Wieloletnia korespondencja Noemi Makower, żony prof. Henryka Makowera [polskiego lekarza i badacza żydowskiego pochodzenia], z Żanną Kormanową, dotycząca głównie spraw prywatnych, aczkolwiek pojawiają się tu także wątki zawodowe. W zbiorze znajdują się listy z lat 1958-1962 i 1980-1988 oraz pojedyncze listy z 1953 r. i 1973 r.  Z pierwszego okresu pochodzi zaledwie kilkanaście listów pisanych przez Emę (autorka posługuje się tym imieniem w relacjach prywatnych).

Regina Dickoff opisała w liście swoją radość, gdy otrzymała „Pamiątkę z celulozy”. Od razu zaczęła ją czytać, choć jeszcze nie skończyła, bo ostatnio miała dużo pracy. Prowadziła w swojej Fachgruppe (niem. grupa wykładowa) ćwiczenia w języku rosyjskim na temat „Ekonomicznych problemów socjalizmu w ZR” i musiała się do tego długo przygotowywać. Praca pedagogiczna i partyjna całkowicie ją pochłaniały i satysfakcjonowały. Ale jednak bez polskiej książki nie potrafiłaby żyć. Pojawiła się nawet możliwość zakupu polskich książek przez lipską księgarnię. Profesor S.

Autorka pisze do Kormanowej, ponieważ dostała zawiadomienie z Sądu Powiatowego w Warszawie, z informacją, że Kormanowa miała być przesłuchiwana w sprawie odtworzenia jej świadectwa dojrzałości, które uzyskała w 1940 r. w Białymstoku. Została przyjęta na Zaoczne Studium WJE we Wrocławiu, pod warunkiem sądowego odtworzenia świadectwa dojrzałości. Bardzo przepraszała, że ją fatygowała, ale nie znała nikogo innego, kto mógłby to potwierdzić. W dalszej części listu Bachnerowa pisała o sprawach prywatnych, m.in. o swoich dzieciach i o swoich obowiązkach.

List i dwie kartki do Żanny Kormanowej.

Niedatowany bilecik, w którym autorka żegna się przed wyjazdem. Pytała, czy Kormanowa planowała przyjechać do Wisły. Życzyła jej owocnej pracy i dobrego samopoczucia. Na koniec prosiła o pożyczkę w wysokości piętnastu tysięcy złotych, po które miał zgłosić się jej mąż Marian. Miała nadzieję, że uda jej się szybko oddać pożyczone pieniądze, ponieważ spodziewała się wypłaty z wydawnictwa „Książka”

6.06.1955 r. - List do Żanny Kormanowej w sprawach naukowych. Autorka pisze, że nie może dotrzymać terminu dostarczenia swej pracy (m.in. z powodu choroby męża), poświęci na nią lipiec. Obecnie musiała skupić się na przygotowaniu artykułu na sesję w Bytomiu. Otrzymała pismo od sekretarki tej sesji, tow. Siekierskiej, z prośbą o podanie przewidywanej ilości stron dla zawarcia umowy. Jednak czuje się skonfundowana, ponieważ podobne pismo otrzymał prof. Popiołek, który również nie wie, co z tym fantem zrobić. Poczuła się urażona, że może tow. Daniszewski uważa, iż artykuł prof.

Kolekcja listów i kartek pocztowych. Sześć listów z lat 1957-1959, pisanych na kartkach pocztowych dotyczyło głównie pracy naukowej, a przede wszystkim opracowywania podręcznika historii Polski, do którego Brodowska pisała jeden z rozdziałów. Praca ta trwała wiele miesięcy, ponieważ autorka zbierała materiały, uzupełniała je, uwzględniała otrzymywane uwagi, prosiła o przesłanie referatów materiałowych, na podstawie których pisała.

Dokument jest życiorysem Henryka Altmana opracowanym przez Wiesławę Altman. Henryk Altman urodził się w 1897 r. w Warszawie. Działalność rewolucyjną rozpoczął w gimnazjum, zakładając z kilkoma kolegami organizację młodzieży szkolnej „Młot”. W styczniu 1913 r. wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej - Lewica. Od 1915 współpracował z „Głosem Robotniczym” i organizował związki zawodowe (m.in. Związek Malarzy, Związek Krawców). W 1917 za udział w strajku robotników Gazowni Warszawskiej został aresztowany przez policję niemiecką i skazany na trzy lata więzienia.

Korespondencja wysyłana do Żanny Kormanowej.

7.05.1950 r. - Kartka miejscowa (Warszawa). Autorka infomuje Kormanową, że pozwoliła sobie, pod jej nieobecność , pożyczyć należącą do niej książkę Ałpatowa.  Celinie  bardzo na niej zależało, a Kormanowej i tak nie będzie teraz przez 10 dni w Warszawie.

Sulamith Sonnabend de Barra wysłała list do Żanny Kormanowej, w którym przeprosiła za długie milczenie i podziękowała za przesłany dokument. Napisała, że przyda jej się w urzędach. W korespondencji opisuje, że jej siostra pojechała na kongres do Florencji, a ponieważ miała tam spotkać naukowców z Polski, to przekazała jej upominki dla Kormanowej. Były to malowidła chłopskie, kolczyki i krzyż (dzieło meksykańskiego rzemieślnika). W liście pytała Kormanową, czy zgadza się, żeby jej te obiekty przesłać. Mąż Sulamith był malarzem pochodzącym z Chile.

Autorka opisuje swoje losy od II wojny światowej do lat 80-tych.