Zofia Okrajniowa z d. Kirszenstein urodziła się w 1878 r. w Warszawie, wyznania rzymsko-katolickiego. Ukończyła II Gimnazjum Żeńskie w Warszawie, po czym przez 4 lata była nauczycielką prywatną w Warszawie. Poza pracą zarobkową prowadziła pracę oświatową we współpracy z właścicielkami prywatnych pensji w Warszawie, J. Tołwińską i Hoene, oraz nauczycielkami Grabowską i J. Jakołowską. Współpracowała z członkami PPS, Dominikiem Piskorskim i F. Pstrągiem, w walce o niepodległość.

Jadwiga Marcinowska urodziła się 28 X 1872 r. w Bialicy na Białej Rusi (gub. Motylowska, pow. Homelski). Początkowo uczyła się w domu na wsi, potem w Wilnie – pobierała lekcje prywatne, ponieważ rodzice nie chcieli posyłać jej do rosyjskiej szkoły. W 1891 r. osiada z rodzicami i rodzeństwem w Janowicach (gub. Radomska, pow. Kamieniecki). Jeszcze będąc dzieckiem uczyła polskie dzieci folwarczne, a w Janowicach całkowicie oddała się tajnemu nauczaniu służby i młodzieży wiejskiej. W tym czasie uzyskała maturę w męskim gimnazjum w Radomiu.

Stefania Kurkowska urodziła się 24 IX 1894 r. w Kielcach. Mając 10 lat zaczęła naukę na pensji p. Marii Krzyżanowskiej, którą przerwała po ukończeniu 4 klasy i zaczęła pracować w sklepie rodziców. Z chwilą powstania Ligi Kobiet w 1914 r została jej członkinią czynną, aż do likwidacji Koła Kieleckiego w 1921 r. Ponadto prowadziła kolportaż P.O.W. i sekretariat Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie”. Należała także od 1920 r do Związku Strzeleckiego. W roku 1925 odznaczona Krzyżem Legionowym.

Kazimiera Grunterówna przedstawiła swoją działalność społeczną. Przed I wojną światową należała do Kieleckiego Oddziału Towarzystwa Kultury Polskiej, a także do Czytelni Naukowej (później Biblioteka Publiczna), założonej przez doktora Jana Daszewskiego. Działała również w ramach Kursów dla Analfabetów Dorosłych, gdzie była prowadzona praca uświadamiania narodowego z kierunkiem dążenia do niepodległości. Była członkinią Ligi Kobiet od jej powstania w sierpniu 1914 r. do likwidacji w listopadzie 1921 r. – początkowo w Komisji Rewizyjnej, a od 1916 r.

Stefania Działakówna organizowała niewielkie komplety kobiet starszych – uczyła je czytać i pisać, urządzała pogadanki z historii Polski. W 1914 r. zapisała się do Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego (LKPW) w Kielcach, gdzie pracowała do likwidacji koła kieleckiego w 1921 r. Udzielała się w sekcjach: dochodowej, agitacyjnej, intendentury i in. Należała do Centralnego Komitetu Narodowego (CKN) od początku – była pełnomocniczką głównego skarbnika. Następnie wstąpiła do Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), gdzie zbierała składki i zajmowała się biblioteką. Od maja 1917 r.

Emilia Daszewska z d. Hoffmeister, żona doktora Jana Daszewskiego, opisała swoją pracę społeczną, którą rozpoczęła w 1905 r. Pomagała materialnie i moralnie więźniom politycznym. Była członkinią Czytelni Naukowej (później przemianowanej na Bibliotekę Publiczną), założonej przez jej męża. Jako członkini Kultury Polskiej wspierała Kursy dla Analfabetów Dorosłych. Po wybuchu wojny w 1914 r. i wkroczeniu Strzelców do Kielc wspierała ich jak mogła: mieszkaniem, żywnością, odzieżą itp.

Czesława Czaplińska urodziła się 25 grudnia 1893 r. Od ukończenia w 1913 r. gimnazjum pracowała jako nauczycielka szkoły powszechnej na prowincji. Do Ligi Kobiet należała od 1914 r. aż do jej rozwiązania i była jej czynną członkinią. W latach 1916–1918 należała do Polskiej Organizacji Wojskowej – była zastępczynią komendantki poczty i kolportażu. W latach 1916–1919, pracując jako nauczycielka w Sandomierskiem, we wsi Pielaszów, prowadziła Koło Związku Młodzieży Wiejskiej i byłą sekretarką Kółka Rolniczego. Od maja 1920 r. aż do rozwiązania była w SPiO, w gosp. nr 15, 11 Dywizji, 4 Armii.

Julia Bujnowska opisuje swoją działalność społeczną i niepodległościową.

Emilia Borkowska opisuje swoją działalność społeczną i niepodległościową.

Konstancja Jaworowska pisała, że powstanie Stowarzyszenia „Dom Ludowy” im. Stefana Okrzei związane było ściśle z działalnością Polskiej Partii Socjalistycznej, a później z PPS dawną Frakcją Rewolucyjną. Budowanie domów ludowych było jednym z wielu dążeń partii w celu stworzenia ognisk życia kulturalnego i politycznego klasy robotniczej. Głównym inicjatorem powstania Stowarzyszenia „Dom Ludowy” w Warszawie był Rajmund Jaworowski, działacz PPS z czasów carskich. W 1918 r. stał na czele organizacji warszawskiej PPS.