Zbiór listów do Żanny Kormanowej.

1.04.1949 r. - Autorka wysyła Kormanowej do oceny rozdział Kośmińskiego. Tłumaczenia w Moskwie nie odnaleziono i w związku z tym chce prosić Kormanową o pomoc, bo ich Wydział Techniczny nie ze wszystkimi odnośnikami sobie daje radę.

11.05.1949 r. / Warszawa – List. Autorka ma prośbę, aby sformułować w sprawie Kośmińskiego notę dyplomatyczną do Mieżdunarodnej Knigi – chodzi o opuszczenie zakwestionowanego przez Kormanową rozdziału.

Kolekcja listów do Żanny Kormanowej.

5 marca 1953 r., Warszawa, autorka podziękowała Kormanowej za okazaną troskę. Od tygodnia leżała chora w łóżku, brakowało jej Instytutu. W tym czasie uczyła się i czytała, m.in. Kapitał Karola Marksa. Miała nadzieję, że za kilka dni wróci. List zakończyła życzeniem powrotu do zdrowia dla Józefa Stalina.

Kolekcja listów i kartek do Żanny Kormanowej pisanych z Tokio, gdzie autorka wraz z mężem przebywają  na placówce. Listy zawierają niezwykle ciekawe obserwacje z dalekiego kraju. Autorka pisze o sprawach, które ją szczególnie poruszają, zarówno z życia codziennego, jak i publicznego, a także o tamtejszych zwyczajach i zachowaniach ludzi.

Odpowiedź do dr. Dawsona z Kanady na jego list z 5.09.1948 r., pisana przez Kormanową jeszcze z Ministerstwa Oświaty. Autorka porusza tu sprawy ministerialne, o których pisał pan doktor (m.in. o darach dla polskiej nauki). Zmartwiła ją choroba prof. Infelda, który miał być jesienią w Warszawie. Jego oferta 10 stypendiów w Toronto jest bardzo cenna, choć mogą być pewne problemy z dewizami.  Następnie Kormanowa prosi o przysłanie artykułu o szkolnictwie kanadyjskim, który zostanie zamieszczony w „Nowej Szkole”.

Zbiór listów i kartek do Żanny Kormanowej.

3.07.1965 r. - Autorka w połowie lipca zaczyna pracę w Muzeum Ruchu Robotniczego w Białymstoku. Bardzo się cieszy, że dostała tę pracę, bo to jedyny etat w Białymstoku, gdzie będzie mogła utrwalać i pogłębiać studia historyczne. Prosi panią profesor o podpisanie załączonego zaświadczenia i pyta, czy może przyjechać 10.07 do Warszawy, by odebrać swoją pracę magisterską.

Autorka dziękowała za kartkę i za zainteresowanie sprawami jej rodziny. Przepraszała za opóźnienie, ale nie mogła wcześniej przesłać materiałów, z powodu nieobecności działaczy partyjnych, którzy mieli je zweryfikować. Dołączyła do listów nieautoryzowane maszynopisy wspomnień Zbigniewa Mierzwińskiego i Janusza Sidorka. Wspomnienie Jana Andrysiaka, dotyczące walk powstańczych na Żoliborzu, nie pokrywały się z wersją referatu wygłoszonego na sesji poświęconej dwudziestopięcioleciu Polskiej Partii Robotniczej, a niektóre fragmenty wspomnień E.

Maria Prokopowicz opisuje funkcjonowanie działu Zbiorów Muzycznych Biblioteki Narodowej w latach 1947–1977. Autorka skupia uwagę na zasobach bibliotecznych, które zostały niemal kompletnie zniszczone w czasie II wojny światowej i z wielkim trudem były odtwarzane przez pracowników tej instytucji, a także przez czytelników i darczyńców, którzy też wnieśli swój wkład w rozwój Biblioteki.              

List i kartka do Żanny Kormanowej. W liście z 22 sierpnia 1987 r. autorka pisała, że korespondencję Żanny otrzymała dopiero po powrocie od rodziny Altmanów. Przebywała wówczas w Śródborowie, do którego przyjechała na tydzień. Planowała wrócić w sobotę, by kilka dni później znów wyjechać, tym razem na urlop, planowała zamieszkać w prywatnym pensjonacie w Krynicy. Narzekała na złe samopoczucie po przebytej chorobie. Miała nadzieję na spotkanie z Kormanową przed jej wyjazdem.

List oraz kartka do Żanny Kormanowej, w których autorka zdaje relację z realizacji zleconych zadań.

Jest to zbiór korespondencji adresowanej do Żanny Kormanowej. Początkowo autorka pisze głównie o swej pracy zawodowej, ale czasem też o sprawach prywatnych. Listy z lat 1960-61 dotyczą pracy nad jej doktoratem, który pisze pod kierunkiem Kormanowej. Późniejsza korespondencja prawie wyłącznie skupia się na sprawach prywatnych. Przez wszystkie lata korespondencji autorka wykazuje dużą troskę o zdrowie i samopoczucie swojej mistrzyni, a także wyraża swój podziw dla niej, wręcz uwielbienie. Często podkreśla, jak wiele jej zawdzięcza.