Życiorys Joanny Weigelt

Rękopis Joanny Weigelt opisuje lata 1901–1974 i wspomnienia autorki z jej aktywności poznańskiej nauczycielki, harcerki i społeczniczki. Nieznane są przyczyny sporządzenia przez autorkę życiorysu – prawdopodobnie mogło mieć to związek z uzyskaną przez nią w 1974 r. Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego. Poszlaką wskazującą na taką przesłankę powstania tekstu jest również jego oficjalny charakter, skupienie się autorki przede wszystkim na osiągnięciach zawodowych. Życiorys szkicuje sylwetkę osoby oddanej młodzieży, ojczyźnie i społeczeństwu, która wiele poświęciła dla rozwoju innych: „Nie szczędziłam bowiem ni czasu, ni sił, często kosztem życia osobistego i rodzinnego. Rozumiałam bowiem, że obowiązkiem nauczyciela jest nie tylko uczyć, ale także wychowywać, bo od tego zależy przygotowanie kadr przyszłych pracowników i przyszły kształt naszej Ojczyzny” (s. 11).

We wstępie Weigelt krótko opisała swoje życie rodzinne, osierocenie i naukę, prowadzącą do objęcia przez nią posady nauczycielki języka polskiego i historii w I Szkole Powszechnej w Poznaniu i utworzenie przy niej drużyny harcerskiej. Pracę z młodzieżą przerwał wybuch II wojny światowej – Weigelt zdecydowała się ukryć mundury harcerskie, a po zajęciu Poznania 13 grudnia 1939 r. została wraz z matką i siostrą wysiedlona z Poznania do Częstochowy. Pomimo trudności tułaczki zatrudniła się jako stenotypistka w Fabryce Przędzalnia i Tkalnia Juty i Lnu „Warta”, a jednocześnie w latach 1940–1944 prowadziła tajne komplety dla dzieci w wieku szkolnym. W czasie wojny wstąpiła do Armii Krajowej w charakterze łączniczki (ps. Wacława). W 1944 r. jej kompania weszła w skład Armii Ludowej. Za swoje zasługi w 1972 r., jako członkini ZBoWiD-u, otrzymała medal Zwycięstwa i Wolności oraz Krzyż Partyzancki. Po zakończeniu wojny wróciła do Poznania i zajmowała kolejno posady: nauczycielki w Szkole Podstawowej nr 29, wizytatorki świetlic w Kuratorium Okręgu Poznańskiego, nauczycielki w Szkole Podstawowej nr 26. Jednocześnie interesowała się śpiewem, teatrem, literaturą i tańcem regionalnym, przekazywała swoje pasje uczniom. W 1970 r. po pewnych trudnościach udało jej się opublikować artykuł Wybrane tańce wielkopolskie w czasopiśmie „Wychowanie Fizyczne i Higiena Szkolna”. Działa także w Młodzieżowym Kole PCK, za co otrzymała brązowe i srebrne odznaczenie (kolejno w 1957 i 1961) oraz odznakę honorową za zasługi dla rozwoju miasta Poznania (1961). Karierę zawodową i działalność społeczną autorki zatrzymała nagle w 1962 r. przewlekła choroba siostry, spowodowana wylewem. Weigelt była zmuszona przejść na połowę etatu, a następnie na emeryturę. Ostatnie odznaczenie otrzymała w 1974 r. od Związku Nauczycielstwa Polskiego.