Sulamitka. Rzecz o poezji i o wierszu to najwyraźniej nieukończony dramat, mający się składać z dwóch części (pierwsza: Prolog oraz druga – W spółce ze Słowikiem). Prolog otwiera scena w pracowni wersologa, w tym przypadku niemalże bez pseudonimów – bohaterką jest „Maria Dłuska” (w jednym z dwóch przekazów maszynopisowych nazwisko odręcznie skreślone) – którą nawiedza duch Kazimierza Brodzińskiego.
Jest to podzielona na oddzielnie zatytułowane części relacja ze spotkań badaczki z poetą we Włoszech w drugiej połowie lat 60. Na owe wspomnienia składają się różne gatunki mowy od anegdot, przez ogólne refleksje, aż po opis (wraz z rysunkiem) mieszkania Wierzyńskich w Rzymie. Autorka na w pierwszych zdaniach tłumaczy tę różnorodność: „Jeżeli uda mi się coś napisać, to nie będzie opowieść ciągła, to będą strzępki”.
Dedykacja na obrazie podarowanym przez Annę Guttową i Karolinę Towiańską zawiera liczne przytyki w kierunku Adama Mickiewicza i „ziemskiego” (wszystkie cytaty k. 1 [k. 203 notatnika]) traktowania obu adresatek podczas niedawnej wizyty w Richterswil. Autorki opisują Karola Różyckiego jako „Brata”, który „wolę Bożą [...] pierwszy po Mistrzu i Panu naszym w nas niewiastach spełnił – Niewiastę do Braterstwa przyjął”, „dla powłoki ani czcił bałwochwalczo, ani poniżył niewolniczo”.
Dwie niedatowane karteczki w języku francuskim zachowały się w niedawno uporządkowanym Archiwum Władysława Mickiewicza (Muzeum Adama Mickiewicza w Paryżu). Na odwrocie jednej z nich znajduje się jedynie nazwisko adresatki, rewers drugiej zawiera również stempel pocztowy z datą roczną (1846). Liścik z pieczątką, napisany w „piątek wieczór” (k. 1) zapowiada rychłą wizytę męża autorki w mieszkaniu adresatki. Jeśli chodzi o wizytę samej Celiny, pozostaje ona do dyspozycji pani Chlustin. Druga wiadomość potwierdza przekazanie Mickiewiczowi papierów otrzymanych od adresatki.
Cztery listy Celiny Mickiewiczowej do córki Marii ze zbiorów Muzeum Literatury w Warszawie to wyjątek z obszerniejszej korespondencji z okresu, gdy starsza Mickiewiczówna zwiedzała Włochy pod opieką ciotki, Zofii Szymanowskiej. Pozostałe rękopisy znajdują się w zbiorach Muzeum Adama Mickiewicza w Paryżu (sygnatury MAM 898 i MAM 1128 – niedawno wyodrębniona). Część warszawska obejmuje listy z 12 listopada 1852 r., 2 i 19 lutego oraz 17 marca 1853 r. Traktują one przede wszystkim o sprawach domowych, m.in.
Pierwsza znana biografia Andrzeja Towiańskiego została napisana jeszcze za jego życia. Opisuje wydarzenia do 1866 roku włącznie; kończy się zapowiedzią „artykułu, który prześle się z czasem” (k. 68v.). Narrację utrzymano w konwencji hagiografii. Nadzwyczajne okoliczności towarzyszą mistykowi od narodzin, którym błogosławią trzej zbłąkani w śnieżycy kapłani. Przez życie prowadzi go Opatrzność – jej narzędziem jest to „natchnięty Boską myślą” (k. 9) bezwzględny Generał-Gubernator, to poznana w podróży „staruszka prostaczka” (k.
Porównanie charakteru pisma pozwala przypisać anonimowy tekst Ksawerze Deybel. Arkusz z zapisanymi na kolejnych kartach Ślubami (z 1847 roku) to najwcześniejszy z trzech znanych dziś rękopisów wieloletniej kochanki Adama Mickiewicza.
Dwa listy Ksawery z Deyblów Mainard do Władysława Mickiewicza stanowią większość zachowanej spuścizny wieloletniej kochanki Adama Mickiewicza i opiekunki jego dzieci. 30 grudnia 1873 roku informuje ona dawnego wychowanka, że chciałaby „w duchu chrześcijańskim z Nim się rozmówić” (k. 1). Zdecydowała się na to „po tylu z obu stron boleśnych zajściach” (k. 1) – możemy się domyślać, że chodzi tu m.in. o odmowę wsparcia finansowego w wychowaniu nieślubnej córki poety – ponieważ słyszała wiele dobrych rzeczy o adresacie od towiańczyka Edmunda Różyckiego.
Sześć listów Celiny Mickiewiczowej do córki Marii z Archiwum Władysława Mickiewicza (Muzeum Adama Mickiewicza w Paryżu – element niedawno wyodrębnionej akcesji MAM 1128) to wyjątek z obszerniejszej korespondencji z okresu, gdy starsza Mickiewiczówna zwiedzała Włochy pod opieką ciotki, Zofii Szymanowskiej. Pozostałe rękopisy znajdują się pod sygnaturą MAM 898 oraz w Muzeum Literatury w Warszawie (102).
Rapacka nieco więcej czasu spędza na spotkaniach towarzyskich. W 1956 r. odświeża dawne znajomości – odwiedza Henriego Ponsota, byłego ambasadora francuskiego w Turcji, którego poznała podczas swojej pracy w konsulacie w Opolu w latach 20; początkowo jest rozczarowana spotkaniem, inaczej zapamiętali okres spędzony w Opolu: „Przypominam to, tamto – nic nie pamięta. No, rozumiem, że on nie może do tych wspomnień tak jak ja podchodzić […]. Ale – swoją drogą, nie pamiętać sceny, gdy naszym delegatom przez wyjący groźby tłum niemiecki torował drogę, nie pamiętać epizodów powstania […].