Praca konkursowa Pauliny Kostrzewskiej powstała na podstawie wspomnień pochodzącej z Czernielowa Mazowieckiego (obcnie Soborne na Ukrainie) Stefanii Górskiej. Podzielony na siedem tematycznych części dokument koncentruje się na latach dzieciństwa i wczesnej młodości urodzonej przed II wojną światową bohaterki, bardzo szczegółowo przybliżając realia życia na wsi kresowej – praca zwiera m.in. opis i położenie wsi, jej mieszkańców oraz infrastruktury, domu rodzinnego bohaterki, organizacji życia codziennego, lokalnych zwyczajów (kulinaria, święta, zabawy).

Autorka spisuje historię swojej babci – ur. W 1930 r. Janiny Bober – koncentrując się przede wszystkim na wspomnieniach z lat dzieciństwa i wczesnej młodości, spędzonych we Lwowie. Gorczyca przybliża beztroską i szczęśliwą atmosferę dziecięcych lat, którą przerwała II wojna światowa. Opisuje m. in. fascynację babci postacią Shirley Temple i miejsca, które w szczególności zapadły jej w pamięć.

„Kołomyja nie pomyja – czyli krótka historia miasta i rodziny” składa się z pięciu wątków tematycznych, zamkniętych w osobnych, zatytułowanych rozdziałach oraz wstępu i zakończenia. Zgodnie z tytułem praca zawiera  krótki rys historyczny Kołomyi i opowieść o losach związanej z tym miastem rodziny Kossowskich. Główną osią narracji są wspomnienia Ewy Turkiewicz-Grajkowskiej z domu Kossowskiej, w których opowiada swej wnuczce – Mai Grajkowskiej, autorce pracy – historię swojego życia. Rozdziały dotyczą m. in.

Zapis wywiadu z Janem i Stefanią Bereziukami, wzbogacony fotografiami dokumentów, pamiątek rodzinnych. Uczennice Kinga Bystrzycka i Magdalena Maćków przeprowadziły długą rozmowę z małżeństwem Bereziuków, w którym dzielą się swoimi wspomnieniami z całego życia, z akcentem na lata dzieciństwa spędzone na Kresach. Wywiad został zamknięty w pięciu, osobno tytułowanych częściach – cztery stanowią tematycznie podzielony, z zachowaniem chronologicznego porządku zapis życia bohaterów, ostatnia zaś opowiada o tradycjach i zwyczajach obowiązujących w rodzinnych domach małżonków.

Janina Rydzek wspomina w pamiętniku, że nie mieszka w rodzinnej wsi od 1945 r., ale bardzo mile ją wspomina i odwiedza przy każdej okazji. Przedstawia wiejskie życie z perspektywy dziecka jako sielankę: zachwyca się wschodem słońca i poranną rosą w trawie. Podczas zabawy z innymi dziećmi we wróżenie dowiaduje się, że przypadnie jej los nauczycielki, po powrocie do domu dzieli się tą wiadomością z rodzicami, lecz oni stwierdzają, że nie będzie to możliwe. „Chwila ta była przełomową chwilą mego życia. Mimo dziecinnych lat i wątłego wyglądu stałam się osobą dorosłą” – zanotowała.

Pamiętnik konkursowy Krystyny Grudzińskiej skupia się na wspomnieniach z dzieciństwa i dorastania, dotyczy trudnych relacji rodzinnych. Autorka pisze, że gdy miała dziesięć lat, jej rodzice rozwiedli się, ona została z matką, a jej siostra z ojcem. Jako nastolatka przebywała w domu dziecka. Kiedy pisała swój pamiętnik, jej rodzice żyli i mieszkali w tym samym mieście, co ona. Ważnym wątkiem zapisków jest niechęć do rodziców („gdybym mogła, zabiłabym matkę i ojca”).

Maria Stangel wspomina lata dzieciństwa w zamożnej rodzinie. Mieszkała w dużym domu z ogrodem. W 1924 r. wyjechała z Lwowa, co oznaczało dla niej traumatyczne rozstanie z ukochaną nianią. Zapiski dotyczące czasów szkolnych są obszerne. Mówią o gimnazjum najpierw w Katowicach, później Chorzowie, konflikcie z nauczycielką niemieckiego, o wakacyjnych wyjazdach w góry i nad morze. Diarystka opowiada o swojej fascynacji teatrem: „Gdy miałam jedenaście czy dwanaście lat  teatr był już częścią mego życia. Chodziłam po dwadzieścia razy na sztuki, na które pozwalała mi mama.

Hanna Zarębska ujmuje swoje wspomnienia w formę opowiadań poświęconym ważnym dla niej problemom i wydarzeniom oraz różnym etapom jej życia. Opowiadania ułożone są chronologicznie.

We wspomnieniach Trzaskowska opisuje swoje dzieciństwo na Kresach, zajęcia i zabawy (czynnością często przez nią wykonywaną jest przeglądanie zdjęć zesłanych na Syberię powstańców 1863 r., co kształtuje jej wrażliwość patriotyczną i historyczną), życie codzienne w dworze, służbę, kreśli sylwetki członków rodziny (ojca, ciotki – Anieli Ściłłównej), opowiada historię dworu.

Dokument zawiera wspomnienia Eleonory Bogusz z dzieciństwa, które spędziła we Lwowie, wychowywana przez dziadków, z rzadka odwiedzając rodziców w rodzinnym Zabłotowie. Autorka opisuje swą rodzinę, spacery z dziadkiem, lwowski dom, w którym mieszkała – jego lokalizację, rozkład, wystrój czy nawet funkcje poszczególnych pokojów: „[…] na prawo był pokój babki, siedzącej przeważnie na ceratowej kanapie, bawiącej się czasem z dziećmi w domino. Wygrywający dostawał łyżeczkę miałkiego cukru”.