Urszula Lindner opisuje pierwsze powojenne lata w Szczecinie. Urodziła się i mieszkała w Toruniu. Do Szczecina przyjechała z koleżankami we wrześniu 1945 r., kiedy usłyszała, że potrzebni są ludzie młodzi, znający język niemiecki do odbudowy Szczecina i że teraz to będzie polskie miasto. Podróż z Torunia wagonami towarowymi trwała dwa tygodnie. Po dotarciu na miejsce były zszokowane widokiem, wszędzie gruzy, wypalone domy. Zatrzymały się na początku u kolegi, który przybył tu już wcześniej. Było niebezpiecznie.

List do Zofii Kozarynowej z prośbą o recenzję książki pt. Łączność, sabotaż, dywersja – kobiety w Armii Krajowej. Martinowa znała publikacje Kozarynowej i uważała ją za odpowiednią osobę, ponieważ przeżyła ona wojnę w kraju i dobrze rozumiała niebezpieczeństwa i trudy ponoszone przez kobiety pełniące służbę konspiracyjną. Ideę powstania tej książki podjęła przed laty Wanda Pełczyńska. Po przezwyciężeniu wielu trudności, udało się ją wydać, Halina Martin była jej redaktorką. Tematycznie publikacja obejmuje okres do powstania warszawskiego.

List prof. Elżbiety Zawackiej do płk. Jadwigi Morozewicz, Przewodniczącej Koła Kobiet Żołnierzy PSZ w Londynie. Autorka pisze, że jej fundacji (Archiwum WSK w Toruniu) bardzo zależy na kontakcie z jej Kołem. Przygotowuje na listopad sesję naukową poświęconą wojennej służbie kobiet, co będzie niezwykłym wydarzeniem także ze względu na to, że ma mieć charakter zjazdu kombatantek z wszystkich frontów, mogących wreszcie spotkać się wspólnie w wolnej Polsce. Oczywiście nie może na tej sesji zabraknąć przedstawicielek koła londyńskiego.

Dwa listy do Żanny Kormanowej w sprawach służbowych.

11.01.1949 r. / Warszawa – List w sprawie planowanych przez Wydział Kultury KC PZPR odczytów dla wybranych ośrodków inteligencji artystycznej, naukowej, technicznej, nauczycieli, lekarzy, itd. Prosi Kormanową o wygłoszenie referatu na temat: 1) Humanizm socjalistyczny, 2) Perspektywy rozwoju kulturalnego na tle 6-letniego planu gospodarczego. Na marginesie jest adnotacja Kormanowej, że odpisała prosząc o temat z historii.

Dwa listy do Żanny Kormanowej, w sprawach naukowych i prywatnych.

14 sierpnia 1955 r., Warszawa. Autorka przesłała Kormanowej materiały, które zebrała przy pomocy Dziemborskiej z muzykologii. W liście poinformowała o swoim wyjeździe na studia do Moskwy. Wszelkie formalności dotyczące wyjazdu były już wypełnione, Irena potrzebowała jedynie pomocy Kormanowej w kwestii wyboru tematu prowadzonych tam badań. Przed wyjazdem do Związku Radzieckiego wybierała się na dwa tygodnie do Zakopanego. Na zakończenie życzyła adresatce udanego urlopu.

Kartka pocztowa, której autorka gratuluje Kormanowej zaszczytnego wyróżnienia orderem. Poinformowała ją również, że pracowała wówczas nad biografią Juliana Rydygiera i prosiła ją o krytyczną ocenę tej pracy. Większość materiałów archiwalnych czerpała z Zakładu Historii Partii Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, tam też planowała złożyć gotową pracę. Prosiła o zaproponowanie terminu spotkania w celu omówienia kilku istotnych zagadnień.

List w sprawach naukowych. Autorka otrzymała wiadomość Kormanowej tuż przed wyjazdem na urlop do Krakowa. Przeprowadziła pierwszą kwerendę bibliograficzną, ale było to utrudnione z powodu zamkniętych bibliotek i archiwów. Sądziła, że rozumie uwagi Kormanowej w kwestii ikonograficznego opracowania podręcznika i obiecała, że postara się je zrealizować. Największe trudności sprawiało jej zdobycie fotografii mieszkań robotniczych, chciała zastąpić je rysunkami Michała Andriolliego, Franciszka Kostrzewskiego, czy Henryka Pilattiego.

Autorka pisze do Żanny Kormanowej, ponieważ nie mogła się do niej dodzwonić. Ministerstwo Oświaty zobowiązało ją, aby przedstawiła Kormanowej do przejrzenia czytanki jej autorstwa z prośbą o ewentualne poprawki (teksty załączone do listu). Ponadto przekazuje prośbę od Anny Milskiej, o odesłanie jej opowiadań o Kochanowskim i innych dla kl. VII.  Przeprasza, że obarcza ja tymi sprawami, choć wie, jak bardzo Żanna jest zajęta. O spotkaniu z nią nawet nie marzy, ale prosi chociaż o kilka słów. Dalej pisze o swoim małym synku, jest z niego bardzo dumna.

Irena Pietrzak-Pawłowska urodziła się 5.04.1909 r. w rodzinie rzemieślniczej: ojciec – Antoni Lewandowski, matka – Ludwika z d. Bejzia. Po ukończeniu Gimnazjum Ogólnokształcącego, typu humanistycznego, rozpoczęła studia na wydziale humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Równocześnie pracowała jako instruktorka oświatowa w świetlicach robotniczych. W 1931 r uzyskała tytuł magistra filozofii UW. Następnie ukończyła kurs archiwalny przy Archiwum Akt Dawnych i po przerwie, spowodowanej chorobą, podjęła pracę w 1936 r.

Autorka obszernie opisuje swoje dzieciństwo oraz relacje rodzinne. Podkreśla, że pisze o przeszłości z perspektywy „starej bolszewiczki”.