Maria Straucher opisuje wydarzenia z okresu okupacji niemieckiej, kiedy była ukrywana u starszej kobiety. Wtedy często dokuczał jej głód i w ogóle nie wychodziła na zewnątrz. Potem została przeniesiona do innej kryjówki, ale niekiedy mogła przebywać na podwórzu: „kręciłam się koło wozów i dostawałam coś do zjedzenia od Niemców, którzy nie wiedzieli, że jestem Żydówką. Ja też nic o tym nie wiedziałam”. Wielokrotnie zmieniała miejsca pobytu (podaje nazwisko mężczyzny, który się nią zajmował). W zamian za schronienie musiała pracować i była źle traktowana.

Ewa Beller informuje, że motywacją dla złożenia przez nią relacji była wiadomość o aresztowaniu gestapowca von Malotky'ego. Autorka przypomina, że zatrzymał on jej męża w kwietniu 1941 r. w Tarnowie, a miesiąc wcześniej kilkoro innych Polaków oskarżonych o przynależność do konspiracji: „czy ci ludzie faktycznie należeli do jakiejś organizacji podziemnej – tego nie wiem”. Grypsy, które otrzymywała od męża, zawierały opisy tortur podczas przesłuchań: jeden z więźniów został zabity za odmowę podpisania zeznań, a jemu zmiażdżono rękę.

Relacja odnosi się do wydarzeń z początku listopada 1931 r.; w owym czasie, na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, wśród społeczności studenckiej zaistniał wyraźny podział na „studentów chrześcijan” oraz „studentów Żydów”, co doprowadziło do zamieszek i zajść o charakterze antysemickim. Kontekstem opisywanych zdarzeń jest sytuacja dotycząca podziału preparatów prosektoryjnych. Delegacja „młodzieży chrześcijańskiej” udała się do prof.

Relacja odnosi się do sytuacji mających miejsce w listopadzie 1931 r. na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Autorka relacjonuje wydarzenia rozgrywające się na początku miesiąca. Podczas ich trwania została ona oskarżona o prowokację. Kontekstem relacji są zajścia antysemickie, które odbywały się na terenie Uniwersytetu. W 1931 r. wśród studentów istniał wyraźny podział na „studentów-Żydów” oraz „studentów-chrześcijan”. 

Relacja dotyczy wydarzeń, jakie miały miejsce na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie w 1931 r.; w owym czasie, w społeczności studenckiej, istniał wyraźny podział na "studentów Żydów” i „studentów chrześcijan”, co doprowadziło do zamieszek i zajść o charakterze antysemickim. 

Relacja dotyczy wydarzeń z początku listopada 1931 r.; jest zapisem doświadczeń świadkini w czasie zajść antysemickich, jakie miały miejsce na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Na terenie uczelni uwidaczniał się wówczas wyraźny podział na „studentów Żydów” oraz „studentów chrześcijan”.

Relacja dotyczy wydarzeń z dnia 9 listopada 1931 r.; spisana została przez świadkinię zajść antysemickich, jakie miały miejsce na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W owym czasie, wśród społeczności studenckiej istniał wyraźny podział na „studentów Żydów” i „studentów chrześcijan”. Tymi terminami posługują się autorki wszystkich relacji odnoszących się do zajść na Uniwersytecie w listopadzie 1931 roku – „zamieszki”, „zajścia antysemickie” oraz „zajścia listopadowe” są kategoriami z tego samego porządku i funkcjonują w narracjach studenckich z tamtego okresu.

Relacja dotyczy wydarzeń z początku listopada 1931 r.; związana jest z sytuacją, jaka miała miejsce na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W owym czasie, wśród społeczności studenckiej, istniał wyraźny podział na „studentów Żydów” oraz „studentów chrześcijan”. Doprowadziło to do zamieszek na terenie Uniwersytetu oraz do zajść o charakterze antysemickim. 

Relacja obejmuje wydarzenia mające miejsce 10 listopada 1931 r.; wypowiedź Wotowelskiej dotyczy trudności, z jakimi mierzyła się kadra na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Wówczas, wśród społeczności studenckiej, istniał wyraźny podział na „studentów chrześcijan” i „studentów Żydów”. Doprowadziło to do zamieszek i zajść o charakterze antysemickim. 

Poniższy rekord stanowi relację świadkini zajść antysemickich, jakie miały miejsce na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie w 1931 r.; w owym czasie, wśród studentów istniał wyraźny podział na „studentów Żydów” i „studentów chrześcijan”. „Młodzież chrześcijańska” oczekiwała od kadry zmiany reguł dotyczących przydziałów preparatów prosektoryjnych. Domagała się, że będzie przebiegał on według kryterium wyznania  W celu wymuszenia zmiany kryterium podziału organizowane były manifestacje i demonstracje, w wyniku których dochodziło do „zamieszek” i „zajść” o charakterze antysemickim.