Jadwiga Marcinowska poproszona o napisanie szkicu historycznego o działalności Ligi Kobiet, wysyła list datowany 9.05.1929 r. w którym przekazuje wiersz swego autorstwa, p.t. "Pracownicom", z prośbą o umieszczenie go w Pamiętniku Ligi. Przeprasza jednocześnie, że nie mogła napisać szkicu, o który była poproszona. W załączonym wierszu znajdujemy wyjaśnienie powodów tego zaniechania.

Wiersz: O tym dlaczego nie może napisać historii służby, jak razem z Siostrami walczyły i działały dla ojczyzny.

Autorka opisuje działalność  kobiet w ramach „Koła opieki nad żołnierzem polskim”, które działało na ziemi proszowskiej (Proszowice) w latach 1918-1919.

Tekst o olkuskim szpitalu zorganizowanym przez tamtejsze Koło Ligi Kobiet dla rannych w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r.

Helena Stieberowa, jako jedna z czołowych działaczek organizacji kobiecych w Przemyślu, opisała pracę kobiet w walce o niepodległość. W Przemyślu w 1909 r. powstał Związek Polek z Wincentą Tarnawską na czele. Organizacja ta pomagała powstańcom z 1863 r., prowadziła pracę oświatową, a także, jako pierwsza, zaczęła gromadzić fundusze na walkę o niepodległość. W 1912 r. przyjechał do Przemyśla Walery Sławek i zaprosił Tarnawską do współpracy w zbieraniu składek na polski skarb wojskowy. Praca początkowo przebiegała wśród szykan i kpin rodaków. W 1913 r.

Autorka jest członkinią Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego [prawdopodobnie w Strzelcach] i opisuje działalność tej organizacji. W tekście brakuje pierwszej strony i nie wiadomo jaki jest początek opowieści. Z treści wynika, że autorka opisuje działalność Ligi po rozwiązaniu Legionów – jest tu wzmianka o internowanych w Beniaminowie i Szczypiornie. Kobiety z organizacji szykowały i wysyłały paczki dla internowanych, chociaż nie były pewne, czy docierają one do adresatów. Autorka wspomina przy tym z jaką radością niedawno szykowały paczki na front.

Autorka opisuje swoją działalność niepodległościową na rzecz Legionów, jako przewodniczącej Koła Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego w Nałęczowie. Na wstępie pisze, że bezpośredni udział w walce o wolność jest wielką rozkoszą i że Liga pracowała z wielką wiarą w ukochanego Komendanta.

Tekst opisuje budzenie się w społeczeństwie świadomości narodowej i potrzeby dążenia do niepodległości w czasach Legionów Piłsudskiego.

Agnieszka Barłóg opisała swoją działalność społeczną, polityczną i zawodową, szczególnie uwzględniając okres przedwojenny i okupację. Oddana była sprawom chłopskim i oświatowym. W jej domu było dziewięcioro dzieci i panowała bieda. Gdy miała cztery lata, wziął ją pod opiekę ksiądz, gdzie się wychowywała z kilkorgiem innych dzieci z biednych rodzin.

Autorka opisuje swoją działalność kulturalną w ZWM (Związek Walki Młodych), przekształconym później w ZMP (Związek Młodzieży Polskiej). Opowiadanie zaczyna się od momentu, gdy w październiku 1946 r., mając 23 lata, wraz mężem przybyła do Dzierżoniowa w ramach przesiedleń. Zgłosili się od razu do Powiatowego Komitetu PPR, skąd zostali skierowani do Zarządu Powiatowego ZWM. I tak rozpoczęli pracę z młodzieżą w ramach przygotowań do pierwszych wyborów do Sejmu PRL, które miały odbyć się niebawem (styczeń 1947 r.).

Jest to bardzo obszerny opis działalności Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet. Jego powstanie autorka wywodzi od masowej kobiecej akcji wyborczej do Ciał Ustawodawczych, prowadzonej na terenie całego kraju na przełomie 1927 i 1928 roku.