Byłam studentką pierwszej szkoły dziennikarstwa

Tekst powstał z okazji pięćdziesięciolecia Wyższej Szkoły Dziennikarskiej działającej przy Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Jest wspomnieniem o początkach szkoły, pierwszych zajęciach, studentach i wykładowcach. Wanda Rostworowska rozpoczyna relację opisem pierwszego dnia zajęć, które odbyły się 1 października 1917 r., po południu, w gimnazjum im. Staszica przy ul. Polnej; część zajęć odbywała się też w gmachu Wolnej Wszechnicy Polskiej przy ul. Śniadeckich 8. Autorka przedstawia studentów, wśród których byli zupełnie młodzi ludzie, ale też dojrzali mężczyźni chcący uniknąć wojska czy aktywiści różnej proweniencji: członkowie Polskiej Partii Socjalistycznej, Polskiej Organizacji Wojskowej, a także ludowcy oraz panny z dobrych domów, które studiowały w tajemnicy przed rodzicami. Omawia program zajęć kursu przewidzianego na dwa lata z perspektywą rozszerzenia do lat trzech, na który składała się nauka dziennikarstwa, organizacja pracy, język polski ze stylistyką, seminaria, stenografia, język nowożytny, historia sztuki, filozofia lub ekonomia; odnotowuje, że można było wybrać specjalizację w kierunku polityczno-artystycznym lub literacko-artystycznym – tę ostatnią wybrała autorka. Następnie Rostworowska charakteryzuje wykładowców: Wincentego Kosiakiewicza – twórcę pierwszej szkoły dziennikarskiej, jej rektora, z zamiłowania filozofa i socjologa, który podczas wykładów omawiał teksty Herberta Spencera; Wilhelma Wundta; Piotra Struwego i Gustawa le Bona. Ten ostatni redagował ze studentami na zajęciach fikcyjną gazetę – było to dla nich, jak pisze autorka, bardzo ineresujące. Proponował też nietypowe tematy prac seminaryjnych np. „Błędy polityki niemieckiej w sprawie polskiej”. Opisuje także postać Stanisława Kampnera – ekonomisty, wieloletniego redaktora „Nowej Gazety”, który prowadził zajęcia z organizacji pracy. Wymienia niektórych wykładowców, wśród których byli: Ignacy Matuszewski – profesor literatury powszechnej, Ludwik Krzywicki – socjolog, Józef Wasowski – dziennikarz, Henryk Stanisław Mościcki – historyk, Ignacy Myślicki-Halpern – filozof, Marceli Handelsman – prawnik i historyk, Stefan Kołakowski – historyk literatury, Władysław Wolert – dziennikarz.  Autorka nadmienia, że większość studentów nie studiowała do końca, na drugi rok uczęszczało około dziesięciu osób. Wśród słuchaczy wymienia Jadwigę Grabowską, późniejszą dyrektorkę Mody Polskiej. Dodaje, że w 1927 r., po usamodzielnieniu się instytucji od Wolnej Wszechnicy Polskiej, utrwala się nazwa Wyższej Szkoły Dziennikarskiej, która jest już pięcioletnią. W 1937 r. – z okazji dwudziestolecia istnienia – uczelnia przeniosła się do obszernego gmachu przy ul. Rozbrat 44.