List rozpoczyna się wyrazami zmartwienia, że autorka bardzo dawno nie otrzymała od Szyrmów żadnych wiadomości. Ze względu na to, że ich korespondencja nie przebiega płynnie, Hoffmanowa proponuje, aby odpisywać na list w ciągu trzech dni od jego otrzymania i nie pisać nowego, dopóki nie nadejdzie odpowiedź. W ten sposób utrzymany zostanie chronologiczny porządek korespondencji. Hoffmanowa do listu dołącza kartę pocztową z Warszawy i informuje, że przesyła kartkę do pana Jana od Szyrmowej z opóźnieniem, za co przeprasza.

Jest to pierwszy list do Szyrmów po operacji przebytej przez Hoffmanową. Autorka opisuje swoje dni po zabiegu. Pisze, że niewiele cierpiała, a mąż bardzo jej pomagał. Myśl, że pozbyła się poważnej choroby sprawiło, że ich życie stało się radosne. Autorka dziękuje adresatom za przesłanie materiałów do pracy. Dołącza do swojego listu kartkę od cioci z Wrocławia (Justyna Weigel z Czempińskich, siostra matki Hoffmanowej).

List jest odpowiedzią na dwa listy Krystyna Szyrmy. Hoffmanowa wyraża ubolewanie, że adresat tęskni za chwilą ponownego spotkania z żoną i córkami. Pisze, że gdyby nie była z mężem, ciężko byłoby jej znieść oddalenie od kraju, rodziny, przyjaciół i „udźwignąć ciężar tylu publicznych i osobistych dolegliwości”. Prosi go, odwołując się do jego wartości, żeby uzbroił się w cierpliwość, potrzebną wszystkim w trudnych czasach i nie dopuszczał do siebie czarnych myśli, które zatrwożyły także przyjaciół. Pisze, żeby nie tracił nadziei na odrodzenie Polski.

Wspomnienie nawiązujące do wydarzeń sierpniowych, w których sporo miejsca zajmują osobiste zapiski dotyczące pracy autorki. Aleksandra Chomicka opisała m.in. nieprawidłowości, złe warunki i stosunek przełożonych do pracowników w swoim zakładzie pracy (Zakłady Zieleni Miejskiej). Autorka wspomniała także o wydarzeniach ze swojej przeszłości i opisała sytuację w mieście podczas protestów, kiedy nie działała łączność i komunikacja.

Krystyny Anuszewskiej opisała m.in. atmosferę panującą w jej zakładzie podczas strajków, przytoczyła część postulatów załóg strajkujących w Ciechanowie oraz tekst swoich dwóch wierszy. Po wydarzeniach sierpniowych Anuszewska, która pracowała jako kasjerka w Okręgowym Przedsiębiorstwie Surowców Wtórnych w Oddziale Skupu i Przerobu w Ciechanowie, napisała do kierownictwa list z propozycjami zmian niekorzystnej sytuacji w zakładzie, za co później była szykanowana.

Wspomnienia Anieli Moroz ze strajków we Wrocławiu w sierpniu 1980 r. W emocjonalnych zapiskach, w podniosłym tonie autorka wyraziła swój podziw dla strajkujących i całego narodu polskiego.

Solska rozpoczyna od opisu zajmującej jej wiele czasu pracy w teatrze. Pisze, że nie ma ani chwili dla siebie. To, co zajmuje ją całymi dniami, to próby do spektaklu. Wspomina, że są one dla niej bardzo obciążające fizycznie. Pisze też, że kiedy wieczorem wraca do domu, nie ma już na nic energii.

Przyznaje, że jest smutna i tęskni za Żuławskim. Pyta go w liście, czy jest mu lepiej, od kiedy zamknął się z tęsknotą, pisząc, że ona tak nie potrafi.

Maria Skrochowska przed wojną autorka prowadziła dzienniki i zapiski, które uległy zupełnemu zniszczeniu w powstaniu warszawskim. Została zachęcona przez znajomego, którego nazwiska nie wymienia, do spisania wspomnień. Zajęła się tym po zakończeniu II wojny światowej. Wspomnienia rozpoczynają się podaniem okoliczności podjęcia pracy sekretarki u ociemniałej Elisabeth Paris: znajoma matki szukała kogoś odpowiedniego dla francuskiej pisarki i tłumaczki i zaproponowała zajęcie Marii Skrochowskiej.

Autorka ukazuje swoje życie po przeprowadzce ze Szczecina do Warszawy pod koniec 1950 r. Głównym wątkiem tej części wspomnień jest praca zarobkowa, która wypełnia jej większą część dnia. Najpierw pamiętnikarka przedstawia swoją pracę w Metrobudowie. Opisuje okoliczności, w jakich ją podjęła. Z jednej strony, łatwo było ją dostać, bo wypełniła tylko prostą ankietę, a przyjmujący ją do pracy nie wgłębiał się w kwestię męża lotnika walczącego na Zachodzie ani brata „kułaka”, co spotkało ją w innym biurze. Z drugiej strony, pociągała ją praca przy odbudowie miasta.

Maria Halina Dyszlewska opisuje swoją pracę w Polskim Radio, podając wiele szczegółów. Rozpoczęła ją 16 stycznia 1951 r. w dziale audycji dla dzieci i młodzieży szkolnej, bezpośrednio po skończeniu studiów w Uniwersytecie Warszawskim. Najpierw zajmowała się językiem polskim, historią, przyrodą i geografią, później historią i krajoznawstwem.