List do Żanny Kormanowej podpisany przez Marię i Artura Eisenbachów.
Autorka pisze o chorobie męża. Już przed wyjazdem z Warszawy nie był w najlepszej formie, a tam jeszcze się zaziębił i dostał gorączki. Musi leżeć w łóżku, co dla niego jest małą klęską. Zostają tam jeszcze 8 dni i ma nadzieję, że się wszystko jakoś ułoży. Po powrocie postarają się zadzwonić, by zdać relację z codziennych spraw.
Zbiór listów Antoniny Sokolicz do przyjaciół w Ameryce
Pierwsze 3 listy nadesłane przez Natalię Urbańską z Częstochowy. Listy te otrzymała od swego krewnego z Ameryki:
1. Warszawa 30.10.1926 r. (s.1-2a)
Autorka w momencie pisania tego wspomnienia obchodziła właśnie jubileusz 30-lecia członkostwa w partii, zaś pracownikiem aparatu partyjnego była o rok dłużej. Opisuje tutaj pierwsze lata swej pracy w partii oraz dzieli się swoimi refleksjami nad współczesną kondycją organizacji.
Korespondencja Zofii Wojnarowskiej do Heleny Marek stanowi część kolekcji zawierającej listy E. Wojnarowskiego. Ten podzbiór zawiera 1 list i 2 kartki pocztowe.
Zbiór 33 listów do Heleny Marek (w tym kilka kartek pocztowych) , pisane ze Świdnicy, Zbiór ten jest uzupełniony kilkoma listami od Jakuba Swircza (syna Judyty, mieszkającego w Stanach Zjednoczonych), pisanych prawdopodobnie po śmierci matki.
Judyta Swircz była szkolną koleżanką Heleny Marek. Bardzo interesuje się całą rodziną Heleny, często pyta, co słychać u poszczególnych osób. Przeważa jednak tematyka zdrowia, w każdym liście pyta o samopoczucie Heleny. Często też nawiązuje do swoich niedomagań, skarży się na brak siły i chęci do działania oraz wiary w siebie.
Kolekcja składa się z dwunastu listów pisanych do Heleny Marek w ciągu dwudziestu lat, przy czym cztery spośród nich znalazły się omyłkowo wśród korespondencji Adeli Dobrzańskiej (sygn. 56 tego samego zespołu).
Mieszkające w Marsylii (Francja) Simone Kaminer i jej siostra Ida korespondowały z Heleną Marek. Dziesięć wysłanych listów dotyczyło prywatnych spraw. Ida była w bliższych stosunkach z adresatką, w listach zwracała się do niej po imieniu, zaś Simone pisała per pani. W pierwszym liście datowanym na 1964 r. Ida zdała relację z pobytu syna Heleny Marek, Wiktora, we Francji. Odwiedził on Idę i Natana w Marsylii, byli razem na Île d'Yeu, po czym pojechał do Paryża. Po jego powrocie zamierzała go zapoznać z tamtejszą młodzieżą komunistyczną, żeby wyrobił sobie zdanie, jak to wygląda we Francji.
Wanda Jelicz opisała prywatne rozliczenia pomiędzy nią a Heleną Marek, wobec której miała systematycznie spłacany dług. Ubolewała z powodu choroby męża Heleny i jego pobytu w szpitalu, wyrażając jednocześnie nadzieję, że leczenie odniesie dobry skutek.
Opowiadanie o charakterze biograficznym, dotyczące wybranych epizodów z pobytu autorki w obozie na Majdanku oraz przebywającej tam więźniarki Maszy. Wspomnienia rozpoczynają się od opisu „kąpania Żydówek z getta” w łaźni obozowej.
Zofia Orlicka trafiła do obozu 17 stycznia 1943 r. w grupie trzystu więźniarek z Pawiaka; obóz opuściła 17 września 1943 r. W relacji opisuje uciążliwy transport do obozu w wagonach towarowych, po pięćdziesiąt osób w każdym. Podróż trwała kilkanaście godzin przy temperaturze dwudziestu siedmiu stopni poniżej zera. Orlicka wspomina swoją niepewność związaną z tym, że nie wiedziała, gdzie ją wieziono. Dopiero w Dęblinie więźniarki dostały informację, że jadą do Lublina. Po przybyciu do obozu autorka została osadzona na polu piątym, w pierwszym baraku od wsi Dziesiąta.