Janina Jaraczewska spisała swoje wspomnienie w odpowiedzi na ogłoszenie o konkursie zorganizowanym przez Gdański Oddział Polskiego Towarzystwa Socjologicznego. Impulsem do pisania były dla niej niezwykle silne emocje („nigdy w życiu nie byłam tak dogłębnie poruszona”, s. 1) towarzyszące jej w sierpniu 1980 r. Przebywała wtedy u bliskiej kuzynki w Gdyni i była świadkinią strajku w trójmiejskich stoczniach. Szczegółowo relacjonowała narastanie atmosfery niepokoju, następnie ogłoszenie strajku i pierwsze działania komitetów strajkowych.

Krótka relacja wspomnieniowa, jest zapisem wrażeń i emocji autorki przeżywanych w sierpniu 1980 r. Zółkowska mieszkała wówczas w Gdyni Cisowej, zajmowała się wychowywaniem syna. 15 sierpnia 1980 r. zamierzała pojechać do Stoczni im. Komuny Paryskiej w Chyloni, aby zawieźć mężowi drugie śniadanie. Zaskoczył ją strajk komunikacji miejskiej, w związku z czym udała się tam pieszo. Z powodu strajku nie mogła zobaczyć się z mężem. Aż do podpisania porozumień gdańskich (31 sierpnia) codziennie jeździła wraz z pięcioletnim synem pod bramę stoczni.

Zapiski Alicji Marciniak obejmują okres od 14 do sierpnia 1980 r., każdy wpis jest datowany. Autorka uczestniczyła w strajku w Stoczni Gdańskiej jako „współpomagająca” – po pracy dostarczała strajkującym żywność, a ze stoczni wynosiła ulotki i „dokumenty”. Brała udział w modlitwach pod bramą. 16 sierpnia weszła na teren stoczni na spotkanie z Lechem Wałęsą, któremu jako członkini ZNP (Związku Nauczycielstwa Polskiego) przekazała wyrazy solidarności od „nauczycieli Gdańska”.

Dziennik Hanny Porembińskiej-Wróblewskiej może być źródłem do badań nad życiem codziennym w okresie okupacji niemieckiej w Warszawie 1939–1945 oraz w okresie powojennym, a także nad historią młodości. Autorka koncentrowała się na opisie swojej codzienności, dużo uwagi poświęcała kwestiom życia religijnego, wiary oraz własnych uczuć. Rozpoczęła pisanie dziennika w 1941 roku, kiedy po wysiedleniu z Płocka (jesienią 1939 r.) mieszkała z matką w Warszawie. Uczyła się wtedy w Prywatnej Szkole Sióstr Nazaretanek, gdzie ukończyła nielegalną szkołę średnią i zdała najpierw małą, potem dużą maturę.

Wspomnienia Jadwigi Sułkowskiej-Mijal z 1982 r. nie są dokumentem jednorodnym. Autorka zebrała w nim dwa krótkie felietony oraz cztery wiersze. Każdy tekst został opatrzony tytułem i odręcznie podpisany pełnym imieniem i nazwiskiem autorki. Pierwszy z felietonów, zatytułowany Plac Zwycięstwa i datowany „A.D. 1982”, to refleksje na temat krzyża z kwiatów, układanego na placu Zwycięstwa w Warszawie od 15 kwietnia do 19 sierpnia 1982 r., kiedy to pod pozorem remontu zamknięto dostęp do placu.

Na dzienniki Zory Jesenskej składają się dwa tomy, które obejmują okres od 1928 do 1937 r. Jesenská rozpoczęła swoje zapiski od książkowych wspomnień (Błok). Szczególną uwagę poświęciła spotkaniom i rozmowom z panią Zbrinowską, która spędziła kilka lat w Moskwie i w Warszawie. Jesenską interesowała zwłaszcza teozofia, którą Zbrinowska gorliwie propagowała. Światopogląd Zbrinowskiej nie był jasny dla autorki, nie rozumiał jego filozoficzno-religijnych fundamentów, ale była zaciekawiona nowością, zafascynowana.

Notatki osobiste, którym Mária Holuby nadała tytuł Tajnosti „Odkliateho zámku“ (Tajemnice „Odklętego zamku“), obejmują lata 1879–1885. Ujawniają szerokie spektrum doznań – od stanów euforycznych po chwile załamania, rozgoryczenia i rozpaczy. Papier był dla Holuby lustrem, w którym chciała zobaczyć odbicie swojego "ja"  twórczego, autorskiego. Notatki prowadzone głównie w języku słowackim (nierzadko z elementami leksykalnymi języka czeskiej Biblii kralickiej, który był używany w środowisku słowackich ewangelików), czasem w języku niemieckim.

Wspomnienia Marii Leokadii Sternickiej-Deymerowej z lat ok. 1895–1972 można określić jako autobiografię autorki. Opisuje ona po kolei swoje dzieciństwo, a zwłaszcza pobyt na pensji Urszulanek w Krakowie; swoją edukację i aspiracje literackie, w tym okres studiów literackich na Sorbonie w Paryżu, oraz niezwykłe koleje losu spowodowane małżeństwem z Şefikiem Hüsnü (1887–1959), tureckim lekarzem i działaczem politycznym, założycielem tureckiej partii socjalistycznej (wchłoniętej potem przez komunistyczną), członkiem Kominternu, którego poznała w Paryżu. 

Dziennik z czasów panieńskich Emilii Wróblewskiej z Beniowskich. Na początku tekstu autorka wzmiankuje, że zaczęła prowadzić diariusz już rok wcześniej, jednak zrezygnowała i wydarła zapisane strony. Wspomina o zmianach, jakie zaszły w niej w tym czasie.

Autorka zaczyna swoje notatki od stwierdzenia, że minęło trzynaście lat, odkąd przestała prowadzić dziennik. Zastanawia się, jak wpłynęło to na jej, pełne trudnych doświadczeń – jak pisze – życie. Prowadzenie diariusza wiązało się dla niej bowiem z regularnym rachunkiem sumienia. Dochodzi do wniosku, że zarzucenie tej praktyki negatywnie odbiło się na jej stanie duchowym. „Jam w letargu, drzemce” – podsumowuje (k. 2r) i zachęca się do działania. Podobnie ujęta samoocena to wielokrotnie powracający motyw notatek Wróblewskiej.