Dziennik: 6.09.1980–23.09.1980

Dziennik Marii Grabowskiej z 1979 r., w przeciwieństwie do pozostałych z tego okresu, w minimalnym stopniu skupia się na pracy zawodowej autorki czy jej życiu codziennym. Informacje o rodzinie ograniczają się do krótkich wzmianek na temat wakacji ukochanego wnuka czy jego zaręczyn. Notatki o życiu codziennym diarystki zastąpione zostały dwoma dużo ważniejszymi, bardziej globalnymi sprawami, które w 1979 r. zaprzątały głowę autorki. Pierwsza to przyjazd Jana Pawła II do Polski. Głęboko wierząca autorka z wielkim przejęciem odnotowuje kolejne wzmianki w mediach o podróży Ojca Świętego po kraju, niektóre etapy jego pielgrzymki relacjonując niemalże minuta po minucie. Pomimo tego krytycznie odnosi się do tworzonej wokół niego atmosfery „supergwiazdy”: „Raziła mnie i razi atmosfera sensacji, jaką stwarza się od samego początku jego pontyfikatu wokół osoby Jana Pawła II. Robi się z niego jakąś „super star”, na pewno wbrew jego woli” (k. 32r). Nie ufając cenzurze PRL-u, z radością sporządza maszynowe odpisy jego homilii i kazań, nagrane przez przyjaciół, które dokleja do zeszytu jako dodatki do dziennika.

Drugą sprawą, wokół której koncentruje się w tym roku uwaga autorki, są konflikty międzynarodowe. W pierwszych miesiącach z przerażeniem śledzi informacje o napięciach i starciach na granicy chińsko-wietnamskiej i groźbach ZSRR, że Związek Sowiecki wypełni zobowiązania sojusznicze względem Wietnamu. W miarę uspokajania się sytuacji w Azji, Autorka z niepokojem śledzi przerzucanie się przez Układ Warszawski i NATO oskarżeniami o wznawianie wyścigu zbrojeń w Europie i rozmieszczaniem na Starym Kontynencie głowic jądrowych średniego zasięgu. Jest przy tym w swoich opiniach, jak pisze, „obiektywna”, gdyż poza oficjalnymi przekazami w polskiej telewizji słucha także co wieczór audycji z Londynu, wyrabia sobie zatem własne zdanie. Pod koniec roku jej uwaga skupia się głównie na napięciach na linii USA–Iran. Przy tej okazji u autorki można odnotować interesującą kategoryzację ludzi, mieszającą kategorie płci i rasy. Gdy pisze o przetrzymywaniu pracowników ambasady amerykańskiej w Teheranie jako zakładników, pisze, że: „zwolniono tylko 5 kobiet i 8 murzynów, 49 amerykanów jeszcze trzymają” (k. 57r).