Pierwotnie, jak się zdaje, zapisany tekst mówiony, do którego Dłuska odręcznie dopisała uzupełnienie. Jest to niedługi życiorys starszej siostry Wandy Wasilewskiej, dla którego punkt wyjścia stanowią historia osobistej znajomości Haliny i Marii i przytoczenie historii o tym, jak Halszka została modelką do rzeźby jednego z aniołów w ołtarzu kościoła Jezuitów w Krakowie.

Sulamitka. Rzecz o poezji i o wierszu to najwyraźniej nieukończony dramat, mający się składać z dwóch części (pierwsza: Prolog oraz druga – W spółce ze Słowikiem). Prolog otwiera scena w pracowni wersologa, w tym przypadku niemalże bez pseudonimów – bohaterką jest „Maria Dłuska” (w jednym z dwóch przekazów maszynopisowych nazwisko odręcznie skreślone) – którą nawiedza duch Kazimierza Brodzińskiego.

Bajka o Tomciu Paluszku to dramat osadzony w realiach Uniwersytetu Jagiellońskiego lat 20. Ma dwa wątki tematyczne, które na końcu splatają się ze sobą. Główny wątek dotyczy Wandy, wraz z Halszką pracującej przy porządkowaniu uniwersyteckiego księgozbioru. Tytułowy Tomcio to postać nasuwająca na myśl ducha twórczości poetyckiej, który nawiedza główną bohaterkę. Z didaskaliów wynika, że Tomcio jest dzieckiem, którego wygląd mógłby wskazywać zarówno na chłopca, jak i na dziewczynkę. Inne postaci nie widzą go ani nie wchodzą z nim w interakcję.

Liryka uczonej z lat 1918-1978 zgromadzona w dwóch teczkach (sygnatury: 147/08 i 148/08). Pierwsza z nich zawiera maszynopisy (sprawiające wrażenie wstępnego projektu wyboru, który w 1992 ukazał się w druku) oraz egzemplarz wydania opracowanego przez Dziedzica, druga natomiast zawiera same autografy, sporządzane z różną częstością od połowy lat 30. do końca lat 70.

Pisane w różnych celach zawodowych i prywatnych życiorysy własne. Najbardziej rozbudowany pochodzi z października 1978 roku i zawiera szczegółowy opis dzieciństwa spędzonego w Kursku i pierwszych etapów edukacji. Dłuska pisze w nim o społeczności Polaków Kursku, o Kościele Polskim, swoim chrzcie i kultywowaniu polskości wśród wschodnich emigrantów. Wspomina także rok szkolny 1911/12 spędzony w tzw. „szkole na Wiejskiej”, pensji dla dziewcząt prowadzonej przez Jadwigę Kowalczykównę i Jadwigę Jawurkównę.

Pierwszy pamiętnik to młodzieńczy dziennik intymny z lat 1920-1921, na jego kartach Dłuska spisała około 30 wierszy (dokładnie trudno określić, ile, jako że niektóre są niekompletne, niektóre niedokończone, o czym często we wpisach informuje sama autorka). Stanowią one cenny przykład jej warsztatu poetyckiego we wczesnym okresie twórczości; poza tym sama treść pamiętnika to wyjątkowe źródło historyczne, poświadczające zaangażowanie emocjonalne (i nie tylko) Dłuskiej w odradzającą się niepodległą Polskę.

Maria Dłuska opisuje historię swojej znajomości z Kazimierzem Wierzyńskim, przytaczając fragmenty korespondencji, którą z nim prowadziła. Wspomnienia zaczyna od 1919 r., kiedy jako studentka pierwszego roku polonistyki zachwyciła się tomem Wiosna i wino. W następnych dekadach o Wierzyńskim zapomniała, poświęcając się pracy naukowej. Wróciła do jego twórczości dopiero w 1962 r., kiedy Zbigniew Siatkowski podarował jej przywieziony ze stypendium w Stanów Zjednoczonych zbiór Tkanka ziemi, wyprosiwszy u autora dedykację dla niej.

List, utrzymany w poufałym, serdecznym tonie („Już pozna pora oczy do snu skłonione i lampa wyciekła [...] Ściskam Ciebie a może i synek jak przy Tobie to i jego ściskam”), jest niemal pozbawiony elementów nowomowy charakterystycznej dla korespondencji w Kole Sprawy Bożej. Autorka nie opatrzyła go podpisem ani datą (podaje jedynie godzinę – „10 wieczór” – k. 1).

Pierwsza część pamiętnika Marii z Paygertów Bobrzyńskiej obejmuje okres od dzieciństwa autorki do powstania niepodległego państwa Polskiego w 1918 r. Przedstawieniu najważniejszych wydarzeń z życia towarzyszą liczne charakterystyki istotnych dla Bobrzyńskiej miejsc i osób. Narrację rozpoczyna barwny opis Podola, a szczególnie rodzinnych stron w Sidorowie nad Zbruczem (ówczesny zabór austriacki, tuż przy granicy z Rosją), gdzie dorastała w rodzinnym majątku Paygertów.

List ma charakter oficjalny. Członkinie komitetu zawiadamiają, że w drugi dzień Zielonych Świątek, 4 czerwca, ma odbyć się w Krakowie wiec kobiet-Polek. Jego celem ma być naradzenie się nad programem wspólnej pracy w obszarze społeczno-narodowym. Ujmują to następująco: „Wiemy dobrze, że oprócz sumiennego wypełniania osobistych obowiązków powinna każda z nas złożyć na ołtarzu dobra publicznego tyle, ile tylko skromne siły nasze złożyć nam pozwolą”. Przywołują przykład poprzedniego pokolenia kobiet, które – choć słabe – wiele dokonały.