gdzie Autorka wciela się w postać udzielając odpowiedzi.

Księga zawiera również modlitwy.

Rekord stanowią zapiski osobiste autorki. Sposób prowadzenia narracji wskazuje na to, że miała ona zamiar upublicznić pracę.

Jest to spis świąt żydowskich według kalendarza gregoriańskiego. Na początku każdego rozdziału Autorka pisze jak dany miesiąc nazywa się po hebrajsku. Nazwy te są jednak błędne (nie tylko zła transliteracja, lecz również przestawione miesiące lub zupełnie przypadkowe nazwy). Opis rozpoczyna się od święta przypadającego 4 stycznia, które – zdaniem Autorki – polega na dodaniu krwi chrześcijańskiej do potrawy.

Autorka opisuje swoje losy powojenne. Mieszkała z rodzicami w Ożalejach koło Oszmiany. Po wkroczeniu Armii Czerwonej losy Polaków na tym terenie były różne. Jedni trafili do Kaługi, inni do więzień, a jeszcze inni wyjechali do Polski. Autorka z rodziną została. We wrześniu 1945 r. rozpoczęła naukę w 10 klasie szkoły rosyjskiej w Oszmianie i w 1946 r. otrzymała świadectwo dojrzałości. Następnie zaczęła pracować w aptece mgr. Chomicewskiego, jako księgowa. Język polski ostał się tylko w nielicznych domach i w kościele, który stał się ostoją polskości. Gdy w dniu 24.04.1948 r.

Inicjały na karcie tytułowej mogą wskazywać na autorstwo Heleny Zgórskiej, diarystki. Pewne wątpliwości budzi jednak religijny charakter zapisków, ich fragmentaryczność, a także brak odniesień w dzienniku Zgórskiej do pobytu w Kijowie w 1917 roku. Z drugiej strony zastanawiająca wydaje się autorska tytulatura, wskazująca nie na dziennik (jak według opisu archiwalnego), lecz ogólniej na „ulotne myśli”, zapiski bez wyraźnej przynależności typologicznej.

Dziennik w formie listu, adresowany do męża, Kazimierza Czarnockiego (diarystka nie widziała się z nim od czterech lat), prowadzony podczas pobytu w Teheranie. Bezpośrednie zwroty do męża nie są konsekwentne, niekiedy autorka pisze do męża w drugiej o sobie, a niekiedy wypowiada się o nim w osobie trzeciej. Zapiski mają charakter intymny – autorka pisze o swoich przemyśleniach na temat wojny, zmagania się z przeciwnościami, odwołuje się także do wspomnień (m.in.