Poznałam K. Szymanowskiego

Wspomnienie dotyczy wydarzeń z wczesnej młodości autorki, gdy – jak pisze – wciąż jeszcze była pełna nadziei na spełnienie wszystkich swoich marzeń. W tym czasie została narzeczoną Piotra Perkowskiego (1901–1990, kompozytor i pedagog). Wyznaje, że mężczyzna ten nie był w jej typie, ale imponował jej i łechtał próżność, gdyż mogła chwalić się przed ludźmi, że zna prawdziwego kompozytora. Autorka stwierdza, że dla Perkowskiego była wówczas „ponętnym kąskiem”, jako świeża, naiwna czy wręcz infantylna panienka z Kresów. Szkic opowiada o dniu w czasie prawosławnego Wielkiego Postu, kiedy szła na „pielgrzymkę” do katedry na warszawskiej Pradze, a spod bramy przy ul. Mokotowskiej 59 została porwana przez Perkowskiego, który – nie zważając na protesty – zabrał ją taksówką do restauracji „Pod Strzechą”. Randkę przerwało pojawienie się Karola Szymanowskiego, któremu towarzyszył „wyjątkowej urody młodziutki blondyn”, piękny jak królewicz, i który bardzo spodobał się autorce. Gradsteinowa w anegdotyczny sposób opisuje wybuch zazdrości narzeczonego, który chciał wszcząć awanturę z mężczyznami z sąsiedniego stolika, kiedy ośmielili się wznieść za nią toast. Dodaje również, że Szymanowskiemu bardzo zależało na tym, aby do kłótni nie doszło, gdyż obawiał się skandalu, o którym mogą napisać w prasie. W tym krótkim szkicu Szymanowski zajmuje marginalne miejsce. Więcej uwagi autorka poświęca swojej relacji z Perkowskim. Dowiadujemy się na przykład o tym, że choć narzeczeństwo skończyło się szybko, to para została przyjaciółmi do końca życia kompozytora, i o jego stosunku do kobiet. Gradsteinowa wspomina również, że rodzice zabronili jej kształcić się na pisarkę, dlatego musiała wrócić na Białoruś.