Madej, Antoni

Polski poeta i tłumacz z języka czeskiego i słowackiego. Związany z Lublinem, gdzie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim ukończył studia polonistyczne, a później pracował jako nauczyciel. Był aktywnym współuczestnikiem życia literackiego w Lublinie i współtwórcą odrodzenia poetyckiego w tym mieście w okresie międzywojennym. Twórca liryki refleksyjnej, liryki osobistej i kontemplacyjnej. Publikował regularnie na łamach dziennika „Ziemia Lubelska”. Swój debiut literacki „Płonące lonty” (1931) wydał pod szyldem grupy Kadra. Związany był także z warszawskim czasopismem „Zet i czasopismem „Kamena”. Autor m.in. tomików poezji: „Pieśń o Bałtyku” (1932), „Widnokrąg” (1933), „Twarz” (1934), „W grudzie ziemi” (1934), „Drzewo figowe” (1938).