Dziennik: 28.06.1952–18.08.1956

Podobnie jak poprzednie dzienniki także i ten – pisany na dwa lata przed śmiercią Dobrzyńskiej-Rybickiej, jest skoncentrowany na kwestii religijności autorki. Ludwika odnotowuje swoje przeżycia duchowe, odstępstwa od ascezy oraz mniejsze i większe grzechy: „Trzeba znosić moją nędzę jako Krzyż, a nawet ta nędza i upadki mogą być skutecznym środkiem do postępu wzwyż” (k. 27v). Ze względu na zaawansowany wiek autorka postanawia rzadziej uczestniczyć w sakramentach pokuty i eucharystii. Choć znajomi kapłani wielokrotnie zapewniali, że jej gorliwość religijna wykracza poza zakres obowiązków dobrej chrześcijanki, diarystka czuje się zobowiązana, aby potwierdzenia swojej zgody szukać u hierarchów kościelnych. Obok tematyki skoncentrowanej na osobistych przeżyciach religijnych w dzienniku pojawia się także zapis poświęcony przepowiedniom amerykańskiej stygmatyczki na temat losów świata w drugiej połowie XX w.:  „[…] Marci, Stygmatyczka amerykańska, która przepowiedziała wojny światowe 1914 i 1939, przepowiada wojnę we wrześniu (18/IX) 1953. Krótkotrwałą, poczem nastąpi pokój do r. 1992 (mniej więcej), następnie nowa wojna do roku 2000. Po tej wojnie do końca świata nie będzie już wojny. Natomiast zniknie cywilizacja” (k. 8v–9r).

Na kartach dziennika autorka dzieli się również swoimi rozterkami związanymi z pracą naukową – Ludwika waha się, czy jest w stanie podołać intelektualnie podjętej pracy. Postanawia pracować naukowo w taki sposób, aby treścią swoich prac nie grzeszyć przeciwko Bogu (idea ta jest widoczna także w jej wcześniejszych dziennikach)„Mam jechać z wykładem do Krakowa […], napisałam dzisiaj ekspresem pocztowym, że przyjeżdżam w piątek i w sobotę będę u niego, a już po wysłaniu listu stwierdziłam, że to pierwszy piątek i pierwsza sobota. O Jezu mój, w pierwszy piątek nie pojadę. Pojadę w czwartek. O Jezu mój, dopomóż mi napisać ten wykład tak jak chcę, stosownie do Twej woli [...]” (k. 24r).

Po raz kolejny autorka nawiązuje do panującego w Polsce ustroju socjalistycznego: „Jestem okropnie przejęta moją złą opinią, o Boże mój! Przecież widzisz, że komunistką nie jestem, że chcę Polski wolnej, niezależnej, religijnej bezwzględnie, bez żadnej zależności narzucającej materializm – Stany Zjednoczone Europy Zachodniej bez Rosji” (k. 47r). Istotną część dziennika stanowią wypisy z Biblii, zwłaszcza obszerne fragmenty z Apokalipsy św. Jana od k. 53r do 57v. Obok nich, wśród mniejszych tematów, wymienić należy m.in. notatki na temat składu polskiej delegacji na Światowe Zgromadzenie Sił Pokoju w Helsinkach. Ostatnie dwadzieścia kart wypełniają notatki dotyczące przygotowywanych referatów, opracowania aktualnie czytanych książek oraz przypadkowe zapiski.