Wspomnienia nauczycieli pracujących w latach 1945–1956

Genowefa Arciemowicz urodziła się i mieszkała przed II wojną światową na Brasławszczyźnie, nad nad jeziorem Drywiaty (obecnie Białoruś); za rodzinne miasto uważała położony nieopodal Dyneburg (Daugavpils, obecnie Łotwa). Rodzina autorki w 1939 r. została uznana za „kułaków”, rodziców aresztowano, co wpłynęło na jej dalsze losy. W swoich wspomnieniach Arciemowicz skoncentrowała się przede wszystkim na pierwszych latach swojej pracy w zawodzie nauczycielki (1952–1956 r.), kiedy uczyła matematyki i fizyki na łotewskiej prowincji (wówczas już w granicach ZSRR): w Ajzagaszy, Tabore i Zemgale (liceum); w dwóch ostatnich pełniła również funkcję wicedyrektorki placówki. Jednocześnie nie porzuciła marzeń o dalszej edukacji – studiowała w Daugavpils i Leningradzie. Arciemowicz przywołała w swojej relacji obraz powojennej prowincjonalnej rzeczywistości na ziemiach włączonych do ZSRR, na którą składały się: wyrabianie norm w kołchozie, panująca rusyfikacja, bieda oraz wysiłki na rzecz prowadzenia względnie normalnego życia. Po październikowej odwilży w 1956 r. autorka przyjechała z rodziną do Polski i zamieszkała w Raciborzu.