W kolejnym dzienniku z 1944 r. Jadwiga Rapacka opisuje przede wszystkim działania wojenne i wyzwolenie Monako. W związku z kolejnymi sukcesami aliantów rośnie oczekiwanie na oswobodzenie. Pod koniec czerwca pojawia się coraz więcej pozytywnych wieści z frontu: zdobycie Cherbourga, ewakuacja Livorno, rozpoczęcie ofensywy sowieckiej. Jednocześnie docierają informacje o zbrodniach dokonywanych w okupowanej Polsce, które napawają autorkę i jej otoczenie przerażeniem i smutkiem.

Eliza przesyła opłatek. Jej syn Władysław dostał krwotoku. Zygmunt (syn) przebywa w Rzymie, przybył tam też Adam Branicki. „Janicki uszczęśliwony, lata po ruinach”. Marylka (tj. Maria) zdrowa. O Wandzie Borowskiej pisze: „dobra panna, ale raczej Marylka” – dalsza część usunięta, prawdopodobnie w tym miejscu był znaczek. Z wygnania wrócił Stanisław Zamoyski.

Brat Władysław czuje się lepiej. Rózia też zdrowa. Adam Krasiński, syn Władysława, nazywa Marię „ciocia muzycia”. Maria rozpoczęła lekcje angielskiego i malarstwa, ma zamiar uczyć się włoskiego i muzyki, a od „Doktorka” – niemieckiego. W Mentonie przebywa wiele „książątek” i przedstawicieli rodów królewskich. Zapoznała się tu z Marią Gorecką, przebywającą w Mentonie z chorym synkiem. O Goreckiej pisze, że jest to jedyne dziecko Mickiewicza, które „nie podlega pomieszaniu zmysłów”.

Maria Krasińska spodziewa się, że 8 sierpnia będą już w Krzeszowicach. Wymienione towarzystwo polskie w Ems.

List dokończony 19 maja. Przygotowania do wyjazdu i dalszej podróży, kolejne przystanki to Mediolan, Wenecja. Władysław Krasiński ma zawieźć swoje dzieci do Triestu. Następnie z Władysławem mają udać się do Ems. Maria nie wie, kiedy zjadą do Warszawy i do Krasiczyna, pisze też o swoim cierpieniu – enigmatycznie, wkrótce wyjaśni Eufrozynie tę tajemnicę.

Krótka odpowiedź na list Eufrozyny Nowakowskiej, obietnica, że Maria Krasińska napisze dłuższy. Stryj miał atak podagry. Chorują też Eliza i Władysław, choroba Władysława zmartwiła Elizę. Maria czuje się dobrze. Straciła przyjaciela. Zajmuje się nauką i śpiewem.

List niedatowany, niepełny, zaczyna się od trzeciej strony, z dopiskiem Marii Krasińskiej. Wanda Borowska pisze o przyjaźni Marii z Marią Gorecką z Mickiewiczów (o tej relacji pisano w gazetach ze względu na ojców; Raczyńska pomaga Goreckiej finansowo, zapewnia to, na co Gorecka dla szczupłych funduszów nie może sobie pozwolić). Gorecka i Raczyńska były na wieczorze u Deotymy, gdzie Deotyma wygłosiła improwizację o rozmowie Zygmunta Krasińskiego z Adamem Mickiewiczem. Dopisek Marii: przesyła życzenia, wspomina, że jeszcze jako Marylka została oddana do Dobrskiej przez swojego ojca.

Wanda Borowska – Borosia (jak nazywa ją Maria Krasińska w dopisku) – pisze z życzeniami świątecznymi dla Nowakowskiej i jej rodziny. Opisuje operację „synusia” – syna Marii i Edwarda Raczyńskiego (operacja odbyła się w Poznaniu). W dopisku Maria wspomina, że starzy przyjaciele jej ojca, Cieszkowski i Koźmian, uważają, że jej syn jest podobny do jej brata Władysława. Władysław Branicki z Julią przyjechali do Warszawy, pokój Marii w Pałacu Krasińskich jest sypialnią Julii.

Ponowne życzenia noworoczne Wandy Borowskiej, skarga na brak odpowiedzi od Nowakowskiej. Róża Krasińska wybiera się do Krakowa, a Maria Krasińska zadowolona jest z przyjazdu państwa Tarnowskich do Warszawy. Z okazji karnawału odbywały się żywe obrazy w Warszawie. Dopisek Marii z życzeniami z okazji imienin Nowakowskiej.

We wstępnej części Maria Krasińska tłumaczy, że nie pisała bardzo długo, gdyż ciągłe podróże ją zmęczyły. Poza tym ciągłe troski i kłopoty, którymi nie chce obciążać adresatki listu, powodują, że ciężko opisać wszystko w krótkim liście. Poza kilkoma słowami o tym, że tu w Paryżu była z mamą w teatrze, Krasińska kończy list, tradycyjnie przekazując informacje o najbliższych członkach rodziny.