Sulamitka. Rzecz o poezji i o wierszu to najwyraźniej nieukończony dramat, mający się składać z dwóch części (pierwsza: Prolog oraz druga – W spółce ze Słowikiem). Prolog otwiera scena w pracowni wersologa, w tym przypadku niemalże bez pseudonimów – bohaterką jest „Maria Dłuska” (w jednym z dwóch przekazów maszynopisowych nazwisko odręcznie skreślone) – którą nawiedza duch Kazimierza Brodzińskiego.
Pisane w różnych celach zawodowych i prywatnych życiorysy własne. Najbardziej rozbudowany pochodzi z października 1978 roku i zawiera szczegółowy opis dzieciństwa spędzonego w Kursku i pierwszych etapów edukacji. Dłuska pisze w nim o społeczności Polaków Kursku, o Kościele Polskim, swoim chrzcie i kultywowaniu polskości wśród wschodnich emigrantów. Wspomina także rok szkolny 1911/12 spędzony w tzw. „szkole na Wiejskiej”, pensji dla dziewcząt prowadzonej przez Jadwigę Kowalczykównę i Jadwigę Jawurkównę.
Maria Dłuska opisuje historię swojej znajomości z Kazimierzem Wierzyńskim, przytaczając fragmenty korespondencji, którą z nim prowadziła. Wspomnienia zaczyna od 1919 r., kiedy jako studentka pierwszego roku polonistyki zachwyciła się tomem Wiosna i wino. W następnych dekadach o Wierzyńskim zapomniała, poświęcając się pracy naukowej. Wróciła do jego twórczości dopiero w 1962 r., kiedy Zbigniew Siatkowski podarował jej przywieziony ze stypendium w Stanów Zjednoczonych zbiór Tkanka ziemi, wyprosiwszy u autora dedykację dla niej.
Na dzienniki Zory Jesenskej składają się dwa tomy, które obejmują okres od 1928 do 1937 r. Jesenská rozpoczęła swoje zapiski od książkowych wspomnień (Błok). Szczególną uwagę poświęciła spotkaniom i rozmowom z panią Zbrinowską, która spędziła kilka lat w Moskwie i w Warszawie. Jesenską interesowała zwłaszcza teozofia, którą Zbrinowska gorliwie propagowała. Światopogląd Zbrinowskiej nie był jasny dla autorki, nie rozumiał jego filozoficzno-religijnych fundamentów, ale była zaciekawiona nowością, zafascynowana.
Na karcie tytułowej widnieje starannie kaligrafowany czarnym tuszem podpis: Faustyna Morzycka, wyrażony cyrylicą. Niżej znajduje się drukowana grafika kozła wspinającego się na winorośl – herb Lublina, symbol Lubelszczyzny.
Na Notaty różne Emilii Wróblewskiej składają się wpisy zatytułowane: Treść moich czytań, Notaty historyczne, Różne notatki. Pierwszy z nich autorka prowadzi – jak wyznaje – z myślą o córce, by ta w przyszłości również robiła notatki z przeczytanych książek. Jednak ostatecznie Wróblewska opisuje – szczegółowo i obszernie (opis liczy 5 k.) – tylko jedną lekturę: Studia ekonomiczne Mścisława Edgara Trepki (wydane w Warszawie w 1867 r.). Notaty historyczne to notatki z nauki historii.
Tom dziewiąty dzienników Janiny Żółtowskiej stanowią notatki z lektur. Autorka czytała m.in. dzieła Marcela Foucaulta, Roberta Louisa Stevensona, Benjamina Constanta, Gastona Boissiera, Auguste’a Gratry'ego, Stendhala, Nietzschego, Charles'a Baudelaire’a, Jeana-Jacques'a Rousseau, Lwa Tołstoja. Analizowała utwory i zapisywała swoje refleksje na ich temat. W rozważaniach tych wyraźnie widoczne są poglądy autorki.
Dziennik obejmuje okres od 1907 do początku 1908 r. Autorka uczęszczała w tym czasie na Kursy Baranieckiego, czytała średniowieczne eposy i bajki o rycerzach, marząc o równie baśniowym życiu. Dla panny oczarowanej dawną literaturą i przeszłością Kraków zaczął mieć wyjątkowy urok. Tymczasem wspólnie z matką i ciocią „Lelą" (Adelą Kieniewiczową), która je odwiedziła, zawarły nowe znajomości w mieście (Drohojowski, Podhorski, Jezierski, Koczorowski).
Dziennik obejmuje okres od 1906 do początku 1907 r. Mimo obaw dotyczących rewolucji, w życiu rodziny autorki nic się nie zmieniło. W tym czasie pracowała nad powieścią i czytała Oskara Wilde’a. Spisała też alternatywną historię swojego życia, którą zaczęła wymyślać już we wczesnym dzieciństwie. W tej opowieści należała do rodu Wazów i po poślubieniu księcia Radziwiłła zamieszkała w ogromnym pałacu. Diarystka nakreśliła całą genealogię wymyślonej rodziny, w której pojawiały się też postaci rzeczywiste.
Brat Władysław czuje się lepiej. Rózia też zdrowa. Adam Krasiński, syn Władysława, nazywa Marię „ciocia muzycia”. Maria rozpoczęła lekcje angielskiego i malarstwa, ma zamiar uczyć się włoskiego i muzyki, a od „Doktorka” – niemieckiego. W Mentonie przebywa wiele „książątek” i przedstawicieli rodów królewskich. Zapoznała się tu z Marią Gorecką, przebywającą w Mentonie z chorym synkiem. O Goreckiej pisze, że jest to jedyne dziecko Mickiewicza, które „nie podlega pomieszaniu zmysłów”.