Bajka o Tomciu Paluszku to dramat osadzony w realiach Uniwersytetu Jagiellońskiego lat 20. Ma dwa wątki tematyczne, które na końcu splatają się ze sobą. Główny wątek dotyczy Wandy, wraz z Halszką pracującej przy porządkowaniu uniwersyteckiego księgozbioru. Tytułowy Tomcio to postać nasuwająca na myśl ducha twórczości poetyckiej, który nawiedza główną bohaterkę. Z didaskaliów wynika, że Tomcio jest dzieckiem, którego wygląd mógłby wskazywać zarówno na chłopca, jak i na dziewczynkę. Inne postaci nie widzą go ani nie wchodzą z nim w interakcję.

Panteon to dramat z kluczem pseudonimujący środowisko naukowe Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Akcja Panteonu rozgrywa się w „Kazimierzowie” i jej tematem jest ówczesny model pracy naukowej. W centrum wydarzeń znajduje się postać docent Wandy Jańskiej (alter ego Dłuskiej), jednak główną oś stanowią losy Wacława Doriana, podupadającego na zdrowiu, poświęcającego się na rzecz nauki badacza, który zostaje pozbawiony szansy na etat, ze względu na promujący ilość ponad jakość system. Ukazane jest środowisko od studentów, aż po poziom ministerstwa.

Pisane w różnych celach zawodowych i prywatnych życiorysy własne. Najbardziej rozbudowany pochodzi z października 1978 roku i zawiera szczegółowy opis dzieciństwa spędzonego w Kursku i pierwszych etapów edukacji. Dłuska pisze w nim o społeczności Polaków Kursku, o Kościele Polskim, swoim chrzcie i kultywowaniu polskości wśród wschodnich emigrantów. Wspomina także rok szkolny 1911/12 spędzony w tzw. „szkole na Wiejskiej”, pensji dla dziewcząt prowadzonej przez Jadwigę Kowalczykównę i Jadwigę Jawurkównę.

Szósty tom dziennika Alicji Wahl powstawał, jak sugeruje tytuł nadany przez autorkę, we wrześniu 1972 roku, ale widać w nim wpisy datowane jeszcze na listopad. Dla niego również charakterystyczne jest silne zdialogizowanie: większość zapisów relacjonuje toczone wokół diarystki i na ogół z jej udziałem rozmowy, niektóre partie mają charakter listów. W tomie dominuje wątek rozmów z siostrą, zapisy jej zwierzeń dotyczących relacji z TL oraz przyjaźni z JG, czasem jej relacje z innych spotkań towarzyskich, na przykład w kawiarni ZLP.

Dzienniczek zawiera krótkie, regularne wpisy z okresu od 2 stycznia 1864 do 12 grudnia 1866 r., czyli z końca trzeciej dekady życia autorki. Pojawiają się w nim informacje o spotkaniach, otrzymywanych i wysyłanych listach, a także hasłowe wzmianki o problemach interpersonalnych, zdrowotnych i finansowych.

Trzeci, najpóźniejszy z notatników córki Andrzeja Towiańskiego przechowywanych w Archiwum Diecezji Sandomierskiej zawiera brudnopisy i kopie 13 listów z lat 1864–1866. Zeszyt odróżnia się od poprzednich części przede wszystkim gronem adresatów – zawiera jedynie dwa listy do członków rodziny. Prośba do ojca o błogosławieństwo (z 6 grudnia 1864 r.) stanowi ostatnią – nieudaną – próbę pogodzenia się z rodziną po tym, jak autorka wyrzekła się towianistycznych wierzeń.

Drugi z trzech notatników córki Andrzeja Towiańskiego przechowywanych w Archiwum Diecezji Sandomierskiej zawiera brudnopisy i kopie 48 listów z lat 1858–1864. Adresaci to przede wszystkim członkowie rodziny, także przybranej – autorka od 1854 roku przebywała w Warszawie pod opieką towiańczyków Amelii i Józefa Noskowskich. Do obojga opiekunów skierowane są dwa listy (z 8 lutego 1859 r.

Maria Chmielewska-Jakubowicz zaczęła pisanie swojego dziennika 13 grudnia 1981 r., na wieść o wprowadzeniu stanu wojennego. Prowadziła go dość nieregularnie, z kilkumiesięcznymi odstępami pomiędzy kolejnymi wpisami. Z wyjątkiem pierwszego wpisu, wszystkie są opatrzone pełną datą. Autorka koncentruje się na przedstawianiu wydarzeń politycznych oraz nastrojów i emocji zbiorowych, wydarzenia i sprawy dotyczące własnego życia opisuje skrótowo i lakonicznie. Swoim odczuciom i emocjom poświęca więcej uwagi wówczas, gdy dotyczą one aktualnych wydarzeń politycznych.

Napisane z perspektywy czasu, na emigracji w Stanach Zjednoczonych (Richmond, stan Wirginia) wspomnienie autorki podpisanej godłem „Wolny ptak, orzeł” składa się z pięciu części. Cztery pierwsze, ułożone w porządku chronologicznym dotyczą jej życia od wczesnej młodości do wyjazdu do Stanów Zjednoczonych w 1981 r. Ostatnia część to listy otrzymywane z Polski, pisane przez rodziców męża autorki oraz jej przyjaciół w latach 1981–1982. Autorka nie stosuje w tekście podziałów chronologicznych.

Dziennik Elżbiety Gogolewskiej, mieszkającej w Warszawie młodej nauczycielki języka angielskiego, to zapis życia codziennego w warunkach postępującego kryzysu gospodarczego i gwałtownych zmian politycznych w okresie 1980–1981. Autorka relacjonuje wydarzenia, których była świadkinią oraz te, o których wiedzę czerpała z mediów. Sytuację społeczno-polityczną poddaje refleksji, dokumentuje nastroje i emocje własne oraz zbiorowe.