Autorka, która w końcu 1987 r. przeszła operację ortopedyczną, w pierwszym kwartale 1988 r. skupia się w swoim dzienniku przede wszystkim na codziennej walce z niedowładem nogi: na bólu, przeciągającej się rehabilitacji i problemach z niedostosowaniem bloku, w którym mieszka, do potrzeb osób niepełnosprawnych.

Dziennik Marii L. Grabowskiej stanowi przede wszystkim zapis codziennych rozmów autorki z pacjentami w poradni psychologicznej. Z celu postawionego sobie na początku 1964 r. diarystka, jak sama stwierdziła po dwóch latach prowadzenia dziennika, nie wywiązała się: „Z moich zamiarów notowania na gorąco różnych migawek z życia moich pacjentów nic nie wychodzi. Ani czasu, ani sił!” (k. 32v). Dziennik, skupiony na notowaniu życia codziennego pacjentów, bardzo rzadko schodzi na inne tematy.

Koleje przejść moich... to wspomnienia nieznanej z imienia i nazwiska autorki (z treści wynika, że nazywano ją Olesią) spisane w formie trzech listów do przyjaciółki, Józefy Dybowskiej, mieszkającej w majątku Rudzica Mińska. Listy nie posiadają dat, przypuszczalnie zostały wysłane. Brak wzmianek na temat wcześniejszego życia autorki, przytoczone wydarzenia rozegrały się w latach 1879–1882. Zachowane do dziś kartki to kopie wykonane przez księdza Klemensa Tracewskiego, u którego autorka mieszkała.

Wspomnienia Anny Pawlikowskiej zostały zebrane pod wspólnym tytułem Fragmenty wspomnień i zapisy pamiętnikarskie. Składają się na nie: maszynopis Cud. Karta ze wspomnień kurierki oraz dwa zeszyty formatu A5, w których znajdują się notatki autorki na temat sztuki ludowej, sytuacji w szpitalach oraz dyspozycje majątkowe na wypadek śmierci. Uzupełnieniem zeszytu poświęconego sztuce ludowej jest luźna karta formatu A4.

Fragmenty pamiętnika Apolonii Załuskiej-Strömberg, przechowywane w Bibliotece Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół pod sygnaturą rkps. 1583, posiadają wyraźny podział na dwie główne części: pierwsza dotyczy konfliktów rodzinnych, wynikłych z dziedziczenia po jej zmarłym szwagrze, Edwinie; druga dotyczy życia codziennego. Swoją opowieść zaczyna autorka w chwili, gdy szwagier, w mocno już zaawansowanym wieku, zaczyna podupadać na zdrowiu, zarówno fizycznie, jak i psychicznie – ma urojenia, że jego żona zdradza go z młodszym od siebie o pięćdziesiąt lat mężczyzną.

List Anny Potockiej do siostry, Jadwigi Zamoyskiej, to przede wszystkim kilka próśb zarówno osobistych, jak i odnoszących się do osób trzecich. Jedna z nich dotyczy sióstr felicjanek, które planują przyjechać do Paryża, by zbierać datki. Autorka listu uważa, że wybrały zły moment, ponieważ obecnie wiele klasztorów we Francji potrzebuje wsparcia. Obiecała im jednak, że zwróci się do Jadwigi Zamoyskiej z prośbą o wskazanie osób, do których mogłyby udać się po wsparcie. Twierdzi, że felicjanki pełnią bardzo ważną rolę – są „jedyną dźwignią oświaty i moralności naszego ludu”.

Krótka wiadomość do nieznanego odbiorcy. Klementyna Hoffmanowa informuje go, że dołącza list do Krystyna Szyrmy i artykuł o jego córce Bożenie, zmarłej 9 stycznia 1844 r. na zapalenie płuc. Załącznikiem do wiadomości jest również rękopis nekrologu, który opublikowano później w dzienniku „Trzeci Maj” w numerze z 3 lutego 1844 r.

Klementyna Hoffmanowa składa Józefie Lach Szyrmie życzenia (nie konkretyzuje, z jakiej okazji). Przesyła wykonane przez siebie osobiście dwa kołnierzyki dla córek adresatki, Bożeny i Czesławy. Wspomina, że martwi się o zdrowie Szyrmy. Podaje jej przepis na syrop przeciwkaszlowy. Donosi, że ona i jej mąż, Karol Hoffman, cieszą się zdrowiem. Pisze także, że otrzymała pomyślne wieści od rodziny z Warszawy – wszyscy są zdrowi. Obiecuje, że wkrótce napisze dłuższy list.

Na początku zeszytu widnieje wpis, będący refleksją nad sensem powrotu do praktyki diarystycznej. Autorka wyraża, z jednej strony, z potrzebę namysłu nad sobą i skupienia się, a z drugiej –potrzebę notowania pomysłów literackich. Wątek introspekcji dotyczy znów stanów depresyjnych, nawet myśli samobójczych. Autorka szuka dróg wyjścia z depresji w oparciu o wątki psychoanalityczno-feministyczne (poszukiwanie własnej przyjemności czy „energii”, także poprzez twórczość literacką) i nauki buddyjskie.