Weigelt, Joanna

Nauczycielka, harcerka, działaczka konspiracyjna. Czwarta z dwanaściorga dzieci nauczyciela Jana Weigelta i Florentyny Błażejewskiej. Po śmierci ojca w 1907 r. przeniosła się do rodziny matki do Poznania, gdzie w latach 1907–1909 uczęszczała do Szkoły Żeńskiej Anny Danysz, a od 1909 r. do Königliche Luisenstiftung (Fundacja Ludwiki, późniejsza Uczelnia Dąbrówki). Po ukończeniu w 1920 r. tzw. S-klasy podjęła posadę nauczycielki w I Szkole Powszechnej w Poznaniu, przy której założyła drużynę harcerską i Koło Przyjaciół Harcerstwa. Po wybuchu wojny wzięła udział w obronie Poznania jako sanitariuszka, następnie 13 grudnia 1939 r. została wysiedlona do Częstochowy. Od 16 września 1940 r. podjęła pracę stenotypistki w Fabryce Przędzalnia i Tkalnia Juty i Lnu „Warta”, prowadziła również tajne komplety nauczania dla dzieci w wieku szkolnym w latach 1940–1944. W 1942 r. wstąpiła jako łączniczka pod ps. Wacława do ZWZ AK, w 1942 r. przekształconego w Socjalistyczną Organizację Bojową, a następnie w Armię Ludową. Po wojnie należała również do ZBoWiD-u. Po powrocie do Poznania podjęła pracę kolejno w Szkole Podstawowej nr 29, Kuratorium Okręgu Poznańskiego i Szkole Podstawowej nr 26. W 1951 r. rozpoczęła działalność w Młodzieżowym Kole PCK. W czasie swojej kariery otrzymała: odznakę honorową PCK IV i III stopnia (1957 i 1961), odznakę pamiątkową XV-lecia PCK (1959), odznakę honorową za zasługi rozwoju miasta Poznania (1961), Medal Zwycięstwa i Wolności (1972), Krzyż Partyzancki (1972), złotą odznakę ZNP (1974).