Pamiętnik Anieli Baranowskiej

Zapiski Anieli Baranowskiej obejmują okres od 16 listopada 1868 do 29 listopada 1869 roku. Notatki rozpoczynają się wspomnieniem własnej rocznicy urodzin przypadającej kilka dni przed rozpoczęciem notowania. Stałym tematem dziennika są tęsknota za zmarłą córką i wspominanie męża, a także relacje z regularnych wizyt na cmentarzu i uprzątania grobów. Ponadto autorka bardzo dokładnie opisuje własną trudną sytuację finansową, relacjonuje próby uzyskania pożyczek i spłaty już istniejących zobowiązań, marzy o posiadaniu własnego majątku – ma świadomość, że żyje w domu męża, który po jego śmierci należy do syna, Stanisława. Dziennik jest więc interesującym dokumentem prezentującym walkę o utrzymanie majątku, zdobywanie pieniędzy, spłaty zadłużenia. Autorka skrupulatnie notuje stan swoich finansów, przelicza oprocentowanie pożyczek, spisuje spłacone raty itd. Zapiski pozwalają Baranowskiej również dać upust negatywnym emocjom. Od śmierci męża Aniela bowiem nie dogadywała się z rodziną – nie była akceptowana przez żony swoich braci, a także nie potrafiła porozumieć się z synem. Skarży się na stan zdrowia, notuje krótkie modlitwy i wiersze. Z rzadkich notatek wspomnieniowych wyłania się obraz nieszczęśliwej, wydanej za mąż za starszego mężczyznę, młodej dziewczyny cierpiącej na głęboką depresję spowodowaną pierwszą ciążą. Niedługo po traumie pierwszego porodu Aniela straciła drugie dziecko, a gdy w końcu pokochała trzecie – córkę Marysię, spadł na nią kolejny cios – jej śmierć. Zapiski były dla Anieli formą rozmowy z samą sobą, pojawiają się co kilka dni, ale stanowią bardzo dokładną relację z ostatnich przeżyć autorki. Diarystka skrupulatnie odtwarza rozmowy z rodziną, żałuje wypowiedzianych słów, tłumaczy się przed sobą lub narzeka na innych, snuje plany, otwiera się z własną tęsknotą i smutkiem. Dziennik jest prezentacją życia wewnętrznego autorki.