Dedykacja na obrazie podarowanym przez Annę Guttową i Karolinę Towiańską zawiera liczne przytyki w kierunku Adama Mickiewicza i „ziemskiego” (wszystkie cytaty k. 1 [k. 203 notatnika]) traktowania obu adresatek podczas niedawnej wizyty w Richterswil. Autorki opisują Karola Różyckiego jako „Brata”, który „wolę Bożą [...] pierwszy po Mistrzu i Panu naszym w nas niewiastach spełnił – Niewiastę do Braterstwa przyjął”, „dla powłoki ani czcił bałwochwalczo, ani poniżył niewolniczo”.

Pierwsza znana biografia Andrzeja Towiańskiego została napisana jeszcze za jego życia. Opisuje wydarzenia do 1866 roku włącznie; kończy się zapowiedzią “artykułu, który prześle się z czasem" (k. 68v.). Narrację utrzymano w konwencji hagiografii. Nadzwyczajne okoliczności towarzyszą mistykowi od narodzin, którym błogosławią trzej zbłąkani w śnieżycy kapłani. Przez życie prowadzi go Opatrzność – jej narzędziem jest to “natchnięty Boską myślą” (k. 9) bezwzględny Generał-Gubernator, to poznana w podróży "staruszka prostaczka" (k.

Porównanie charakteru pisma pozwala przypisać anonimowy tekst Ksawerze Deybel. Arkusz z zapisanymi na kolejnych kartach "Ślubami" (z 1847 roku) to najwcześniejszy z trzech znanych dziś rękopisów wieloletniej kochanki Mickiewicza. Modlitwę napisała w Nanterre, prawdopodobnie tuż po przyjeździe do Francji – świadczy o tym nie tylko data, lecz także nakreślony w tekście duchowy autoportret ""sługi (...) z niepojętej myśli Pańskiej rzuconej na ten padół boleści i nędzy"", która ""tajemnym niepojętym czuciem Woli (...) pchnięta, opuściła (...) Dom rodzinny"" i ""doszła do celu"" (k. 1).

Sześć listów Celiny Mickiewiczowej do córki Marii z Archiwum Władysława Mickiewicza (Muzeum Adama Mickiewicza w Paryżu – element niedawno wyodrębnionej akcesji MAM 1128) to wyjątek z obszerniejszej korespondencji z okresu, gdy starsza Mickiewiczówna zwiedzała Włochy pod opieką ciotki Zofii Szymanowskiej. Pozostałe rękopisy znajdują się pod sygnaturą MAM 898 oraz w Muzeum Literatury w Warszawie (102).

Rapacka nieco więcej czasu spędza na spotkaniach towarzyskich. W 1956 r. odświeża dawne znajomości – odwiedza Henriego Ponsota, byłego ambasadora francuskiego w Turcji, którego poznała podczas swojej pracy w konsulacie w Opolu w latach 20. Początkowo jest rozczarowana spotkaniem, inaczej zapamiętał on czasy spędzone w Opolu niż Rapacka: „Przypominam to, tamto – nic nie pamięta. No, rozumiem, że on nie może do tych wspomnień tak jak ja podchodzić (…).

Jadwiga Rapacka rozpoczyna swój dziennik w czerwcu 1943 r. w Monte Carlo. Jak dowiadujemy się z późniejszych zapisków, przyjechała ona tutaj na zaproszenie księcia Monako, Ludwika II Grimaldiego. Książę przesyła jej co miesiąc „pensję”, z której autorka się utrzymuje i część której wysyła matce i innym krewnym przebywającym w okupowanej Polsce. Początkowo Grimaldi występuje w dziennikach pod pseudonimem „Człowiek z Zamku” (lub w skróconej wersji: „C.Z.”), już pod koniec wojny poznajemy jednak jego tożsamość. Relacja diarystki z księciem jest dość enigmatyczna.

Notatki z wycieczek po zachodnim brzegu Afryki to sporządzone w formie dziennika relacje z kilku podróży, które autorka odbyła w czasie swojego pobytu w Afryce. Przyjechała tam wraz z pierwszym mężem, Stefanem Szolc-Rogozińskim, który był znanym podróżnikiem i badaczem Kamerunu. Wspólnie prowadzili plantację kakao i zajmowali się badaniami nad plemieniem Bubi. Zapiski zaczynają się od chwili, gdy małżeństwo nieoczekiwanie staje przed możliwością wyjazdu do Kalabaru w Nigerii. Wyjazd poprzedziła wizyta u brata męża, który przebywał w areszcie.