Róża Katzenellenbogen do Oskara Katzenellenbogena (Ostapa Ortwina), 15.12.1904

List ma charakter żartobliwy i dwuznaczny. Zaczyna się zdaniem: „Potwór – wcale Pan nie musi mi dawać tak trudnego przezwiska – dziękuję. Ale Pan jest śmieszny chłopiec, ja przecież zupełnie nie brałam Staffowi za złe, że był u Pana przez trzy dni. Mógł sobie być i przez trzysta dni, tylko zauważyłam, że Pan nie pisząc przez cały tydzień, jeszcze się ośmiela spodziewać listu na drugi dzień. A Pan Staff to jest chodząca, jedząca i pijąca blaga. Tak kłamać – joooj. Bo wszystko skłamał z wyjątkiem tego, że rzeczywiście dwa razy całkiem niepotrzebnie się ukłonił. Ani mi się śniło rumienić na jego widok przed czy po ukłonie, jak mu się tam zdawało, już choćby dlatego to jest nieprawdopodobne, żem go wówczas, o ile sobie przypominam, dopiero w ostatniej chwili spostrzegła i być może, że byłam zgrzana albo od wiatru zarumieniona, czy ja mogę zresztą wiedzieć dlaczego, a on w swojej zarozumiałości z przyrodzenia wmawiał sobie, że to na jego widok”. Autorka dodaje, że nieprawdą jest, że Staff widział jej przyjaciółkę, Hanię, samą w teatrze, bo ani Róża, ani Hania w teatrze nie były, a sama w teatrze była Zola. Róża wspomina też o innym znajomym (Rufferze), o którym Staff już zapewne nie kłamał. Róża ostatni raz widziała go zamyślonego i bladego na stacji, rozchorował się i spędza całe dnie sam w domu. Dlatego autorka pisze: „Widzi Pan, gdyby Pan był we Lwowie, toby mu było lepiej. I już może Pan raz przyjechać, chociaż w gruncie rzeczy mnie to nic nie obchodzi”. Dalej wspomina o spotkaniach towarzyskich, wizytach w kawiarni, spacerach do parku, gdzie znalazła jagody. Do listu dołączyła gałązkę konwalii. Ostatnie zdanie dotyczy niebezpośrednio zimowej pogody w mieście: „Tylko nie gniewać się na śnieg, że przyszedł przed moim listem”.