W kolejnych dziennikach nadal bardzo dużo miejsca autorka poświęca rozważaniom nad lekturami. Sporządza notatki na temat kultury i literatury średniowiecza, literatury włoskiej, skandynawskiej, filozofii. Czyta dzieła literackie, m.in. Hamleta, Króla Leara Szekspira, Lata nauki Wilhelma Meistra Goethego, Iliadę Homera, De profundis Oskara Wilde’a, Beniowskiego Słowackiego. Często analizuje charaktery postaci występujących w utworach. Studiuje też żywoty słynnych kompozytorów, a także dzieła filozofki Simone Weil.

Eliza przesyła opłatek. Jej syn Władysław dostał krwotoku. Zygmunt (syn) przebywa w Rzymie, przybył tam też Adam Branicki. „Janicki uszczęśliwony, lata po ruinach”. Marylka (tj. Maria) zdrowa. O Wandzie Borowskiej pisze: „dobra panna, ale raczej Marylka” – dalsza część usunięta, prawdopodobnie w tym miejscu był znaczek. Z wygnania wrócił Stanisław Zamoyski.

W Ems Krasińscy są od miesiąca. Władysław, brat Marii, pojechał do Warszawy i Krzeszowic, ale ma wrócić z powrotem na kurację. Stryj przejeżdżał przez Ems, ale teraz jest w Paryżu, jego stan zdrowia okazał się zły. Maria jest mu wdzięczna za ojcowską niemal opiekę. W Ems spotyka codziennie panią Rzewuską – „jej języczek nikomu nie przepuszcza i mnie więc nie oszczędzi”.

Wszyscy chorują z powodu złego paryskiego klimatu: ciotka Jadwiga, stryj, Eliza. Maria z powodu choroby nie mogła być na ślubie ks. Władysława Czartoryskiego z ks. Małgorzatą Orleańską. Też powodu kaszlu musiała przerwać podwójne lekcje śpiewu. Wybiera się z matką, Stanisławem Zamoyskim i jego synem Jędrusiem na koncert, a później (już sama?) na bal u Zborowskich.

Krótka odpowiedź na list Eufrozyny Nowakowskiej, obietnica, że Maria Krasińska napisze dłuższy. Stryj miał atak podagry. Chorują też Eliza i Władysław, choroba Władysława zmartwiła Elizę. Maria czuje się dobrze. Straciła przyjaciela. Zajmuje się nauką i śpiewem.

Wanda Borowska – Borosia (jak nazywa ją Maria Krasińska w dopisku) – pisze z życzeniami świątecznymi dla Nowakowskiej i jej rodziny. Opisuje operację „synusia” – syna Marii i Edwarda Raczyńskiego (operacja odbyła się w Poznaniu). W dopisku Maria wspomina, że starzy przyjaciele jej ojca, Cieszkowski i Koźmian, uważają, że jej syn jest podobny do jej brata Władysława. Władysław Branicki z Julią przyjechali do Warszawy, pokój Marii w Pałacu Krasińskich jest sypialnią Julii.

Wanda Borowska pisze, że jest chora. Choruje też Marylka (Maria Krasińska?), która wróciła z Karlsbadu z ospą wietrzną. Zdążyła wyzdrowieć podczas postoju w Dreźnie. Kiedy Marylka była w Karlsbadzie, Borowska pojechała do Potoka, tj. Złotego Potoku, należącego do dóbr Krasińskiej. Borowska udała się tam, żeby wypatrzeć wybrać pomieszczenia dla hrabiego Konstantego Branickiego, który przyszły rok miał spędzić w Potoku razem z dziesięcioma uczonymi i prowadzić badania archeologiczne. Relacja z bazaru na rzecz dobroczynności – występy odbywały się w sali redutowej w gmachu teatralnym.

Na początku listu podziękowania Marii Krasińskiej za list od Eufrozyny Nowakowskiej. W dalszej części autorka inaczej niż zwykle pisze o sobie: „[…] ma Pani słuszność, życie wymaga wielkiego zapasu sił moralnych i nie tylko chować trzeba je na przyszłość, lecz niestety chwila teraźniejsza wymaga ich dużo, bardzo dużo. W młodości wprawdzie ma się więcej entuazjamu i siły jak w wieku poźniejszym, lecz za to dotkliwiej i żywiej się czuje, nawet mniejsze cierpienia w porównaniu nieszczęść okropnych, które później człowieka mogą spotkać”. Do k.

Maria Krasińska rozpoczyna list od wyjaśnienia, iż wiele spraw spowodowało opóźnienie w napisaniu odpowiedzi (lekcje angielskiego, śpiewu, fortepianu, rysunku i drobne sprawy domowe). Wspomina, że u niej wszyscy zdrowi, tylko brat Władzio okropnie męczy się z napisaniem broszury finansowej, w której wykrywa sposób nowy, nieuciążliwy, zapłacenia Prusom ogromnej kontrybucji nałożonej na Francję. Wspomina, że biedny wuj ciągle choruje w Krakowie, a doktor nie pozwala mu opuszczać pokoju przez następne kilka tygodni.

Maria Krasińska pisze znów, że bardzo martwi się, iż dawno nie otrzymała od Eufrozyny żadnej wiadomości. Czuje się źle, bo uważa, że na to nie zasłużyła, gdyż wiele myśli o adresatce. Wspomina, iż zima ma się ku końcowi i na szczęście idzie wiosna, a z nią nadzieja powrotu do kraju. Planowana jest podróż najpóźniej na początku maja. Muszą podjąć decyzję, czy pojadą przez Włochy, czy przez Szwajcarię. Wspomina, iż jej brat Władzio nieco podupadł na zdrowiu, a Rózia musiała odstawić synka od karmienia piersią, gdyż do mu szkodziło .