Wspomnienia Stanisławy Śmigielskiej wysłuchane przez uczennice -  Joannę Wieruszewską i Justynę Majorkowską, które oddały głos swojej bohaterce i spisały jej opowieść z zachowaniem narracji pierwszoosobowej. Wspomnienia są spójnym, ciekawym i bogatym w szczegóły przekazem bohaterki, dotyczącym lat jej dzieciństwa i wczesnej młodości, spędzonych we Lwowie. Pomimo, iż opowiedziane z dystansu czasowego, wspomnienia żywo ukazują przedstawiane zdarzenia – są niezwykłą relacją obejmująca z jednej strony faktograficzne detale, z jednoczesnym oddaniem emocji im wówczas towarzyszącym.

Pamela Jagiełłowicz w krótkim wspomnieniu przybliża postać swojej prababki Stanisławy Świcy; opisuje m.in. jej rodzinę: ojca – Eliasza Bunia i matkę Marię Katarzynę z domu Korol oraz brata Władka oraz ich życie we Lwowie przed II wojną światową. W pracy znalazły się wzmianki na temat edukacji Stanisławy Świcy, małżeństwa, przymusowego przesiedlenia na tzw. Ziemie Zachodnie i powojennego życia we Wrocławiu, w którym osiadła na stałe, tęskniąc za Lwowem aż do śmierci w 2003 r.

Wspomnienia Zuzanny Głodek, wysłuchane i spisane przez Ninę Pawelec, na temat losów rodziny bohaterki od momentu przybycia rodziców Głodek do Lwowa w latach 20. XX w., poprzez II wojnę światową, aż do lat spędzonych we Wrocławiu po przymusowym przesiedleniu w 1946 r. Głodek opisała szczęśliwe dzieciństwo – zabawy, ulubione miejsca, zwyczaje oraz najbliższe otoczenie: rodzinę, sąsiadów, koleżanki.

Zbiór luźnych informacji na temat Anny Jastrzębskiej, Lwowa i życia we Lwowie po II wojnie światowej. Autorka – uczennica Magda Kwiecińska – wymienia m.in. dni wolne w ówczesnym radzieckim Lwowie, Polaków pochowanych na Cmentarzu Łyczakowskim, wspomina o sytuacji ludności polskiej i zwięźle charakteryzuje obowiązujący Jastrzębską system edukacji. Zarówno treść, jak forma zapisu mają charakter nieuporządkowanych faktograficznych zapisków natury ogólnej. Praktycznie brak wątków osobistych.

Dokument powstał jest  zapisem opowieści Teresy Nawolskiej, która podzieliła się z grupką uczniów swoją pamięcią i wiedzą na temat Lwowa i  Kresów, przedstawiając losy swojej rodziny mieszkającej we Lwowie. Nawolska rozpoczyna próbą historycznej prezentacji rodzinnych stron, stopniowo wplatając w narrację wątki osobiste i porzucając dystans na rzecz bezpośredniej perspektywy opowiadanych zdarzeń.  Dokument zawiera fragmenty dotyczące m. in. stosunków polsko-ukraińskich przed II wojną światową, czasu okupacji (np.

Wspomnienia Janiny Dadej (rocznik 1921), wysłuchane i spisane przez Joannę i Annę Hotała. Autorki oddały głos bohaterce, która opowiada historię swojego życia i swojej rodziny. Dadej opisuje m. in. rodziców – Teodora Litwina i Marię Skoczylas, dostatnie dzieciństwo, spędzanie czasu, dom rodzinny i żydowskich sąsiadów, edukację (najpierw w prywatnej szkole powszechnej, następnie w renomowanym gimnazjum im. Zofii Strzałkowskiej). Całość przeplatają fragmenty dotyczące ukochanego, rodzinnego Lwowa. Dadej wspomina również swoje losy podczas II wojny światowej - pracę w Instytucie prof. R.

Autorka, Julianna Filippi-Lechowska, opisuje losy swoich przodków  mieszkających od pokoleń we Lwowie, sięgając do w XIX w. i kończąc na latach powojennych, kiedy potomkowie Filippich żyli już na Dolnym Śląsku.  Filippi-Lechowska rozpoczyna od postaci słynnych rzeźbiarzy: Paola, Pawła i Parysa Filippich, koncentrując się przede wszystkim na losach najmłodszego – Parysa oraz jego rodziny, ukazując jak rodzina znalazła się we Lwowie. Dalsza część dotyczy osoby pradziadka autorki – ur. w 1902 r.

Wspomnienia Zofii Wielgusiewicz utrzymane w sprawozdawczym tonie, bez uwag o charakterze osobistym. Bohaterka opowiedziała o Kresach, dzieciństwie i młodości spędzonych we Lwowie, gdzie uczęszczała do Państwowego Gimnazjum Królowej Jadwigi (gimnazjum sióstr felicjanek), a później studiowała Wydziale Nauk Matematyczno-Przyrodniczych Uniwersytetu Jana Kazimierza. Okupację przeżyła głównie w Kielcach, gdzie ją i męża w trakcie podróży poślubnej zaskoczył wybuch wojny. Podczas okupacji była m.in.

Autorka spisuje historię swojej babci – ur. W 1930 r. Janiny Bober – koncentrując się przede wszystkim na wspomnieniach z lat dzieciństwa i wczesnej młodości, spędzonych we Lwowie. Gorczyca przybliża beztroską i szczęśliwą atmosferę dziecięcych lat, którą przerwała II wojna światowa. Opisuje m. in. fascynację babci postacią Shirley Temple i miejsca, które w szczególności zapadły jej w pamięć.

Praca jest efektem rozmowy Aleksandry Charuby z Janiną Bilską i dotyczy wspomnień z młodzieńczych lat spędzonych przez bohaterkę we Lwowie na przełomie lat 30 i 40 XX w. Janina Bilska – prababcia autorki – opisuje m. in. naukę w prywatnym gimnazjum sercanek (lekcje, nauczycielki), ulubione miejsca we Lwowie. W treści znalazły się obszernie cytowane wypowiedzi bohaterki, poprzedzone każdorazowo krótkimi akapitami, w których Charuba rozwija niektóre z poruszanych wątków, dorzucając swoje refleksje i zadając kolejne pytania.