zapiski osobiste [dziennik]

Podczas studiów w Paryżu Aniela Gruszecka jest zafascynowana właściwościami, możliwościami artystycznymi i percepcją kolorów. Ponadto istotnymi tematami jej zapisków z tego okresu są muzyka, taniec i rytm, które autorka łączy z termodynamiką i optyką. Gruszecka stara się zbliżyć sztukę z działami fizyki badającymi zjawiska cieplne i naukami o świetle. W późniejszym czasie przejawia także zainteresowanie zjawiskami psychologicznym, zwłaszcza tymi, które analizują freudyści. W czasie studiów czuje się osamotniona, bezskutecznie poszukuje przyjaźni i miłości kogoś podobnego do niej. Najbardziej doskwiera jej brak pokrewnej duszy. Wydaje się, że autorka nie rozgranicza wyraźnie związku miłosnego od przyjacielskiego, a płeć nie jest do końca dla niej wyznacznikiem poszukiwań bliskiej osoby. W dalszej części zapisków pojawia się fragment dotyczący poznania Kazimierza Nitscha (ok. 1913 r.), a następnie opis trudnego początku ich wspólnego życia w domu na krakowskim Salwatorze. Szczególnie upokarzające i pełna napięcia okazują się relacje z matką i siostrami męża, które mieszkają wraz z nimi. Nie mniej dramatyczny i bolesny jest związek Gruszeckiej z siostrą Anną, która pracuje jako lekarka w szpitalu psychiatrycznym w Kobierzynie i zmaga się z własną depresją. Końcowe notatki zostały poświęcone matce, autorka wspomina jej śmierć i swoją spóźnioną żałobę.