Stanisława Waśniewska z d. Kossowska urodziła się we wsi Dziewczopol w rodzinie szlachecko-obywatelskiej. Nauki pobierała w Łodzi, kończąc najpierw 4-klasową pensję prywatną, a potem gimnazjum rządowe, po czym dawała lekcje w prywatnej pensji. Po wyjściu za mąż starała się brać udział w ruchu niepodległościowym - oboje z mężem sympatyzowali z PPS. Jako że mieszkali niedaleko granicy, często ukrywali prześladowanych przez  rząd rosyjski, ich dom był także punktem przerzutu bibuły. Później zatrzymywali się u nich Legioniści.

Jadwiga Witczyńska z d. Turowska wychowana była w Płockiem, w tradycjach powstańczych. Sympatyzowała z PPS, do której należał jej brat. Prowadziła działalność oświatową – pogadanki po wsiach w powiecie olkuskim podczas okupacji. Od 1915 r. należała do Ligi Kobiet, gdzie pełniła funkcje sekretarki, delegatki na zjazdy ogólne, wiceprzewodniczącej. Udzielała się przy wyborach do I Sejmu, przy plebiscycie na Górnym Śląsku. Pomagała jeńcom i repatriantom w olkuskim oddziale Komitetu Obrony Państwa, urządzając szpital dla rannych, agitując po wsiach, urządzając wiece.

Regina Tacikowska opisała postać Wieńczysławy Buchawieckiej, żony generała Stefana Buchawieckiego, legionisty od 1914 r., potem lekarza w szpitalach wojskowych w Warszawie. Dom Buchawieckich w Olkuszu był już od 1914 r. przystanią dla legionistów, tu odbywały się narady i zebrania. Z tego powodu podczas odwrotu Austriaków zmuszona była opuścić dom. Po powrocie w 1916 r. została przewodniczącą Koła Olkuskiego Ligi Kobiet Polskich, aż do 1919 r.. Na ten okres przypadł największy rozkwit Koła, m.in. założenie muzeum wojennego i biblioteki, finansowanych z dochodów ze sklepu tytoniowego.

Regina Tacikowska z d. Araszkiewicz urodziła się w Dobrem, woj. Warszawskie. Lata dziecięce spędza na wsi. Wykształcenie zdobywa w  Warszawie: w 1891 r. kończy 7-klasowe II Gimnazjum Rządowe, a w latach 1892-93 kontynuuje naukę na uniwersytecie latającym. Wkrótce zostaje nauczycielką polskiego w niższych klasach w prywatnej pensji. W 1899 r. wychodzi za mąż i poświęca się życiu rodzinnemu, nie angażując się w pracę społeczną aż do roku 1909, kiedy zamieszkuje w Olkuszu.

Helena Rzadkowska z d. Baca urodziła się w 1885 r. w Pruszowicach. W latach 1906-1907 pracowała w Kole Polskiej Macierzy Szkolnej we wsi Klimontów, ziemi Pruszowskiej. W latach 1915-1918 była wiceprzewodniczącą i skarbniczką pruszowskiego Koła Ligi Kobiet  P.W. oraz przewodniczącą Koła Szreniawskiego. W l. 1918-1919 pracowała w Kole Pruszowskim Katolickiego Związku Polek, kontynuując pracę rozpoczętą w Lidze Kobiet, t.j.

Opis działalności Jadwigi Rowińskiej, napisany na podstawie wspomnienia pośmiertnego z 1925 r.

Felicja Szymalska urodziła się w Radomiu, wychowała w Warszawie, a od I Wojny Światowej mieszkała w Olkuszu.
Od wczesnego dzieciństwa marzyła, aby zdobyć wykształcenie, jednak z powodu złych warunków musiała przerwać naukę i wziąć się do nauki zawodu. Rozpoczęła więc szkolić się w krawiectwie damskim. Niestety z powodu wojny i tym razem nie mogła dokończyć swej nauki. W Olkuszu zetknęła się ze środowiskiem kobiet aktywnych w walce o niepodległość. W 1915 r. wstąpiła do Ligi Kobiet w Olkuszu, gdzie jako zwykła członkini pracowała w sekcji Opieki nad Żołnierzem do 1918 r.

Wanda Prybowa, po ukończeniu pensji, zapisała się w 1913 r. do Związku Młodzieży Niepodległościowej w Radomiu. Pracowała w sekcji wywiadowczej, której zadaniem było zbadanie ilości obcego wojska, stacjonującego w okolicy, a także rozdawanie wśród żołnierzy agitacyjnej bibuły. W 1914 r. szyła plecaki dla Strzelców. Jesienią 1914 r. wraz z kilkoma innymi paniami była założycielką radomskiego oddziału Ligi Kobiet, wchodząc w skład Zarządu jako skarbniczka. W czasie inwazji bolszewickiej w 1920 r. pracowała jako sanitariuszka w szpitalu radomskim i w punkcie sanitarnym na stacji kolejowej.

Wanda Ostachowska, córka Józefa Kosińskiego i Adeli z Barzykowskich, urodziła się w Suchedniowie. Ukończyła 6-klasową pensję żeńską p. Peck w Suchedniowie, a następnie 2-letnie kursy pszczelniczo-ogrodnicze i 4-letnią praktykę ogrodniczą w Warszawie.

Stanisława Olędzka opisała swoją działalność niepodległościową. Należała do Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego od sierpnia 1914 r. do 1921 r. W latach 1919–1920 pracowała w bibliotece Ligi Kobiet w Szpitalu Okręgowym. Była w Polskiej Organizacji Wojskowej w latach 1915–1918 – prowadziła pocztę, kolportaż, ewidencję okręgu, była kurierką, a w ostatnich miesiącach komendantką Oddziału Żeńskiego POW. Należała także do Związku Strzeleckiego – od 1919 r.