Relacja Ireny Jonus (nazwisko nie w pełni czytelne) dotyczy okresu niewolniczej pracy autorki podczas II wojny światowej. Została wywieziona w 1942 r. i pracowała w majątku nieopodal Hagenow (Meklemburgia-Pomorze Przednie). Opisała swoje doświadczenia związane z przymusową pracą, m.in. pogarszające się warunki życia w kolejnych latach. Polepszenie egzystencji przyszło dopiero w kwietniu 1945 r., kiedy nasilające się naloty alianckie ułatwiały nieco odpoczynek. W końcu nastąpiło pełne radości spotkanie z wojskami amerykańskimi i wyzwolenie.

Relacja młodej dziewczyny, Zofii Jurkówny, dotyczy okresu jej pracy przymusowej podczas II wojny światowej na wsi w Niemczech, gdzie przebywała od 1941 r. (miała wówczas 15 lat) do zakończenia wojny. Autorka opisuje przede wszystkim warunki (np. ciężką pracę przy obrządku krów i świń), charakter i kolejnych „bauerów”, do których trafiała, oraz pobyt w karnym obozie, w którym znalazła się za ucieczki z robót.

Relacja z okresu niewolniczej pracy podczas II wojny światowej obejmuje okres od 31 maja 1940 r. do końca wojny. Autorka przede wszystkim dała świadectwo swojej tęsknoty za rodziną i smutku spowodowanego przymusową rozłąką. W narracji dominują emocje i trauma nastoletniej dziewczyny oderwanej od rodziców, pojawia się również wątek silnej identyfikacji narodowej Polaków.

Autorka podczas 11 listopada 1941 r. wraz z rodziną została wywieziona do Niemiec. Konieczna opisała okoliczności wywózki i drogę do Malchina w Meklemburgii, gdzie wraz z rodziną została przydzielona do przymusowej pracy w dużym majątku. Autorka powstrzymała się od osobistych refleksji, ogólnie charakteryzując realia życia na wygnaniu, w tym m.in. ciężką fizyczną pracę przeważnie przez siedem dni w tygodniu. Jedyną radością Koniecznej w tamtych dniach były listy od koleżanek z Polski, na które zawsze czekała z ogromną niecierpliwością.

Relacja Marii Nawrockiej z pobytu w Niemczech i przymusowej pracy podczas II wojny światowej. Autorka wspomina dzień, w którym została zabrana z domu – 5 października (nie wiadomo jednak, którego roku), emocje, jakie temu towarzyszyły, oraz samą podróż do Niemiec. W dalszej części opisuje ciężkie warunki pracy w fabryce (pracowała m.in. w fabryce mebli w Schwerin), stosunki z niemieckimi pracownikami oraz koniec wojny.

Wanda Oczkowicz w krótkiej relacji opisuje kilkuletni okres w Niemczech w czasie II wojny światowej. Została wywieziona w 1941 r., trafiła do fabryki konserw w Lubece. Niewolnicza praca w fabryce została opisana lakonicznie – głównie poprzez pryzmat relacji z siostrą, z którą autorka dzieliła codzienne trudy.

Relacja młodej dziewczyny z pracy przymusowej w Niemczech podczas II wojny światowej. Autorka wspomina kolejnych „pracodawców” i opisuje krótko swoje obowiązki. Najwięcej miejsca poświęca wyczerpującej fizycznie pracy w cegielni, gdzie pracowała najdłużej – dwa lata. Dokument został spisany gwarą i obfituje w błędy językowe (np. „nie ras zapuł durmu nie ras rubiłam”), co może utrudniać zrozumienie relacji.

Relacja Jadwigi Piwockiej została spisana w Lubece po zakończeniu wojny. Młoda autorka opisała bolesne rozstanie z najbliższymi oraz podróż i przybycie do Niemiec oraz procedurę przyjmowania przymusowych robotników i przydzielania ich do pracy. Piwocka opisała także warunki, w jakich mieszkała, swoją tęsknotę za rodzicami i swoje codzienne modlitwy o rychłe spotkanie z nimi.

Zofia Prochowska została wywieziona w trakcie powstania warszawskiego do obozu koncentracyjnego: najpierw, na osiem dni, do Mauthausen, a następnie do Ravensbrück. Autorka krótko relacjonuje przeżycia z obozu: przyjazd, wyniszczającą pracę w fabryce samolotów oraz przeprowadzane na niej eksperymenty pseudomedyczne (badano na niej flegmonę), walkę o przetrwanie i lęk przed śmiercią w krematorium. Przedstawienie dalszego ciągu wspomnień autorka zapowiada w kolejnym wypracowaniu (nieobecnym jednak w zasobach).

Relacja Apolonii Sobiech obejmuje okres jej niewolniczej pracy podczas II wojny światowej. Przekaz obfituje w emocjonalne, emfatyczne zwroty i metafory („[…] jak jastrząb napada na gniazdka małych ptasząt i wyrywa jedno i leci w świat, tak mię porwano od rodziny i wywieziono w daleki świat”).