Rapacka, Jadwiga

Eseistka, krytyczka literacka, urzędniczka. Była córką malarza Józefa Rapackiego i Gabrieli z Popowskich, wnuczką aktora Wincentego Rapackiego. W latach 1921–1922 pracowała jako sekretarka w dziale dyplomatycznym Konsulatu Generalnego RP w Opolu. Tam poznała Ludwika Grimaldi, przyszłego księcia Monako. Następnie wyjechała do Szwajcarii, do Francji, a potem (na zaproszenie księcia) do Monako. Do 1945 r. mieszkała w Monte Carlo, będąc na utrzymaniu księcia Monako. Po zakończeniu II wojny światowej opuściła Monte Carlo i przez krótki czas pracowała jako urzędniczka w biurze Polskiego Czerwonego Krzyża w Lyonie. Rok później przeniosła się do Paryża, gdzie pracowała najpierw w firmie Commercial Transocean, a następnie w Banku Rotszyldów. Pisała utwory literackie (nowelki, wiersze, powieści), nie publikowała ich jednak aż do momentu przejścia na emeryturę. Dopiero wtedy podjęła starania o wydanie swoich dzieł. Jej powieść autobiograficzna została odrzucona przez cenzurę, kilka nowelek opublikowały „Wiadomości Literackie”. W 1973 r. rozpoczęła współpracę z czasopismem „Środa Literacka” oraz londyńskimi „Wiadomościami”. Wiele jej artykułów było przedrukowywanych przez polskie pisma emigracyjne na świecie. Została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta.