Odpowiedź do dr. Dawsona z Kanady na jego list z 5.09.1948 r., pisana przez Kormanową jeszcze z Ministerstwa Oświaty. Autorka porusza tu sprawy ministerialne, o których pisał pan doktor (m.in. o darach dla polskiej nauki). Zmartwiła ją choroba prof. Infelda, który miał być jesienią w Warszawie. Jego oferta 10 stypendiów w Toronto jest bardzo cenna, choć mogą być pewne problemy z dewizami.  Następnie Kormanowa prosi o przysłanie artykułu o szkolnictwie kanadyjskim, który zostanie zamieszczony w „Nowej Szkole”.

Zbiór listów i kartek do Żanny Kormanowej.

3.07.1965 r. - Autorka w połowie lipca zaczyna pracę w Muzeum Ruchu Robotniczego w Białymstoku. Bardzo się cieszy, że dostała tę pracę, bo to jedyny etat w Białymstoku, gdzie będzie mogła utrwalać i pogłębiać studia historyczne. Prosi panią profesor o podpisanie załączonego zaświadczenia i pyta, czy może przyjechać 10.07 do Warszawy, by odebrać swoją pracę magisterską.

Autorka dziękowała za kartkę i za zainteresowanie sprawami jej rodziny. Przepraszała za opóźnienie, ale nie mogła wcześniej przesłać materiałów, z powodu nieobecności działaczy partyjnych, którzy mieli je zweryfikować. Dołączyła do listów nieautoryzowane maszynopisy wspomnień Zbigniewa Mierzwińskiego i Janusza Sidorka. Wspomnienie Jana Andrysiaka, dotyczące walk powstańczych na Żoliborzu, nie pokrywały się z wersją referatu wygłoszonego na sesji poświęconej dwudziestopięcioleciu Polskiej Partii Robotniczej, a niektóre fragmenty wspomnień E.

Maria Prokopowicz opisuje funkcjonowanie działu Zbiorów Muzycznych Biblioteki Narodowej w latach 1947–1977. Autorka skupia uwagę na zasobach bibliotecznych, które zostały niemal kompletnie zniszczone w czasie II wojny światowej i z wielkim trudem były odtwarzane przez pracowników tej instytucji, a także przez czytelników i darczyńców, którzy też wnieśli swój wkład w rozwój Biblioteki.              

List i kartka do Żanny Kormanowej. W liście z 22 sierpnia 1987 r. autorka pisała, że korespondencję Żanny otrzymała dopiero po powrocie od rodziny Altmanów. Przebywała wówczas w Śródborowie, do którego przyjechała na tydzień. Planowała wrócić w sobotę, by kilka dni później znów wyjechać, tym razem na urlop, planowała zamieszkać w prywatnym pensjonacie w Krynicy. Narzekała na złe samopoczucie po przebytej chorobie. Miała nadzieję na spotkanie z Kormanową przed jej wyjazdem.

List oraz kartka do Żanny Kormanowej, w których autorka zdaje relację z realizacji zleconych zadań.

Jest to zbiór korespondencji adresowanej do Żanny Kormanowej. Początkowo autorka pisze głównie o swej pracy zawodowej, ale czasem też o sprawach prywatnych. Listy z lat 1960-61 dotyczą pracy nad jej doktoratem, który pisze pod kierunkiem Kormanowej. Późniejsza korespondencja prawie wyłącznie skupia się na sprawach prywatnych. Przez wszystkie lata korespondencji autorka wykazuje dużą troskę o zdrowie i samopoczucie swojej mistrzyni, a także wyraża swój podziw dla niej, wręcz uwielbienie. Często podkreśla, jak wiele jej zawdzięcza.

Jest to kolekcja listów Natalii Gąsiorowskiej do Żanny Kormanowej pisanych na przestrzeni 20 lat (1945-1964), która świadczy o głębokiej przyjaźni obu kobiet.

Najwcześniejszy list (z 9.08.1945 r.) dotyczy opracowywania programu nauczania historii dla klas I-II. Po omówieniu spraw merytorycznych Gąsiorowska wyraża swój podziw i sympatię dla Kormanowej, a także nadzieje, że Kormanowa przyjedzie kiedyś na Uniwersytet i wtedy ich wspólna praca będzie ciekawsza niż opracowywanie programów.

Walentyna Najdus w kolekcji listów do Żanny Kormanowej opisywała swoje sprawy służbowe, naukowe, podejmowała również wątki prywatne. Najwcześniejsze listy z lat 1951–1952 dotyczyły pisanej przez Najdus pracy [prawdopodobnie chodzi tu o pracę doktorską pt. „Lenin w Polsce”]. Autorka informowała Żannę Kormanową o poszczególnych etapach pisania. Materiały zbierała głównie w krakowskich archiwach i Bibliotece Jagiellońskiej, ale również w Zakopanem. Dziękowała Kormanowej za przychylną opinię o jej pracy, omawiała z nią niektóre kwestie.

Korespondencja z Kormanową w sprawach naukowych.

6 stycznia 1954 r., autorka podziękowała za list i przesyłkę. Z dużym zainteresowaniem, przeglądała otrzymane materiały. Dziękowała za radę, by zaczekać na zamówienie, ale bardzo się niecierpliwiła, ponieważ ta praca ją bardzo pociągała.