Dziennik, t. 21

Podobnie jak w poprzednich zeszytach, tak i w tym dominują wątki związane z wydarzeniami międzynarodowymi. Autorka pilnie czyta gazety, śledzi informacje radiowe i telewizyjne. Pomimo radości z upadku władzy komunistycznej, autorka postrzega rzeczywistość w czarnych barwach ze względu na pogłębiający się chaos w byłych demoludach – jest oburzona brutalnością Rosjan wobec rumuńskich inteligentów próbujących pieszo emigrować do Finlandii, szczególnie negatywnie postrzega pogłębiający się konflikt w Jugosławii: „[...] wiadomości są złe. Dubrownik i Vukovar nadal atakowane. Czeczeńcy zorganizowali ruch niepodległościowy i powstanie. [...] Vietnam obiecał, ze nie będzie karał ludzi przymusowo wydalonych z Honk-Kongu, ale już były aresztowania” (k. 5r). W niektórych partiach tekstu trudno zresztą zrozumieć, czy autorkę bardziej martwi sam fakt nowej wojny w centrum Europy, czy sytuacja tamtejszej ludności. Na temat Jugosłowian autorka wyraża się bowiem w jak najgorszych słowach – są oni dla niej dzikusami, oszustami i złodziejami: „Gdy patrzę na te sceny z wojny domowej w Jugosławii [...] zastanawiam się czy nie lepiej byłoby powiedzieć: jesteście państwo dzikusy, wyrzynajcie się, co to kogo obchodzi – mniej was będzie na świecie. Może to by ich opamiętało. Ja nie spotkałam jeszcze uczciwego człowieka pochodzącego z Jugosławii – może mam takie szczęście. Ale ci tutaj emigranci, pracowali, kantowali, kradli – i wieźli forsę do kraju” (k. 7r). Z głębokim sceptycyzmem odnosi się także do utworzenia niepodległej Ukrainy, która miałaby z Polską bezpośrednio graniczyć, nie wierzy w dobrosąsiedzkie stosunki i w to, że kiedykolwiek Polacy wybaczą Ukraińcom ich zbrodnie: „Wydawało mi się, że Europa może stać się terenem lokalnych konfliktów i wojen domowych. Jakoś nie mogę sobie wyobrazić dobrych sąsiedzkich stosunków z Ukrainą – Ukraińcy tak się źle zapisali w pamięci Polaków w czasie ostatniej wojny, a i w czasie całej naszej historii. Znowu, tylko Piłsudski miał na nich sposób, gdy razem poszli z nami na Kijów i bolszewików” (k. 23v). W bardzo ponurych barwach Nadzinowa widzi także sytuację w kraju, uważa, że moralność narodu została doszczętnie zniszczona, przez co wszyscy gotowi są walczyć ze wszystkimi: „Społeczeństwo polskie zostało rozbite, skłócone i nikt nie czuje żadnych oporów moralnych przeciw temu aby zbijać fortuny i afiszować się nimi, działając na niekorzyść skarbu państwa. I nikt nie śmie potępić tych ludzi, nazwać po imieniu” (k. 35r). W jednym z miejsc dziennika w negatywny sposób odnosi się także do homoseksualizmu w Polsce: „[...] zastanawiam się ciągle nad tym, że to »sitwa« równie groźna jak mafia. Była i jest. Przykłady Waldorff i jego ferajna, cała ta »elita« z Iwickiej z obecnym u nas p. Jastrunem, trudno wymieniać wszystkich. [...] Fundacja im. Henryka Krzeczkowskiego, też musi się opierać na solidarności »ciepłych braci«. Takie to dziwne sprawy” (k. 43v).

Wzmianki o własnym życiu autorki pojawiają się w dzienniku bardzo rzadko i sprowadzają się w zasadzie do sporadycznych utyskiwań na temat swojego nieszczęśliwego losu. Szczególnie wyraźnie zaznaczają się tu partie tekstu poświęcone warunkom życia Nadzinowej na emigracji, które postrzega w bardzo negatywny sposób, uznając, że żyje znacząco poniżej wymagań przeciętnego inteligentnego człowieka – nie stać jej na kupno książek, wyjścia do kina, teatru czy na koncerty. Nieprzyzwyczajona do takich warunków, autorka kilkukrotnie stwierdza w dzienniku, że nie sposób się dziwić, iż jej życie wywołuje w niej częste i głębokie stany depresji. Sporadycznie wspomina także trudy egzystencji w czasie II wojny światowej i wyraża zdanie na temat pojedynczych epizodów tejże.