List do pisarza Kazimierza Gołby jest przykładem korespondecji, którą Irena Solska prowadziła będąc referentką teatralną w Wojewódzkim Wydziale Kultury we Wrocławiu. Miała wówczas pod swoją opieką wiele zespołów amatorskich. Autorka dziękuje pisarzowi za przesłanie jej sztuki pt. Lompa. Pisze, że planuje wystawić ją już za miesiąc. List jest przesiąknięty charakterystycznym dla Solskiej entuzjazmem, co poświadczyć może jego fragment: „Rozpoczynamy pracę bardzo >>mocną<< – inaczej pracować zresztą nie warto”. 

Pojedyncze listy do Stanisława Witolda Balickiego. List z dnia 20 marca 1930 jest kontynuacją korepondencji w sprawie ewentualnego występu w Krakowie (por. Listy Ireny Solskiej pod red. Lidii Kuchtówny, Warszawa, 1984, s.237-238): artystka omawia datę występu i załącza program. List z 4 marca 1951 jest skierowany do „Obywatela Balickiego” i nosi oficjalny charakter. Solska zwraca się do adresata jako do redaktora Państwowego Instytutu Wydawniczego (był też redaktorem naczelnym czasopisma „Teatr”), zapewne w odpowiedzi na jego prośbę o opublikowanie jej przemówienia.

Listy Ireny Solskiej, skierowane albo do Jerzego Kornackiego albo do Kornackiego razem z żoną są rzadkim dokumentem jej pracy na Dolnym Śląsku w latach powojennych. Dowiadujemy się, że w r. 1946 artystka miała 95 ognisk ochotniczych, którym musiała „organizować pomoc i kierować nimi”. Opowiada o trudnościach: „braku lokomocji”, braku lokalu, przeszkodach, robionych przez radę repertoarową. Przeprasza za czcionki niemieckie - „maszynka moja to inwalidka wyciągnięta z piwnicy” (12.10.1946).

Esej będący rozważaniami autorki nad przyczynami, które sprawiły, że – poza praca zawodową – zajęła się pisaniem prozy i poezji. Jankowska podkreśla, w charakterystycznym dla siebie patetycznym stylu, niezwykłą rolę twórczości w życiu człowieka i zachwyca się potencjałem języka polskiego. Niezwykłość i ważność tematu wzmacnia specjalnym, rozstrzelonym zapisem niektórych słów. Na koniec, w podobnie wzniosłym i egzaltowanym tonie, opisuje wyjątkowość zawodu lekarza, która czyni go niezwykłym człowiekiem.

Wiersz opisujący los Polaków mających za przeciwnika nie tylko wrogie oddziały, lecz i wrogą aurę zimową. Wiersz stroficzny, biały, podzielony na trzy czterowersowe strofy.

Wiersz stroficzny, biały. Autorka opisuje ciężką dolę żołnierza zmagającego się z wrogiem podczas srogiej zimy.

Wiersz podzielony na trzy strofy; Jankowska odwołuje się w nim do symbolu orła białego, który w utworze strzeże Polski i Polaków przed wrogiem podczas walk na Wołyniu.

Przedwiośnie Urszuli Jankowskiej to wiersz podzielony na osiem strof. Autorka opisuje w nim konną przeprawę partyzantów przez Bug w marcu 1944 r.

Wiersz Poległym 27-mej dywizji Urszuli Jankowskiej jest hołdem oddanym poległym żołnierzom, walczącym w czasie drugiej wojny światowej w 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej.

Krótki wiersz o treści:

Przewiewa wiatr

Niepokojem

gwiazdy sypią

Pyłem

Na odrodzenia

Rzuconą

Drogę wszerz

I wzwyż