Praca nadesłana na konkurs tygodnika „Stolica” pt. „Warszawa moich wspomnień”. Zapis rozpoczyna przywołanie przez autorkę historii kościoła pw. św. Barbary. Pisze, że nie rozumie, dlaczego parafia nosi więcej niż jedną nazwę (chodzi o potoczne nazywanie jej „folwarkiem świętokrzyskim”). Autorka wspomina to, jak - jako mała dziewczynka - była prowadzona do kościoła przez swoją matkę. Opisuje ona miasto widziane oczami dziecka, dużą wagę przykładając do otaczających ją barw.

Praca nadesłana na konkurs tygodnika „Stolica” pt. „Warszawa moich wspomnień”. W swojej relacji autorka przywołuje opis zabudowy placu Napoleona. Koncentruje się na jego historii oraz przedstawieniu okolicy. Opowiada również o pewnym domu w pobliżu placu, w którym „zamieszkali ludzie zamożni”. Nie poświęca jednak temu więcej uwagi. W dalszej części opisuje historię szpitala im. Dzieciątka Jezus. Wspomnienie o placu Napoleona kończy przytoczony dialog z poznaną wówczas przypadkowo staruszką, w którym kobiety przewidywały nadejście wojny.

 Autorka opisuje zrujnowaną w wyniku działań wojennych Warszawę. Opisuje wędrówkę ulicami miasta, które do niedawna jeszcze tętniło życiem. Obawia się, że może nie zobaczyć żadnego żywego człowieka. Kieruje się do domu swoich znajomych i tam odkrywa z radością, że oni też przeżyli wojnę. W Warszawie brakuje bieżącej wody, gazu i prądu. Autorka podejmuje pracę w Biurze Odbudowy Stolicy: „Nie wiedziałam co mi każą robić, nie spytałam ile mi będą za to płacić, nie wątpiłam ani przez chwilę, że mogę być pożyteczna”.

Wspomnienia pierwszych jedenastu dni II wojny światowej autorka rekonstruuje z perspektywy lat na podstawie kalendarza prowadzonego w tamtym czasie. We wstępie deklaruje, że jej doświadczenia miały charakter uniwersalny w skali kraju, ale opowiada  o walkach z ziemiańskiego i rodzinnego punktu widzenia. Przedstawia swój ówczesny stan emocjonalny i stwierdza, że wiadomość o wybuchu wojny wywołała jej zdziwienie.

Fragment pamiętnika dotyczy Aleksandra Świętochowskiego, który od wczesnych lat studenckich był bliskim przyjacielem ojca autorki, Antoniego Gustawa Bema. Autorka zaznacza, że wspomnienia będą miały charakter osobisty. Pierwsze z nich jest właściwie opowieścią o tym, w jaki sposób symbolicznie złączono ją ze Świętochowskim zaraz po urodzeniu (położono ją na – redagowanym przez niego – „Przeglądzie Tygodniowym”).

Zasób zawiera krótkie, oddzielnie tytułowane opowieści z życia autorki. Krystyna Sarwińska-Ligęza pisze o niechcianych zalotach kuracjusza w sanatorium w Dusznikach, charakteryzuje spacerowiczów w Ogrodzie Saskim w Warszawie. Przedstawia historię swojej koleżanki z sierocińca, Marysi Czarneckiej, która wyszła za mąż za niezaradnego nauczyciela, potajemnie kochała się w księdzu i próbowała popełnić samobójstwo. Po latach okazało się, że Marysia przystąpiła do zboru Świadków Jehowy.

Wspomnienia Stanisławy Kiniorskiej z Jasieńskich rozpoczynają się od 1893 r., kiedy poznała Władysława Podkowińskiego za sprawą krytyka, kolekcjonera i mecenasa sztuki Feliksa Jasieńskiego, podczas wakacji w Sobótce i Bidzinach (Sandomierszczyzna), które były rodzinnymi majątkami Jasieńskich. Miała wtedy trzynaście lat, a malarz prawie trzydzieści. Między Podkowińskim a jej rodziną nawiązała się przyjaźń. Autorka przedstawia Podkowińskiego jako nerwowego, cichego, wrażliwego artystę i porównuje go do rozkapryszonego dziecka.

Tekst Teresy Bieleckiej został wysłany na konkurs pt. „Warszawa moich wspomnień”, ogłoszony przez tygodnik „Stolica”. Autorka w tekście wspomina operę Straszny dwór, którą oglądała w przeddzień wybuchu II wojny światowej. Podziwia Łazienki Królewskie i zachwyca się kompozycjami Stanisława Moniuszki. W swoim opisie docenia scenografię, obsadę oraz orkiestrę.

Wspomnienia rozpoczyna opisu placu Kercelego obserwowanego przez dziewczynkę, której mama zabroniła „błąkania się” w tym miejscu, jednak „[m]ałe dziewczynki wyrastają i zakazy mamy nie trwają wiecznie”. Jako czternastolatka zwiedzała nie tylko Kercelak, ale także okolice Wolskiej, Bema i Górczewskiej, gdzie „wykuwała się niezłomna wola «czerwonej» Woli”. Bohaterka jest zafascynowana ulicą Chłodną i znajomymi chłopcami. Na początku II wojny światowej zmieniają się nazwy ulic, lecz mieszkańcy uważają, że te obce nazwy kiedyś znikną.

Wydruk komputerowy na prawach rękopisu, podpisany przez autorkę. Na początku załączono list skierowany do czytelnika. Autorka zachęca w nim do sięgnięcia po tekst, przywołując na początek okoliczności jego powstawania: „Teksty napisane przeze mnie kilka lat temu – gdy mój wzrok, choć uszkodzony, pozwalał mi widzieć więcej niż teraz. Zachęcam przeczytać tyle, ile dacie radę” (k. 1). Jest to powieść autobiograficzna pisana w formie listów skierowanych do czytelnika nazywanego imieniem Viso. W tekście nie brak dziennikarskiej wnikliwości.