Relacja Eleonory Sobieskiej dotyczy ponaddwuletniego okresu pracy przymusowej w Niemczech w czasie II wojny światowej. Autorka odtwarza chronologicznie poszczególne rozdziały z tego okresu, opisując m.in.: dzień wywózki, pierwszy miesiąc rozłąki, warunki życia i pracy na rzecz bogatego właściciela majątku (w oborze przy krowach), a pod koniec wojny ucieczkę statkiem do Danii w czasie zbliżania się frontu.
Dokument dotyczy czterech lat pracy przymusowej w Niemczech w czasie II wojny światowej, kiedy autorka opiekowała się dziećmi niemieckich gospodarzy. We wspomnieniach z tego okresu, spisanych w formie wypracowania Mój pobyt w Niemczech, Sobolewska koncentruje się przede wszystkim na rozpaczy i bólu spowodowanym przymusowym rozstaniem z rodziną. Wielka tęsknota i dojmująca potrzeba wieści od bliskich to emocje wybrzmiewające w tej relacji. Autorka opisuje m.in. sposób, w jaki odbywało się przydzielanie Polaków niemieckim gospodarzom.
Dokument jest relacją Janiny Szwalbe z lat jej niewolniczej pracy podczas II wojny światowej. Autorka opisała swoje przeżycia od momentu deportacji do Niemiec pod koniec 1942 r. do wyzwolenia w 1945 r. Opisała m.in. warunki i charakter niewolniczej pracy w fabryce konserw w Lubece oraz realia życia na obczyźnie. Szwalbe wspomniała również swoją ucieczkę do Łodzi i jej konsekwencje – ponowne aresztowanie, pobyt w więzieniu, karnym obozie i ponowną eksploatację w charakterze przymusowej robotnicy.
Relacja Marysi Turkowiakówny dotycząca jej pobytu w Niemczech i przymusowej pracy na wsi podczas II wojny światowej. Została wywieziona wraz z rodziną, początkowo do obozu w Parchimiu, później pracowała u niemieckiego gospodarza. Wspomina ponad osiem miesięcy spędzonych w Niemczech – od 27 lipca 1944 r. do końca wojny 2 maja 1945 r. Relacja dziewczyny jest przede wszystkim opisem codziennego rytmu niewolniczej pracy u gospodarza. Sporadyczne kontakty z rodziną – rodzicami i siostrą – łagodziły nieco jej fizyczne i psychiczne wyczerpanie.
Relacja dotyczy pobytu i przymusowej pracy autorki na wsi w Niemczech podczas II wojny światowej i jest przede wszystkim zapisem poczucia osamotnienia i ogromnej tęsknoty za domem rodzinnym. Trudne warunki egzystencji i ciężka fizyczna niewolnicza praca zostały wspomniane na marginesie opisu stanu emocjonalnego autorki.
Relacja Marysi Wysockiej dotyczy ponadtrzyletniego okresu pracy przymusowej w Niemczech w czasie II wojny światowej. Autorka rozpoczyna swoją opowieść wspomnieniem o dniu rozłąki z najbliższymi, kiedy wbrew swojej woli została wywieziona do Niemiec. Opisała okoliczności rozstania, trasę i sposób transportu do Lubeki, skąd trafiła do gospodarza („jeden spaśny ogrodnik”) z pobliskiej wsi Stockelsdorf. W relacji na pierwszy plan wysuwa się tęsknota za domem i trudności z adaptacją w obcym środowisku.
Wspomnienia Stanisławy Kowalewskiej są krótkim zapisem doświadczeń z 1945 r., kiedy została przymusowo przesiedlona z Horodnicy (obecnie Ukraina), gdzie wraz z mężem prowadziła gospodarstwo rolne, na Dolny Śląsk. Najwięcej miejsca autorka poświęciła okolicznościom poprzedzającym wysiedlenie: rabunkowi, poczuciu zagrożenia i zamordowaniu Polaka, o czym usłyszała.
Zapiski Katarzyny Papskiej dotyczą przede wszystkim zbrodni UPA w jej rodzinnej miejscowości Podkamień (pow. rohatyński) w 1944 r. – wymordowania grupy kilkudziesięciu Polaków – oraz późniejszego przymusowego przesiedlenia autorki z rodziną. Dokument zawiera nieskładne fragmenty odnoszące się do tragicznych wydarzeń z Podkamienia; autorka opisuje także okres poprzedzający swoje wysiedlenie (pozostawiony dorobek) i przybycie do Bydgoszczy. Zapiski są urywkowe, chaotyczne, przeplatane wypowiedziami autorki nt. stosunków polsko-ukraińskich, polskiej polityki.
Wspomnienia Urszuli Gawron koncentrują się na losach autorki i jej rodziny podczas II wojny światowej. W tekście znajdują się fragmenty dotyczące domu rodzinnego Gawron, mordów ukraińskich na Polakach, wysiedlania – przygotowań i oczekiwania na wyjazd, atmosfery panującej wśród wysiedlanych mieszkańców Lwowa, warunków i trasy podróży. Autorka opisuje także realia życia osadników po przesiedleniu: warunki bytowe, organizację życia na nowo, początki wyczekiwanej stabilizacji. Dokument kończy smutna, pełna tęsknoty refleksja o utraconej tożsamości i marzenie powrotu do Lwowa.
Józefa Wesołek opowiedziała o swoim życiu, koncentrując się na latach II wojny światowej. Opisała m.in.: swoją działalność konspiracyjną, tortury na Gestapo po aresztowaniu w 1941 r., przeżycia i codzienność obozową w Pińczowie i Ravensbrück – katorżniczą pracę, warunki egzystencji, selekcje, eksperymenty. Z wdzięcznością wspominała opiekę Szwedów podczas półrocznego pobytu w Szwecji po opuszczeniu Ravensbrück. Dokument jest efektem sześcioipółgodzinnego wywiadu przeprowadzonego z Wesołek przez Antoninę Hobler.