Wspomnienia zaczynają się od opisu sytuacji Łotewskiego Związku Socjaldemokratycznego w Rydze na początku 1905 r. Autorka miała wówczas czternaście lat, pracowała w fabryce pudeł i była uznawana za aktywistkę Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji. Dimanstein opisuje strajk, który miał miejsce w dniach 11–13 sierpnia 1905 r., wzięło w nim udział ponad pięćdziesiąt tysięcy. robotników. Manifestacja została krwawo stłumiona przez policję i oddziały kozaków – zamordowano wówczas około dwustu osób, w tym kobiety i dzieci, a zraniono ponad pięćset.

Autorka, w imieniu Zarządu Głównego Ligi Kobiet Polskich zaprasza Kormanową do udziału w konkursie pamiętnikarskim pod hasłem „Kartka z pamiętnika”, ogłoszonym z okazji czterdziestolecia Ligi Kobiet Polskich i Polski Ludowej. Celem konkursu było zebranie materiałów dotyczących organizacji, ukazanie jej dorobku, oraz upowszechnienie pozytywnych wzorców w osobach zasłużonych działaczek. Fragmenty najciekawszych prac miały być zamieszczane na łamach tygodnika LKP „Zwierciadło”. Organizatorzy konkursu podjęli starania, by najciekawsze prace zostały wydane w formie książkowej.

Dwie kartki pocztowe do Żanny Kormanowej. Pierwsza kartka pocztowa, z 14 marca 1982 r., zawierała nadruk: 45 rocznica Deklaracji Praw Młodego Pokolenia Polski oraz nadrukowane znaczki Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej, Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego, oraz Związku Młodzieży Wiejskiej Rzeczypospolitej Polskiej „Wici”, przysłana z Warszawy. Kowalska wysłała ją Kormanowej, by upamiętnić ich wspólną przeszłość. Celowo włożyła ją do koperty, by stempel pocztowy nie zakrył nadruku.

Tekst Marii Brzezińskiej jest próbą stworzenia biografii jej męża, Jana Brzezińskiego, artysty malarza i profesora warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Autorka koncentruje się na jego życiu i działalności pedagogicznej, wymienia pierwsze zlecenia komercyjne i sukcesy w międzynarodowych konkursach, a także opisuje artystyczne środowisko Warszawy. 

Dwa listy do Żanny Kormanowej

2 kwietnia 1987 r., autorka ponawia zaproszenie Kormanowej na spotkanie poświęcone pamięci Juliusza Rydygiera. Zobowiązała się zapewnić jej wygodny transport do Sosnowca i z powrotem – jechałaby samochodem z Wiesławem Rydygierem - synem Juliusza.

Regina Dickoff opisała w liście swoją radość, gdy otrzymała „Pamiątkę z celulozy”. Od razu zaczęła ją czytać, choć jeszcze nie skończyła, bo ostatnio miała dużo pracy. Prowadziła w swojej Fachgruppe (niem. grupa wykładowa) ćwiczenia w języku rosyjskim na temat „Ekonomicznych problemów socjalizmu w ZR” i musiała się do tego długo przygotowywać. Praca pedagogiczna i partyjna całkowicie ją pochłaniały i satysfakcjonowały. Ale jednak bez polskiej książki nie potrafiłaby żyć. Pojawiła się nawet możliwość zakupu polskich książek przez lipską księgarnię. Profesor S.

Jest to biografia Antoniny Sokolicz-Merkel opracowana i uzupełniona przez E. Dębnicką na podstawie notatek sporządzonych przez różne osoby (Tadeusza Chlewskiego, Halinę Firth, Anatolię Piotrowską, T. Bolesławskiego, Z. Hryniewicza). Notatki poszczególnych osób dotyczą różnych okresów życia Sokolicz. Są ułożone chronologicznie i uzupełnione przez autorkę, tworząc dosyć obszerną historię życia pisarki/działaczki.

Leokadia Śliwińska, wręcz z uwielbieniem, przedstawia sylwetkę Zofii Moraczewskiej, a także jej męża Jędrzeja Moraczewskiego, na tle wydarzeń historycznych. Opisuje nie tylko jej działalność społeczną i polityczną, ale także cechy charakteru, które uczyniły ją tak aktywną i skuteczną.

Zofia Moraczewska jest, według autorki, jedną z najbardziej znanych i najbardziej cenionych działaczek kobiecych w Polsce Odrodzonej. Pierwsze etapy jej działalności związane były z Małopolską, gdzie stosunki polityczne kształtowały się inaczej niż pod zaborami rosyjskim i niemieckim.

Jest to dziennik prowadzony w latach 1934-1939 przez Zofię Moraczewską, gdzie autorka zapisuje różne wydarzenia z działalności stowarzyszenia Samopomoc Społeczna Kobiet (SSK), wywodzącego się ze Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet (ZPOK).  Tekst ma charakter bardziej osobistych zapisków niż oficjalnej kroniki organizacji. Z roku 1934 pochodzą jedynie 3 wpisy, natomiast od początku 1935 r. wpisy są regularne.

Jadwiga Marcinowska poproszona o napisanie szkicu historycznego o działalności Ligi Kobiet, wysyła list datowany 9.05.1929 r. w którym przekazuje wiersz swego autorstwa, p.t. "Pracownicom", z prośbą o umieszczenie go w Pamiętniku Ligi. Przeprasza jednocześnie, że nie mogła napisać szkicu, o który była poproszona. W załączonym wierszu znajdujemy wyjaśnienie powodów tego zaniechania.

Wiersz: O tym dlaczego nie może napisać historii służby, jak razem z Siostrami walczyły i działały dla ojczyzny.